Συνέντευξη του Γιώργου Σέγκου στο REFEREE

Ο Γιώργος Σέγκος είναι αυτή τη στιγμή ο παλαιότερος διαιτητής της Β΄ εθνικής, αφού μετράει επτά χρόνια στην κατηγορία. Ο Ευβοιώτης ρέφερι, που ποτέ δεν προκάλεσε προβλήματα, ελπίζει το καλοκαίρι στην τελευταία του ευκαιρία να γευθεί τη χαρά της ανόδου στη Σούπερ Λίγκα, αν και όπως λέει ο ίδιος κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο για κάτι τέτοιο.


Κι αν το επίθετο σας λέει κάτι, ναι, δεν κάνατε λάθος. Ο Γιώργος είναι αδελφός του Μάριου Σέγκου, ο οποίος επί πολλά χρόνια έχει κάνει τη δική του διαδρομή στις επαγγελματικές κατηγορίες ως ποδοσφαιριστής… 


- Πώς ασχοληθήκατε με τη διαιτησία;

Μου άρεσε  το ποδόσφαιρο και έπαιζα από τα 14 στην ομάδα του τόπου μου, τον Ηρακλή Ψαχνών. Στα 19 και μετά από παρότρυνση κάποιων γνωστών και αφού φαινόταν ότι δεν είχα μεγάλες προοπτικές καριέρας σαν ποδοσφαιριστής πήγα στη σχολή διαιτησίας στην Εύβοια. Είπαμε να δοκιμάσω και βλέπουμε. Η πορεία και η ζωή έδειξε ότι έκανα την καλύτερη επιλογή.

- Ο αδελφός σας, ο Μάριος, έχει διαγράψει μια αξιόλογη καριέρα στις εθνικές κατηγορίες. Τι συζητάτε και τι σας λέει σχετικά με τους διαιτητές;

Κουβεντιάζουμε πολύ πριν και μετά από τους αγώνες.  Πιστεύω ότι και οι δύο είμαστε κερδισμένοι από αυτές τις συζητήσεις. Και εγώ διότι καταλαβαίνω καλύτερα το πώς σκέφτονται οι ποδοσφαιριστές και μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους, αλλά και ο Μάριος καταλαβαίνει την ψυχολογία του διαιτητή.

- Είστε ο πιο παλιός του πίνακα της Β΄ εθνικής. Εχετε  7 χρόνια σε αυτόν…

Παρότι ο διαιτητής δεν είναι στους τύπους επαγγελματίας θα πρέπει να έχει την ψυχολογία ενός επαγγελματία. Στα χρόνια αυτά που είμαι στη Β΄ εθνική, αλλά και παλαιότερα αυτό ακριβώς προσπαθούσα. Να είμαι απόλυτα συνεπής στις υποχρεώσεις μου, να στέκομαι στο ύψος των περιστάσεων και να διαχειρίζομαι κάθε αγώνα με τον πλέον κατάλληλο τρόπο.
Αυτό που μετράει κυρίως σ’ έναν διαιτητή είναι η προσωπικότητα. Αν την διαθέτει, από εκεί και πέρα όλα τα άλλα φτιάχνονται με τη δουλειά. Αν δεν την έχει, δεν μπορεί να σταθεί με αξιώσεις μέσα στο γήπεδο.  

- Μετά τα τόσα χρόνια παρουσίας στη Β΄ εθνική λογικό είναι να προσδοκάτε να σφυρίξετε στη μεγάλη κατηγορία…

Το καλοκαίρι είναι η τελευταία μου ευκαιρία λόγω ορίου ηλικίας. Μέχρι τώρα έχω εισπράξει τα καλύτερα λόγια από τις ομάδες, ενώ και η ΚΕΔ μου δείχνει εμπιστοσύνη. Ελπίζω να πραγματοποιηθεί και αυτό το όνειρο. Αν, όμως, δεν γίνει τελικά, έχει καλώς. Όταν μπαίνεις στη διαιτησία δεν σου υπογράφει κανένας συμβόλαιο ότι θα παίξεις στη μεγάλη κατηγορία. Όπως λέω, άλλωστε, η διαιτησία ή το ποδόσφαιρο είναι το καλύτερο  δευτερεύον  πράγμα στη ζωή μας. Δεν είναι πάνω απ’ όλα. Υπάρχουν άλλα πιο σημαντικά πράγματα, όπως είναι η οικογένειά μας και φυσικά το να έχουμε την υγεία μας.
Κατά την άποψή μου ένας διαιτητής θα πρέπει να μένει για κάποια χρόνια στην κάθε κατηγορία για να παίρνει  παιχνίδια στα πόδια του  και να αποκτά εμπειρίες. Δεν είναι καλό να ανεβαίνεις μ’ έναν χρόνο στην κατηγορία, όπως και είναι ρίσκο να θέλει κάποιος σε ηλικία 18-19 χρονών να παίξει Γ’ και Β’ εθνική. Δεν είναι ακόμα ώριμος.

