Άνθρωποι με ειδικές ανάγκες δεν είναι άρρωστοι. Απλά είναι ξεχωριστοί

Την Δευτέρα 4 Ιουλίου έπεσε η αυλαία των αγώνων Special Olympics όπου για πρώτη φορά από την καθιέρωσή τους έγιναν στην χώρα όπου γεννήθηκε ο αθλητισμός και ο ολυμπισμός, την Ελλάδα. Μία εβδομάδα πριν τους αγώνες για πρώτη φορά καθιερώθηκε και το πρόγραμμα πόλις-Αμφιτρύων όπου συμμετείχαν και οι πόλεις της Εύβοιας Χαλκίδα και Ερέτρια. Πάνω από 130 εθελοντές μετείχαν σε αυτό το πρόγραμμα ένας εκ των οποίων ήμουν και εγώ. Προσωπικά εγώ βρέθηκα στην πόλη της Ερέτριας όπου φιλοξενούνταν άτομα με νοητική στέρηση από την χώρα της Ινδίας. Για τέσσερις ημέρες περάσαμε αρκετές ώρες με αυτούς τους ανθρώπους και τους βοηθούς τους και πήραμε πολλά μαθήματα ζωής και ανθρωπιάς. Αυτό που μου έχει μείνει έντονα στο μυαλό είναι η θέληση αυτών των ανθρώπων για ζωή και για μάθηση. Ήταν άνθρωποι κάθε ηλικίας με τη μόνη διαφορά ότι ήταν διαφορετικοί από εμάς. Ήταν άνθρωποι γεμάτοι χιούμορ, γεμάτοι καλοσύνη, γεμάτοι αγάπη, γεμάτοι όρεξη για να μάθουν. Χαρακτηριστικά μου έχει μείνει στο μυαλό το ότι πολλοί από αυτούς έμαθαν και λέξεις στα ελληνικά όπως Καλημέρα, Γεια σου και άλλες . Οι άνθρωποι αυτοί την τελευταία νύχτα πριν φύγουν για την Αθήνα διασκέδασαν μαζί μας, χορεύοντας ακόμη και παραδοσιακούς χορούς.
Όλα αυτά δείχνουν ότι οι άνθρωποι με νοητική στέρηση και γενικότερα οι άνθρωποι με κάποιες ειδικές ανάγκες δεν είναι άνθρωποι κατώτερου θεού. Δεν είναι άνθρωποι που πρέπει να γίνουν αντικείμενα εκμετάλλευσης. Είναι άνθρωποι που χρειάζονται ζεστασιά και θαλπωρή για να μπορούν να αναπτυχθούν και να μπορέσουν να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα που έχουν. Είναι άνθρωποι ξεχωριστοί. Είναι άνθρωποι που θέλουν ξεχωριστή αντιμετώπιση. Αλλά δεν πρέπει να τους βλέπουμε σαν προβληματικούς και δεν πρέπει να τους εκμεταλλευόμαστε. Και πρωτίστως αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε  όλοι μας είναι ότι έχουν τα ίδια δικαιώματα με μας στη ζωή, την μόρφωση, την εκπαίδευση, την ψυχαγωγία, την εργασία και άλλα.