Όλος ο πλανήτης ένα καζάνι που βράζει...
Της Αλίκης Βεγίρη
Εδώ και κάμποσους μήνες, δεν ξέρεις πού στ' αλήθεια να πρωτοκοιτάξεις. Οι φωτιές που άναψαν στηΒόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή, εκεί που πάνε να σε ξεγελάσουν ότι έχουν δήθεν κοπάσει, να 'σου και ξαναφουντώνουν. Τη μια μέρα τα μάτια είναι στραμμένα στον ένα τόπο, την άλλη σε κάποιον άλλο, τη μια μέρα το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην Υεμένη, την άλλη στο Μπαχρέιν, την παράλλη στη Λιβύη, ενώ την ίδια στιγμή στη Συρία το παιχνίδι αρχίζει και σκληραίνει.
Κι αφήνεις τότε στην άκρη το Ιράκ και το Μπαχρέιν και την Υεμένη - όχι γιατί οι ξεσηκωμοί έχουν καταλαγιάσει και οι άνθρωποι έχουν γυρίσει στα σπίτια τους ηττημένοι,
μα είναι που δεν μπορείς να έχεις την προσοχή σου στραμμένη σε όλα αυτά τα μέρη ταυτόχρονα, κι αυτό που μετράει τώρα είναι η δύσκολη γέννα της Λιβύης, που δεν ξέρεις ούτε τι παιδί θα βγάλει, ούτε πότε θα το βγάλει, ούτε ποιος θα είναι ο πατέρας κι ούτε αν οι μαμές που κατέφθασαν εσπευσμένα από το εξωτερικό, μ' όλο τους τον τεχνολογικό εξοπλισμό, θα είναι τελικά για καλό -που δεν θα είναι- όπως όλο και πιο πολλοί το συνειδητοποιούν.
Από την άλλη μεριά είναι και το δράμα της Ιαπωνίας, άλλης φύσης αυτό, αλλά που τελικά δεν είναι. Γιατί μπορεί ο σεισμός και το τσουνάμι να οφείλονται σε ανεξέλεγκτες ιδιοτροπίες της φύσης, αλλά το σκάσιμο των αντιδραστήρων έχει συγκεκριμένες αιτίες και συγκεκριμένους υπαίτιους, γεγονός που είναι αδύνατο να μη βάλει σε άλλη τροχιά την μέχρι τώρα υποτονική ιαπωνική κοινωνία. Μπορεί να μη βγούνε τώρα στους δρόμους οι Iάπωνες, αν και στις 20 Μάρτη περίπου 1.500 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία της Tepco στο Τόκιο, μπορεί όμως να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν ένα τουλάχιστον κοινό σημείο με τους ξεσηκωμένους Άραβες, στην άλλη μεριά του πλανήτη. Κι αυτό συνοψίζεται στο ότι όλοι πλέον ζητούν να ορίζουν τη ζωή τους.
Εδώ και κάμποσους μήνες, δεν ξέρεις πού στ' αλήθεια να πρωτοκοιτάξεις. Οι φωτιές που άναψαν στηΒόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή, εκεί που πάνε να σε ξεγελάσουν ότι έχουν δήθεν κοπάσει, να 'σου και ξαναφουντώνουν. Τη μια μέρα τα μάτια είναι στραμμένα στον ένα τόπο, την άλλη σε κάποιον άλλο, τη μια μέρα το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην Υεμένη, την άλλη στο Μπαχρέιν, την παράλλη στη Λιβύη, ενώ την ίδια στιγμή στη Συρία το παιχνίδι αρχίζει και σκληραίνει.
Κι αφήνεις τότε στην άκρη το Ιράκ και το Μπαχρέιν και την Υεμένη - όχι γιατί οι ξεσηκωμοί έχουν καταλαγιάσει και οι άνθρωποι έχουν γυρίσει στα σπίτια τους ηττημένοι,
μα είναι που δεν μπορείς να έχεις την προσοχή σου στραμμένη σε όλα αυτά τα μέρη ταυτόχρονα, κι αυτό που μετράει τώρα είναι η δύσκολη γέννα της Λιβύης, που δεν ξέρεις ούτε τι παιδί θα βγάλει, ούτε πότε θα το βγάλει, ούτε ποιος θα είναι ο πατέρας κι ούτε αν οι μαμές που κατέφθασαν εσπευσμένα από το εξωτερικό, μ' όλο τους τον τεχνολογικό εξοπλισμό, θα είναι τελικά για καλό -που δεν θα είναι- όπως όλο και πιο πολλοί το συνειδητοποιούν.
Από την άλλη μεριά είναι και το δράμα της Ιαπωνίας, άλλης φύσης αυτό, αλλά που τελικά δεν είναι. Γιατί μπορεί ο σεισμός και το τσουνάμι να οφείλονται σε ανεξέλεγκτες ιδιοτροπίες της φύσης, αλλά το σκάσιμο των αντιδραστήρων έχει συγκεκριμένες αιτίες και συγκεκριμένους υπαίτιους, γεγονός που είναι αδύνατο να μη βάλει σε άλλη τροχιά την μέχρι τώρα υποτονική ιαπωνική κοινωνία. Μπορεί να μη βγούνε τώρα στους δρόμους οι Iάπωνες, αν και στις 20 Μάρτη περίπου 1.500 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία της Tepco στο Τόκιο, μπορεί όμως να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν ένα τουλάχιστον κοινό σημείο με τους ξεσηκωμένους Άραβες, στην άλλη μεριά του πλανήτη. Κι αυτό συνοψίζεται στο ότι όλοι πλέον ζητούν να ορίζουν τη ζωή τους.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου