Θεωρήσαμε τα πάντα άνετα και ασφαλή κια για αυτό χάσαμε τα πάντα

Κάποτε η Keller έλεγε: "Φοβούμαι πως εμείς οι μεγαλύτεροι θα έχουμε κάνει μεγάλο κακό στους ανθρώπους της νέας γενιάς υποβάλλοντάς τους την ιδέα ότι θα ζήσουν άνετα και με ασφάλεια σε μια μόνιμη τάξη πραγμάτων. Αυτό θα κατέστρεφε την φαντασία τους, θα μίκραινε την δύναμή τους, θα μηδένιζε τον αυτοεξοπλισμό τους και θα τους έκανε ακατάλληλους να κυβερνήσουν με ανεξαρτησία αύριο τα πεπρωμένα τους".
Τελικά πόσο προφητικά ακούγονται τα λόγια αυτά. Λες και μιλούσε η Keller για την εποχή μας. Πράγματι οι παλαιότερες γενιές έλεγαν στους νεώτερους να μπουν στο Δημόσιο, να έχουν μία θέση εργασίας και να μην τους νοιάζει τίποτα από κει και πέρα. Δηλαδή δημιουργούσαν έρμαια, "κηφήνες" όπως τους λέει και η μητέρα μου, και το μόνο που πρέπει να τους ενδιαφέρει είναι να παίρνουν το μηνιάτικο.

Έτσι αυτή η σιγουριά των παλαιότερων γενιών, μας οδήγησε στο να υπάρχει αυτή η κατάσταση που υπάρχει. Άρα αυτό που φοβόταν η Keller δυστυχώς συνέβη και με τον χειρότερο κιόλας τρόπο. Και μεις ζητούμε τα ρέστα από τους άλλους, χωρίς να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες. Χωρίς να αναλογιστούμε ότι πέσαμε στην "λούμπα" και θεωρήσαμε τα πάντα δεδομένα. Δεδομένα στη ζωή είναι μόνο δύο πράγματα το ότι γεννιέσαι και το ότι πεθαίνεις, όλα τα υπόλοιπα πρέπει να μοχθήσεις για να τα αποκτήσεις και να μοχθήσεις ακόμη περισσότερο για να τα κρατήσεις. Αλλιώς έφυγαν όλα σαν φτερό στον άνεμο. Όπως σαν φτερό στον άνεμο έφυγε η φαντασία μας, έφυγε ο αυτοεξοπλισμός μας, έφυγε η υπερηφάνεια μας, έφυγαν τα ιδανικά μας, έφυγαν οι αξίες μας.  ¨ομως αν αγωνιστούμε ακόμη και τώρα μπορούμε να τα φέρουμε πίσω. Και όταν λέμε να αγωνιστούμε δεν λέμε να πάρουμε τα "κουμπούρια" αλλά με όπλα τη λογική, το λόγο, την σκέψη και το πάθος για ζωή, να δημιουργήσουμε ξανά "το φοίνικα από τις στάχτες του"