- Πόσο τυχεροί αισθάνεστε οι διαιτητές στη Β΄ εθνική που δεν έχετε την υπερπροβολή των συναδέλφων σας της Σούπερ Λίγκα; Στην μεγάλη κατηγορία όλα τα ματς καλύπτονται τηλεοπτικά και από ένα σωρό κάμερες, ενώ από τη Β’ βλέπουμε 2-3 ματς ζωντανά και από τα υπόλοιπα μόνο τα γκολ.

Η αλήθεια είναι ότι στη Σούπερ Λίγκα οι διαιτητές περνούν από κόσκινο. Είναι διαρκώς εκτεθειμένοι και η κάμερες τους ξεγυμνώνουν.  Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι όσοι σφυρίζουμε στη Β΄ εθνική θα πρέπει να εφησυχάζουμε.  Το πρωτάθλημα της Β’ εθνικής κάθε χρόνο είναι και πιο δύσκολο και παρατηρούμε ότι οι αποστάσεις μεταξύ των ομάδων είναι πολύ μικρές. Αυτό κάτι λέει.
Κατά τη γνώμη μου, πάντως, το να επικεντρωνόμαστε τόσο πολύ στις αμφισβητούμενες φάσεις σε ό,τι αφορά τις αποφάσεις των διαιτητών γίνεται για έναν κυρίως λόγο. Για να λειτουργήσουν ως άλλοθι και να κρύψουν αδυναμίες των ομάδων και λάθη των παραγόντων. Και πολλές φορές σε αυτό το παιχνίδι μπαίνουν και οι δημοσιογράφοι. Ο αθλητικός τύπος σε μεγάλο ποσοστό είναι οπαδικός και φροντίζει να προβάλλει στα πρωτοσέλιδά του πολύ συχνά λάθη, ακόμα και υποτιθέμενα, σε βάρος της ομάδας τα συμφέροντα της οποίας στηρίζει.  Και με αυτόν τον τρόπο ασκείται και πολύ μεγαλύτερη πίεση και στον διαιτητή.
Στις μικρότερες κατηγορίες δεν γίνονται λάθη; Φυσικά και γίνονται. Όμως, ο Ηρακλής Ψαχνών (για να φέρω σαν παράδειγμα τη δική μας ομάδα) και ο κάθε άλλος σύλλογος ανάλογης δυναμικότητας δεν έχει ανάλογη πρόσβαση στον τύπο για να τα κάνει πρωτοσέλιδο ή να ασκήσει πίεση στον διαιτητή.

- Σήμερα για να είσαι διαιτητής σε υψηλό επίπεδο απαιτείται να διαθέτεις πολύ χρόνο. Πολλοί είναι αυτοί που λένε πως με εξαίρεση τη Σούπερ Λίγκα τα χρήματα που παίρνει ένας διαιτητής είναι λίγα μπροστά σε όλα αυτά που θυσιάζει για τη διαιτησία.

Με το ζόρι δεν γίνεται κανείς διαιτητής. Και το χρήμα δεν είναι το πρωταρχικό κίνητρό του. Τρέχει από γήπεδο σε γήπεδο διότι έχει αρρώστια με αυτό που κάνει. Οποιος δεν έχει έρωτα με τη διαιτησία δεν μπορεί να μείνει για καιρό στις τάξεις της. Ή ακόμα και αν μείνει για λίγο καιρό, μετά θα τον αποβάλει ο ίδιος ο χώρος.
Όταν είσαι διαιτητής τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ο,τι είναι να δείξεις το δείχνεις μέσα στο γήπεδο. Εκεί είναι ο καθρέφτης. Στον τομέα της επιμόρφωσης έχουν γίνει βήματα μπροστά, ενώ όλοι μας φροντίζουμε να γυμναζόμαστε κατάλληλα για να είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε εις πέρας όποια αποστολή κληθούμε να εκτελέσουμε.

