Γιατί στα Ελληνικά Ίμια δε μπορεί να κυματίσει η Ελληνική Σημαία;

«Την 30η Ιανουαρίου και ώρα 23:00 η εικόνα επιφανείας στην περιοχή Ιμίων είχε διαμορφωθεί ως εξής: Ελλάδα: μια φρεγάτα, ένα αντιτορπιλικό, τρεις τορπιλάκατοι, δύο κανονιοφόροι, δύο περιπολικά. Τουρκία: τρεις φρεγάτες, δύο πυραυλάκατοι, δύο κανονιοφόροι, δύο ακτοφυλακίδες. Το βληματικό δυναμικό επιφανείας ήταν: Ελλάδα πενήντα έξι βλήματα, Τουρκία σαράντα. Η αντιπαράθεση αριθμών δε λέει από μόνη της πολλά πράγματα. Υπεισέρχονται και οι παράγοντες επιθετικό πνεύμα, ηθικό, αγκίστρωση πλοίων εγγύς ακτών για αυτοάμυνα, απόδοση υλικού, ποιος θα χτυπούσε πρώτος κ.α.».

«Κάποια στιγμή, αν θυμάμαι καλά πριν από την αποβίβαση των Τούρκων στα Δ. Ίμια, μου τίθεται το ερώτημα: Αν πάμε σε σύγκρουση θα νικήσουμε; Θα τα βγάλουμε πέρα; Η απάντησή μου ήταν: Σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε σε πλεονεκτική θέση. Έχουμε τακτικό πλεονέκτημα. Θα τους καταφέρουμε γερό χτύπημα. Δεν μπορώ να σας υποσχεθώ ότι σε έναν πόλεμο θα έχω τη νίκη στο πιάτο. Θα πολεμήσουμε για να νικήσουμε. Δώστε μου την άδεια να χτυπήσουμε πρώτοι».


Τα παραπάνω είναι αποσπάσματα από το βιβλίο του ναυάρχου εν αποστρατεία Χρήστου Λυμπέρη «Πορεία σε ταραγμένες θάλασσες» για τα γεγονότα της κρίσης των Ιμίων. Ο ναύαρχος Λυμπέρης ήταν ο μόνος εν ενεργεία αξιωματικός από τους αρχηγούς των Γενικών Επιτελείων (ΓΕΕΘΑ, ΓΕΣ, ΓΕΝ, ΓΕΑ) που υπηρετούσε ως επικεφαλής μεγάλου σχηματισμού στην προηγούμενη μεγάλη κρίση, αυτή του Μαρτίου του 1987. Τότε ο ναύαρχος Λυμπέρης υπηρετούσε ως αρχηγός στόλου και συνεπώς η συμμετοχή του στην κινητοποίηση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας υπήρξε ουσιαστική. Η θετική, για την Ελλάδα, έκβαση εκείνης της κρίσης λειτούργησε, όπως είναι φυσιολογικό, ως πυξίδα για τις δικές του ενέργειες και επιλογές κατά την εξέλιξη της κρίσης των Ιμίων.

Υπήρξε όμως μια ουσιαστική διαφορά που ο τότε αρχηγός ΓΕΕΘΑ δεν έλαβε υπόψη του. Το 1987, η πολιτική ηγεσία της χώρας αποφάσισε έγκαιρα και «έπαιξε το χαρτί» της γενικευμένης σύγκρουσης. Με άλλα λόγια, απείλησε σοβαρά και αξιόπιστα την άλλη πλευρά με γενικευμένη σύρραξη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να καταστήσει το τίμημα ιδιαίτερα υψηλό για τα όποια επιδιωκόμενα οφέλη από την άλλη πλευρά.

Το 1996 δεν υπήρχε πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο. Ο ναύαρχος επιθυμούσε διακαώς να «χοντρύνει» το παιχνίδι αλλά η πολιτική ηγεσία δεν ήταν διατεθειμένη για κάτι τέτοιο. Το παρακάτω απόσπασμα από το πρόσφατο βιβλίο του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη το αποδεικνύει:

«Η επιλογή να συνέλθουμε στο πρωθυπουργικό γραφείο και όχι στην ειδική αίθουσα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας δίπλα στο θάλαμο επιχειρήσεων έγινε συνειδητά. Ήθελα να αποφύγω τη δημιουργία της εντύπωσης ότι βρισκόμαστε μπροστά σε πολεμική κρίση. Το πρόβλημα ήταν πολιτικό και έπρεπε να αντιμετωπιστεί με πολιτικά μέσα και όχι με μια στρατιωτική επιχείρηση. Προς έκπληξη όλων των παρευρισκομένων, ο κ. Αρσένης μεταφέροντας πρόταση της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, την οποία φαίνεται να υιοθετεί και ο ίδιος, ρωτά μήπως είναι σκόπιμο να μεταφερθούμε στο υπουργείο εθνικής άμυνας. Το αρνούμαι. Θα ήταν λάθος μήνυμα».

Συνεπώς η διάσταση απόψεων στην Ελληνική πλευρά μεταξύ στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας έδωσε την ευκαιρία στους πονηρούς γείτονες για μια μικρή αλλά «χειρουργικής ακρίβειας» κίνηση που πέτυχε τελικά το στόχο της δημιουργίας «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο. Σήμερα, εν έτει 2010 κανείς δε μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα: Γιατί στα Ελληνικά Ίμια δε μπορεί να κυματίσει η Ελληνική σημαία;».

facebook