Ο ρόλος άνδρα, του πατέρα και οι δικαστικές διαμάχες των διαζυγίων

Ο ρόλος άνδρα, του πατέρα και οι δικαστικές διαμάχες των διαζυγίων

Θα ήταν ενδιαφέρον να αναρωτηθεί κανείς ποιος είναι ο ρόλος του πατέρα στην εποχή μας. Και φυσικά ποιος είναι ο ρόλος του άνδρα σε αυτήν την τόσο απίστευτα μπερδεμένη εποχή. Κάποτε ο άνδρας κυνηγούσε και έφερνε στη γυναίκα τροφή και την προστάτευε εκείνη και τα παιδιά τους. Σε άλλες εποχές πολεμούσε υπερασπιζόμενος την πατρίδα του και κατ’επέκταση την οικογένειά του. Η γυναίκα κάποτε ήταν μητέρα, τώρα όλοι οι ρόλοι έχουν μπερδευτεί τόσο πολύ και οι άνθρωποι είναι τόσο μπερδεμένοι και μάλλον το ανθρώπινο είδος κινδυνεύει αφού όλο και λιγότερες γυναίκες γίνονται μητέρες, όλο και λιγότερα ζευγάρια παντρεύονται και όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν σε ουσίες, σε ψυχοθεραπευτές, σε γυμναστήρια, ψυχαγωγία, στο διαδίκτυο κι αυτό επειδή είναι μπερδεμένοι.

Η γυναίκα που δεν εργάζεται δεν έχει καμία αξία στην εποχή μας. Μπορεί να μεγαλώνει ανθρώπους αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί είναι μια απλή νοικοκυρά. Δεν έχει αξία το ότι φροντίζει παιδιά, είναι μάλλον κάτι βαρετό, κάτι ανούσιο, ενώ αντίθετα μια γυναίκα που από το πρωί μέχρι το βράδυ εργάζεται και βγάζει χρήματα είναι το πρότυπο της σύγχρονης γυναίκας.

Και ο άνδρας τότε με τι έχει απομείνει; Το μόνο που του μένει είναι να βγάζει περισσότερα χρήματα για να αποδείξει, όχι ότι υπερέχει, αλλά το ότι εκπληρώνει κάτι από αυτό που εκπλήρωνε εδώ και αιώνες το φύλο του. Και πρέπει κι εκείνος να λείπει όλη την ημέρα από το σπίτι, να μην βλέπει ποτέ τα παιδιά του, τα οποία θυμώνουν μαζί του και αγαπούν πιο πολύ τη μητέρα και όλο αυτό είναι ένας μάταιος φαύλος κύκλος και τελικά καταλήγουμε σε παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς γονείς, με νταντά την τηλεόραση και τις ψυχολόγους που κάνουν ιδιαίτερα στα μαθήματα του δημοτικού.

Και όταν υπάρχει διαζύγιο; Γιατί τα παιδιά να τα αναλαμβάνει αποκλειστικά η μητέρα; Οι ρόλοι των δύο φύλων έχουν εξισωθεί, οι γυναίκες εργάζονται τις ίδιες ώρες με τους άντρες. Τι τις κάνει λοιπόν πιο κατάλληλες να μεγαλώσουν τα παιδιά τους μόνες τους, όταν τις ίδιες ώρες λείπουν από το σπίτι; Και αν εκείνες έχουν αφήσει τα παιδιά τους; Πώς γίνεται μια μητέρα που νοιάζεται πραγματικά να πιστεύει ότι είναι καλό να ταραχτεί ο κόσμος του παιδιού της ολόκληρος, να αλλάξει τις συνήθειές του, τα αγαπημένα του πρόσωπα να εξαφανιστούν, να βιώσει θυμό και αντιδικίες, να γίνει ένα πεδίο μάχης;

Γιατί οι γονείς είναι τόσο εγωκεντρικοί; Γιατί κατατρώνε τις ψυχές των ανθρώπων που έφεραν στον κόσμο και υποτίθεται ότι αγαπούν περισσότερο; Γιατί δεν θυμούνται πώς είναι να είσαι παιδί; Πώς θα ένιωθαν εκείνοι σαν παιδιά, αν βίωναν όσα βιώνουν τα παιδιά τους σε αυτές τις διαμάχες;

Η Κατερίνα Τζωρτζακάκη γεννήθηκε στον Πειραιά το 1982. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών. "Ο χορός στη σκακιέρα" είναι το πρώτο της βιβλίο.
Εγραψε βιβλία όπως: Παράλληλα σύμπαντα, ο χορός στη σκακιέρα, κτλ


http://www.skroutz.gr/books/a.82564.%CE%A4%CE%B6%CF%89%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%B7-%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1.html