Συνέντευξη του Διονύση Σαββόπουλου στο Μαθητικό Περιοδικό Παρρησία

Μέρος από την Συνέντευξη που έδωσε ο Διονύσης Σαββόπουλος στο Μαθητικό Περιοδικό Παρρησία\
http://e-parisia.blogspot.com/2011/06/blog-post.html

Στη συνέντευξη:

Κατερίνα Μαχαίρα, Μαρία Πριόνα, Δημήτρης Μπαρσάκης (συντονιστής)
ΜΑΚΑΡΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΝΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

- Ποια είναι κατά τη γνώμη σας, κύριε Σαββόπουλε, τα σημαντικότερα θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά της ελληνικής μουσικής σκηνής και σε ποιο βαθμό επηρέασαν την πορεία σας;

-Είχαμε σπουδαίους Μικρασιάτες μουσικούς των άρχων του 20ου αιώνα, σαν τον Τούντα, τον Περιστέρη, τον Παπάζογλου και μετά τους μεγάλους του Ρεμπέτικου, τον Τσιτσάνη, τον Βαμβακάρη, τον Παπαϊωάννου κλπ. Εν συνεχεία τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη. Τόσοι σπουδαίοι δημιουργοί επί ενενήντα χρόνια τώρα πέτυχαν με τη μουσική τους, ένα κράμα Ανατολής και Δύσης που οι ψυχές μας το χρειάζονταν. Γιατί οι Έλληνες, λόγω γεωγραφικής θέσεως, είμαστε ανατολίτες, αλλά είμαστε και δυτικοί. Έχουμε την ανοιχτοσύνη και το αίσθημα της Ανατολής, αλλά χρειαζόμαστε και την οργάνωση και τον μοντερνισμό της Δύσης. Πώς παντρεύονται αυτά τα δύο διαφορετικά πράγματα; Όσο μένουνε χώρια, η ψυχή μας υποφέρει διότι η Δύση και η Ανατολή είναι δύο διαφορετικά κομμάτια της ψυχής μας. Ο Τσιτσάνης κατάφερε και τα πάντρεψε με τη μουσική του. Όπως πριν απ’ αυτόν και οι συνθέτες του Σμυρναίικου, όπως μετά ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης. Μακάρι αυτό που κατάφερε το ελληνικό τραγούδι να το κατάφερναν και οι Έλληνες πολιτικοί και να μη φέρνανε έτοιμες τις συνταγές απ’ το εξωτερικό. Γι’ αυτό ο εκσυγχρονισμός τους αποτυγχάνει μονίμως. Επειδή δεν ριζώνει. Γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε. Βέβαια, η θριαμβευτική πορεία του ελληνικού τραγουδιού είχε όσο να ‘ναι και κάποιες παρενέργειες: βεντετισμούς, σταριλίκια, νάζια. Όλοι λίγο πολύ υποπέσαμε σε τέτοια ολισθήματα στα νιάτα μας, αλλά τελικά το συμπέρασμα είναι ένα: δεν τραγουδάμε για να κάνουμε σουξέ, τραγουδάμε για να γίνουμε άνθρωποι.


ΟΤΑΝ ΞΕΦΕΥΓΑ ΑΠΟ ΤΑ "ΚΟΥΤΑΚΙΑ" ΤΟΥΣ, ΜΕ ΛΑΣΠΟΛΟΓΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΤΑΣΤΕΝΑΧΩΡΟΥΣΑΝ

- Είστε αναμφίβολα ένας από τους πιο επιτυχημένους και καταξιωμένους δημιουργούς μας και πιστεύουμε πως θα συμφωνήσετε ότι τίποτε στη ζωή δεν χαρίζεται, ότι το κάθε τι έχει το κόστος του, όπως βέβαια και η επιτυχία. Θα μπορούσατε να μας πείτε ποιο ήταν το κόστος της επιτυχίας για εσάς;

- Τραγουδούσα όπως αισθανόμουν και όπως σκεπτόμουν, ανεξάρτητα απ’ το όποιο προσωπικό κόστος, όχι επειδή είμαι τάχα ανώτερος, αλλά επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς τη δουλειά μου. Όταν θέλω να πω ή να τραγουδήσω κάτι, δεν μπορώ να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή πώς θα το πάρει ο ένας ή ο άλλος. Με παίρνει στο λαιμό της η έμπνευση της στιγμής. Σαράντα έξι χρόνια, παρ’ όλα μου τα ελαττώματα ήρθα σε σύγκρουση όταν χρειάστηκε, όχι μόνο με τη Χούντα αλλά και με τις λογοκρισίες των κομματικών γραφείων και με περισπούδαστους δημοσιογράφους, που όταν ξέφευγα απ’ τα «κουτάκια» τους, με λασπολογούσαν και με καταστεναχωρούσαν. Εν τέλει ακόμη και με το αγαπημένο μου κοινό ήρθα μερικές φορές σε αντίθεση, αλλά δεν τραγουδώ για να κάνω τα χατίρια του κοινού, αλλά για να πω αυτό που αισθάνομαι. Για ‘μενα έτσι πρέπει να ‘ναι ο τραγουδοποιός. Ο Ντύλαν έλεγε τις προάλλες ότι «καλλιτέχνης που δεν τον προγκάρανε, δεν αξίζει τίποτα».

Διαβάστε την συνέχεια στο Περιοδικό Παρρησία στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://e-parisia.blogspot.com/2011/06/blog-post.html