«Πράσινη οδύσσεια»
Σχετικά γρήγορα έφθασε και ο συρμός. Μπήκα μέσα και ξεκίνησα. Το project: «Η νέα μου πράσινη ζωή». «Είναι ωραίο τελικά» σκέφτηκα, «μήπως πρέπει να σταματήσω να παίρνω το αυτοκίνητο για την δουλειά. Νέο Ηράκλειο - Νέο Φάληρο» στριφογύριζε η σκέψη στο μυαλό μου. «θα μειώσω και τα έξοδα μου» συμπλήρωνε το καλό... εγώ μου. «Θα ταλαιπωρούμαι το βράδυ με το κρύο και τη βροχή. Είναι πιο ζεστά στο αυτοκίνητο» ξιφουλκούσε ο παλιός μου εαυτός αλλά αναγνώριζα μέσα μου ότι ο νέος ʽʼπράσινοςʼʼ εαυτός μου γιγαντωνόταν και έβρισκε συνεχώς νέα επιχειρήματα στέρεα, λογικά και ποσοτικοποιημένα. Όμως δεν άργησε πολύ να φαει το πρώτο χαστούκι το πράσινο εγώ μου. Τρεις σταθμούς μετά, στον Περισσό, ο συρμός θύμιζε προβλήτα της Σμύρνης το 1922 με μπόλικη αίσθηση «Νησιού». Στριμωγμένοι όλοι, με την καυτή ανάσα της αρρώστιας να έρχεται επάνω σου απειλητικά. «ΕΧΩ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙΙΙΙΙΙΙ...» ούρλιαζα μέσα μου και η οργή μου αν ξεχείλιζε θα προκαλούσε σίγουρα εγκαύματα πρώτου βαθμού στους διπλανούς μου.
«Και στο εξωτερικό υπάρχει συνωστισμός και φυσικά και στο εξωτερικό αρρωσταίνουν. Πως κάνεις έτσι» απάντησε με αυστηρό ύφος ο νέος μου ʽʼπράσινοςʼʼ εαυτός στο κακομαθημένο και υστερικό παλιό μου Εγώ. «Μα ο διπλανός είναι πολύ άρρωστος. Τα μικρόβια του είναι τόσα πολλά και έχουν μεγαλώσει τόσο πολύ που μπορείς να δεις δια γυμνού οφθαλμού» αντέτεινε ο παλιός μου εαυτός. Είναι» απάντησαν όλοι οι εαυτοί μου. Εξάλλου πλησιάζαμε στο σταθμό της Αττικής.
«Ο συρμός λόγω εργασιών στο δίκτυο σταματά στην Αττική. Όσοι επιβάτες πηγαίνουν Βικτώρια θα πρέπει να επιβιβαστούν στα λεωφορεία της γραμμής Χ22» ανέγνωσε η ηλεκτρική φωνή του ηλεκτρικού. «Μην πείτε τίποτα. Και στο εξωτερικό γίνονται έργα» ύψωσε τη φωνή του ο ʽʼπράσινοςʼʼ εαυτός μου στο παλιό εγώ μου και τα ξαδερφάκια του Τον «εδώ και χρόνια κουρασμένο εαυτό μου» και τον «εγώ σου τα ʽλεγα έξυπνε εαυτέ μου». Και οι τρεις χαμογέλασαν ειρωνικά αλλά ο πράσινος εαυτός μου ανέβηκε χαρούμενα τη σκάλα, όπως είχε κάνει στo σταθμό Nollendorfplatz στο Βερολίνο όπου επίσης είχε βιώσει έργα στον ηλεκτρικό σταθμό. Την πλατεία Αττικής και ως σταθμό και ως περιοχή δεν την ήξερα. «Το Μετρό είναι σύγχρονο... θα υπάρχουν σίγουρα ταμπέλες «προς Χ22»» σκέφτηκα αλλά δεν επιβεβαιωνόμουν. Πήγα στο γκισέ των ταμείων να ρωτήσω γιατί είχε κουραστεί το βλέμμα μου να στρέφεται σαν διψασμένο κατσίκι τη ς ερήμου, που δεν αγανακτεί που βρίσκεται στην έρημο αλλά ανησυχεί αν θα βρει νερό.
