Το ιστορικό της Μονής της Παναγίας της Γογοεπηκόου στα Ψαχνά

Από τα Ψαχνά προς την περιοχή του Κοντοδεσποτίου βρίσκεται ένα από τα ομορφότερα μοναστήρια της Μεσσαπίας και δεν είναι άλλο από το Μοναστήρι της Παναγίας της Γοργοεπηκόου. Το μοναστήρι αυτό χτίστηκε γύρω στο 1960 μετά από όραμα της τότε μοναχής και μετέπειτα ηγουμένης Ταξιαρχίας. Η τότε μοναχή Ταξιαρχία, η οποία βρισκόταν στην Μονή Μακρυμάλλη, είχε σπάσει το χέρι της και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Νίκαιας. Από το κρεβάτι του πόνου παρακάλεσε την Υπεραγία Θεοτόκο να της δώσει την γιατρειά της και θα της χτίσει εκκλησάκι. Και έτσι και έγινε.
Όπως έλεγε η Γερόντισσα Ταξιαρχία μία βραδιά, ενώ γύρισε από το νοσοκομείο, είδε στον ύπνο της έναν δρόμο που ολοένα γινόταν και πιο ανηφορικός. Στις άκρες του δρόμου έβλεπε λόφους τον έναν αντικριστά στον άλλον. Φτάνοντας σε ένα ύψωμα και κοιτάζοντας προς τα κάτω διέκρινε μια πόλη να απλώνεται σε έναν κάμπο και πιο μακριά τη θάλασσα. Όπως ήταν μέσα στο δάσος και κοιτάζοντας γύρω γύρω τα μάτια της έπεσαν σε ένα πουρνάρι και σε ένα σωρό πέτρες που ήταν δίπλα του. Στο σωρό των πετρών πάνω ήταν μια εικονίτσα. Έκανε τρεις φορές το σταυρό της και πήγε να ασπαστεί την εικόνα. Η εικόνα όμως ξαφνικά χάθηκε και στη θέση της εμφανίστηκε μια γυναίκα η οποία καθόταν κρατώντας στην αγκαλιά της ένα βρέφος σκεπασμένο με ένα άσπρο διαφανές ατλάζι. Τρομαγμένη άρχισε να φωνάζει: "Δεν είμαι άξια Παναγιά μου!" Εκείνη τη στιγμή εμφανίζονται δυο μαυροφορεμένες και της είπαν τρεις φορές "εδώ θα χτίσεις την εκκλησία" και εξαφανίζονται.

Το όνειρο αυτό έβλεπε η τότε Μοναχή Ταξιαρχία για δύο περίπου χρόνια κατά διαστήματα.
Έτσι λέει στο Δασοφύλακα της μονής Μακρυμάλλη αν δει κάποια περιοχή που μοιάζει με την περιγραφή της να την ειδοποιήσει.
Και έτσι και έγινε. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1963, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, βλέπουν η Μοναχή Ταξιαρχία, ο Δασοφύλακας και η Μοναχή Ολυμπιάδα την περιοχή που ήταν ακριβώς όπως την είχε δει στο όνειρό της. Στις 16 του ίδιου του μηνός η κα Κυριακή Σκουτέλα αγοράζει το κτήμα το συγκεκριμένο, όπως είχε υποδειχθεί από την Παναγία στην αδελφή Ταξιαρχία, και το κάνει δωρεά στην Ταξιαρχία.
Η Ταξιαρχία μέχρι να διαμορφώσει το χώρο καθόταν στην Μονή Μακρυμάλλη και ένα μεσημέρι μετά το διακόνημα αποσύρεται στο κελί της για να ξεκουραστεί και την πήρε ο ύπνος. Στον ύπνο της είδε να ανοίγει η πόρτα και να μπαίνει μέσα μια όμορφη καλόγρια και να της λέει: "Δεν θέλω την εκκλησία όπως νομίζεις αλλά τη θέλω με 4 κολώνες και τρούλο" Η ταξιαρχία απόρησε και την ρώτησε πως θα γίνει κάτι τέτοιο αφού η ίδια είναι υποτακτική και δεν έχει τίποτα. Εκείνη της είπε ότι να μην αγανακτεί, να βάλει μπροστά και σε τρία χρόνια θα τελειώσει η μονή.
Έτσι και έγινε. Το μεσημέρι τις 6 Μαΐου του 1965 η Ταξιαρχία παίρνει κάποια λιγοστά πράγματα και μαζί με την δόκιμη μοναχή Αικατερίνη (μετέπειτα μοναχή Χριστοδούλη και σήμερα ηγουμένη της μονής) πήγαν έστησαν μια παράγκα μέσα στο δάσος για να διαμείνουν.
Στις 20 Μαΐου παραμονή της εορτής Κωνσταντίνου και Ελένης η Ταξιαρχία μαζί με τον Μηχανικό βάζουν τα σχέδια και ο Μηχανικός μετακινεί λίγο το Ναό για να γίνεται περιφορά των εικόνων. Όμως αυτό ήταν σημάδι της Θεοτόκου για να βρεθεί η Ιερά της εικόνα.
Στις 25 Μαΐου αρχίζει η εκσκαφή των θεμελίων του ναού. Το ίδιο βράδυ ένας εκ των μαστόρων βλέπει στον ύπνο του ότι το πρωί καθώς πήγαιναν στην δουλειά βλέπει κάτω από ένα πεύκο μια ψηλή καλόγρια να τους υποδέχεται, να τους ευλογεί τρεις φορές, να τους καλωσορίζει και να τους λέει ότι καλά έκαναν και ήλθαν.
Την τρίτη ημέρα των εκσκαφών ο κασμάς του μάστορα χτύπησε πάνω σε ένα ξύλο περίπου 20χ25 εκ. Από το ξύλο έβγαινε ένα φως υπερκόσμιο. Πάνω στο ξύλο ήταν ζωγραφισμένη η Βρεφοκρατούσα με δύο αγγέλους και με άλλα δύο πρόσωπα. Στις 30 Μαΐου έγινε ο αγιασμός των θεμελίων του ναού.
Μετά από τρία χρόνια  η μονή είχε ολοκληρωθεί μετά πολλών βασάνων και δυσκολιών. Αλλά έγινε όπως είχε πει η Θεοτόκος.
Στο μοναστήρι όλα αυτά τα χρόνια έχουν επισκεφθεί το ναό πλήθος κόσμου και έχουν γίνει και πολλά θαύματα. Άτεκνοι απέκτησαν παιδιά. Άρρωστοι θεραπεύθηκαν. Κια πολλoί ερχόντουσαν να πάρουν της ευλογίες της ηγουμένης Ταξιαρχίας. Όμως εδώ και περίπου δύο χρόνια η Ηγουμένη Ταξιαρχία εκοιμήθη και πλήθος κόσμου έρχεται και προσκυνά τον τάφο της κεκοιμημένης Γερόντισσας.