- Τα κρούσματα βίας, που τον τελευταίο καιρό έχουν αυξηθεί σε βάρος σας, σας έχουν κάνει να σκεφτείτε να τα παρατήσετε;

Όχι. Κοιτάξτε να δείτε. Ζούμε μια γενικότερη έξαρση της βίας. Αυτό, όμως, που συμβαίνει στο ποδόσφαιρο είναι παραλογισμός. Υπάρχει έλλειψη καθαρού μυαλού. Γιατί δεν κοιτάμε πως όπως ο διαιτητής κάνει ένα λάθος, που είναι ανθρώπινο, το ίδιο συμβαίνει και με τους παίκτες της ομάδας μας; Δηλαδή, τι;  Θα πρέπει να στήσουμε ενέδρα σ’ έναν ποδοσφαιριστή που έχασε ένα σίγουρο γκολ ή που έκανε ένα ανόητο πέναλτι; Όχι, βέβαια, ποτέ. Τότε, λοιπόν, γιατί θέλουμε να δείρουμε έναν διαιτητή, που, κατά τη γνώμη μας, έκανε ένα λάθος; Χρειάζεται να δουλέψουμε σε βάθος τόσο στην πρόληψη, όσο και στην καταπολέμηση αυτών των φαινομένων. Και να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στο τι παραδείγματα δίνουμε στα μικρά παιδιά.

- Εσείς από την πορεία σας στο χώρο νιώθετε πως κερδίσατε κάτι;

Κάνοντας ταμείο βλέπω ότι έχω κερδίσει πολλά. Αναγνωσιμότητα, χιλιάδες φίλους. Δεν μεμψιμοιρώ, ούτε γκρινιάζω για κάποια πράγματα που ίσως θα ήθελα να είναι διαφορετικά. Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση που όπου πάω ακούω κι έναν καλό λόγο. Ιδιαίτερα στα γήπεδα των τοπικών πρωταθλημάτων. Διότι σε αυτά γίνεται κανείς διαιτητής και μαθαίνει να στέκεται στα πόδια του. Είναι το σχολείο όλων μας. Και ποτέ δεν πρέπει να τα ξεχνάει και να τ’ αφήνει πίσω του. Διότι σε αυτά υπάρχουν οι παράγοντες που είναι οι πραγματικοί αγωνιστές του χώρου και ματώνουν για να στηρίξουν ό,τι αγαπάνε.

- Εκτός γηπέδων ποιος είστε;

Μένω στα Ψαχνά της Εύβοιας και εργάζομαι σε μια ντόπια εταιρεία που παράγει ζύμες. Είμαι προϊστάμενος στην αποθήκη. Είμαι παντρεμένος, έχω ένα παιδάκι και διάγω  μια σχετικά ήρεμη ζωή.

- Η οικονομική κρίση σας έχει επηρεάσει;

Θα έλεγα ότι εμείς στη επαρχία βιώνουμε πολύ πιο ήπια αυτή την κρίση σε σχέση με όσους ζουν στην Αθήνα ή στις μεγαλουπόλεις. Οι μικρές κοινωνίες έχουν διαφορετικούς κανόνες και περισσότερες αντοχές . Και κάποιες συνήθειες δεν τις κόβουμε. Και στην ταβέρνα θα πάμε και τη βόλτα μας θα πάμε… Βέβαια, δεν είναι δυνατόν να μη βλέπουμε τι συμβαίνει δίπλα μας. Και όντως, η κατάσταση είναι δύσκολη. Επειδή, όμως, πιστεύω ότι ο στίχος «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά» μας αντιπροσωπεύει και το έχουμε δείξει διαχρονικά αυτό, είμαι πεπεισμένος ότι και αυτή τη φορά θα βρούμε τρόπο να δούμε φως στο τούνελ. 

Ευχαριστούμε το περιοδικό REFEREE για την συνέντευξη

Διαιτησία