«Το Χ22» ρώτησα τον γκισέ-man..
«Επάνω στην πλατεία» απάντησε στεγνά.
«Τυπικός όπως στην Γερμανία στην Nollendofplatz» σκέφτηκα μάλλον αισιόδοξα, γιατί τελικά προτιμώ το τυπικό από το δήθεν φιοριρουρέξ της Ελλάδας. «Μπορεί να έσπειραν μίζες οι γερμανικές εταιρείες αλλά τουλάχιστον θερίζουμε και καλές τυπικές γερμανικές συμπεριφορές» εξυπνάκισε ο «εγώ σου τα ʽλεγα έξυπνε εαυτέ μου».
«Ας είναι, δεν θα απαντήσω «σκέφτηκα και δρασκέλισα τη σκάλα, και... κουλούρια , φρούτα, στάση λεωφορείου αλλά πουθενά πλατεία. Το διψασμένο μου βλέμμα έψαξε ταμπέλα «Χ22» αλλά πουθενά. Ούτε στη στάση του λεωφορείου. Κοντοστάθηκα. «Γερμανική λογική και πάμε.. Το «Χ22» είναι στην
πλατεία. Πλατεία όμως δεν υπάρχει. Υπάρχει στάση λεωφορείου αλλά Χ22 δεν
υπάρχει «Άρα....» συλλογιζόμουν. Όμως κενό. Ούτε γερμανική, ούτε ελληνική λογική μπορούσε νααπαντήσει.
«Μόνο ο κουλουράς μπορεί να απαντήσει» φώναξε ο «κύρος γρανάζης ηλεκτροφόρος εαυτός μου» και είχε δίκιο.
«Το Χ22 που κάνει στάση παρακαλώ» ρώτησα τον κουλουρά.
«Στην πλατεία» απάντησε με γλυκό τρόπο, δηλαδή «ελληνικά» και ξερά,
δηλαδή γερμανικά .Ο Έλληνας και ταυτόχρονα γερμανοθαυμαστής εαυτός μου, όμως δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί. Γιατί δεν υπήρχε πλατεία.
«Η πλατεία;» ξαναρώτησα τον κουλουρά.
«Ευθεία από ʽκει» μου απάντησε μάγκικα, ελληνικά περισσότερο παρά γερμανικοτυπικά. Η δεύτερη ερώτηση τον κούρασε σκέφτηκα. Αλλά τι σημασία είχε, εγώ είχα σκοπό και στόχο. Να βρω την πλατεία μπρος μου, που δεν την έβλεπα όμως και να πάω στη δουλειά μου. Ο δροσερός αέρας που φυσούσε μπέρδεψε τις φωνές εντός μου και απόλαυσα αυτά τα 200 μέτρα, όχι είναι μακρύτερα, 300, μάλλον πάνω από 500 μέτρα για να δεις επιτέλους την πλατεία, πριν ξεσπάσουν τα κακομαθημένα Εγώ, την
περπατομουρμούρα.
Και να η ΠΛΑΤΕΙΑΑΑΑΑ! Μεταξύ μας τώρα μεγάλο οικόπεδο είναι. Και να μία στάση. Αλλά δεν είναι λεωφορείου είναι ΗΛΠΑΠ ή ΗΣΑΠ ή όπως τα λένε τα αρχικά των τρόλεϊ. Δεν υπάρχει στάση για μπλε λεωφορείο δηλαδή το Χ22. "ToX22 που κάνει αφετηρία» ρώτησα τους δύο οδηγούς τρόλεϊ που απολάμβαναν το φραπόγαλο... χωρίς γάλα , για να ανέβουν οι βιορυθμοί.
«Δεν ξέρουμε, ρωτήστε το περίπτερο» απάντησαν και οι δύο με την μαγκιά του κουλουρτζή, από την πρώτη ερώτηση όμως. Δεύτερη δεν επέτρεπαν. Είχαν τον τόνο «πληρώνομαι για οδηγάω και όχι για να μιλάω» και μάλιστα για ξένα μέσα μαζικής μεταφοράς δηλαδή τα μπλε λεωφορεία. Σκέφτηκα πριν ρωτήσω τον περιπτερά να κοιτάξω ψύχραιμα, δηλαδή γερμανικά, γύρω μου αλλά δεν ήταν πουθενά εμφανής αφετηρία. «Θα ρωτήσω, δεν γίνεται διαφορετικά» αποφάσισα μέσα μου και πήγα στο περίπτερο αποφασισμένος να μην πάρω και τσίχλες για να ρωτήσω.
«Το Χ22 που έχει αφετηρία» τόλμησα να ρωτήσω χωρίς να αγοράσω τσίχλες αν και το χέρι μου είχε μία τάση να... απλωθεί στον πάγκο.
«Απέναντι» στεγνομάγκικα είπε. Κοίταξα και στις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα, με την απορία ζωγραφισμένη
στο πρόσωπο μου που ούρλιαζε «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΩ. ΟΛΟΙ ΜΕΝΤΙΟΥΜ ΕΙΣΑΣΤΕ ΡΕΕΕΕΕ»
"Εκεί στα τρόλεϊ είναι η αφετηρία του Χ22 " απάντησε στο... πρόσωπο μου που συνέχιζε να ουρλιάζει.
«Ευχαριστώ» του απάντησα και προχώρησα με την απορία πλέον να έχει κατέβει στα πόδια μου, που δειλά και μόνο μετά από τη σαφή εντολή του εγκεφάλου «προχωρήστε ΡΕΕΕ» προχωρούσαν προς το τρόλεϊ. Μα από εκεί ερχόμουν, ρώτησα τους οδηγούς.... «Δεν έχουν ενοποιηθεί τα τρόλεϊ με τα μπλε λεωφορεία» εξυπνάκισε πάλι ο εαυτός μου. Και ναι όντως δεν είχαν ενοποιηθεί οι εργαζόμενοι είχαν ενοποιηθεί μόνο οι στάσεις και μαζί με την στάση του τρόλεϊ ήταν και η στάση του μπλε Χ22 με μία μικρή ταμπέλα πίσω από τα σταθμευμένα τρόλεϊ και το κρατούσαν μυστικό στους εργαζόμενους για να μην το πουν παρά έξω.
Περιμένοντας λοιπόν οργισμένος στην διπλή στάση τρόλεϊ, Χ22 έβλεπα σαν ξερολούκουμα τα ταξί να με παρακαλούν να κάνω νεύμα. Ακόμη και ο πράσινος εαυτός μου ήθελε κατά βάθος ο παλιός μου εαυτός ο διοξειδούχος τζιμινιέρας να πάρει το πάνω χέρι και να καλέσει ταξί. Όμως όλοι είχαμε κουραστεί πολύ και το μόνο που αντέχαμε ήταν να περιμένουμε στωικά. Μετά από δέκα λεπτά ήρθε το Χ22.
Φυσικά ο οδηγός κατέβηκε για ένα τσιγάρο μέχρι να ξεκινήσει...και τελικά ξεκινήσαμε με μια ευχάριστη νότα. Ο mambo-Χιώτης μας συνόδευσε σε όλη την διαδρομή με ένα συμβολικό τρόπο. «Περασμένες μου αγάπες όνειρα που σβήσατε» στο σωστό volume.Σου επέτρεπε να ακούς ακόμη κι αν σιγοψιθύριζες τον τόνο. Η ευχάριστη νότα αλα Finosfilms έληξε άδοξα, φράκαρε στην ματαιότητα των στενών της πλατείας Αττικής. Τα γαλακτοκομικά έπρεπε να παραδοθούν στην ώρα τους, το φρέσκο γιαούρτι με κυνηγούσε σαν άδικη κατάρα Αφού ως άλλο αγροτικό μπλόκο έφραζε το δρόμο και δεν χώραγε το Χ22. Και στη συνέχεια ο Καζαντζίδης, μέσω του τραντζίστορ του οδηγού, δεν είχε καλό τέλος. Αυτός φράκαρε στον Ανδρέου - μετακομίσεις ελάχιστα μέτρα πριν την Ιθάκη, δηλαδή την Βικτώρια.
Και τελικά εγώ έφθασα.To αυτονόητο ποτέ.
skai
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου