Εθελοντισμός και Special Olympics

Το παρόν άρθρο το είχα δημοσιεύσει στις 22 Ιανουαρίου το 2012

Με αφορμή την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε εχθές για να βραβευτούν οι αθλητές, οι προπονητές και οι εθελοντές των αγώνων Special Olympics Athens 2011, θα ήθελα στην συγκεκριμένη ανάρτηση να μιλήσω για τον εθελοντισμό μέσα από τη δικιά μου εμπειρία στους αγώνες αυτούς.
Η γνωριμία μου με ανθρώπους όπου έχουν κάποιο είδος αναπηρίας κυρίως νοητικής είναι εδώ και αρκετά χρόνια, αφού στην περιοχή μου γνωρίζω αρκετά άτομα με τέτοιου είδους προβλήματα. Για μένα προσωπικά τα άτομα αυτά είναι άξια θαυμασμού. Για εμένα αυτά τα άτομα θέλουν αγάπη και θαλπωρή. Έχουν ανάγκη από ανθρώπους που θα τα κατανοούν και θα τα βοηθήσουν να διασχίσουν αυτό το δύσκολο δρόμο της ζωής. Τα άτομα αυτά έχουν πάρα πολλές ικανότητες, οι οποίες βέβαια εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται. Ή μάλλον δεν θέλουμε εμείς να τις δούμε, διότι έχουμε γαλουχηθεί έτσι ώστε να βλέπουμε αυτά τα άτομα ως προβληματικά, ως μιάσματα και δεν ξέρω σαν τι άλλο.

Πολλοί όμως άνθρωποι, και ανάμεσά τους και εγώ, πιστεύουν σε αυτά τα άτομα και πιστεύουν ότι δείχνοντας τους λίγο αγάπη μπορείς να μάθεις από αυτά πάρα πολλά πράγματα. Έτσι και εγώ με γνώμονα τα όσα ανέφερα παραπάνω αποφάσισα να γίνω εθελοντής στους αγώνες Special Olympics. Η πρώτη μου επαφή με τους αθλητές των αγώνων αυτών από την Εύβοια, ήταν κατά την υπογραφή του Μνημονίου για το πρόγραμμα Πόλις Αμφιτρύων, όπου είχα παρευρεθεί μαζί με την Ολυμπιονίκη της Πάλης Φανή Ψαθά. Η συγκεκριμένη εμπειρία ήταν μοναδική και έτσι αποφάσισα και εγώ να είμαι ένας εκ των εθελοντών, όπου θα βάλουν το λιθαράκι για τους συγκεκριμένους αγώνες.
Ο καιρός περνούσε και εγώ με μεγάλη ανυπομονησία, λες και ήμουν μικρό παιδί, περίμενα μέχρι ωσότου αρχίσει το πρόγραμμα Πόλις Αμφιτρύων. Οι εμπειρίες που είχα ήταν μοναδικές. Παρόλο που οι ώρες ήταν πολλές εντούτοις άξιζε τον κόπο να βρίσκεσαι μαζί με τα άτομα αυτά. Εγώ ήμουν στην Ερέτρια, όπου φιλοξενούνταν αθλητές των αγώνων Special Olympics από την Ινδία. Μέσω αυτών των αθλητών μάθαμε πολλά πράγματα, τόσο για τον πολιτισμό τους όσο και για τον τρόπο ζωής τους.
Και κάποιος θα πει μα από τα άτομα με ειδικές ανάγκες έμαθες για τον πολιτισμό της Ινδίας; Εγώ θα απαντήσω ναι. Κια όχι μόνο έμαθα, αλλά έμαθα αρκετά πράγματα για την ιστορία τους και τον πολιτισμό τους. Για τα ήθη τους και τα έθιμά τους. Αλλά και αυτοί έμαθαν πολλά από εμάς. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι έμαθαν και ελληνικές λέξεις από μία δικιά μας εθελόντρια, που την έλεγαν Μαρία. Μαρία στα Ινδικά όπως μας έλεγαν χαριτολογώντας σημαίνει σφαλιάρα. Την τρίτη ημέρα θυμάμαι χαρακτηριστικά μας έλεγαν Καλημέρα, Καλησπέρα, Καληνύχτα και άλλες λέξεις.
Οι εμπειρίες που ζήσαμε ήταν μοναδικές, οι οποίες θα μείνουν ανεξίτηλες στη μνήμη μου για πάντα. Μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μόνο μία σκηνή από όλες μου τις εμπειρίες.
Βρεθήκαμε στο Λαογραφικό Μουσείο της Άνω Βάθειας και άρχισαν όλοι να μπαίνουν στα λεωφορεία για την επιστροφή. Όμως μια ομάδα από τρία άτομα δεν είχαν μπει ακόμη στο Λαογραφικό και ήθελαν να το δουν. Πήγαμε μαζί. Το ένα άτομο ήταν με σοβαρά προβλήματα και ήταν μαζί του οι βοηθοί του και κάποια άλλα άτομα. Ο ιδιοκτήτης του Λαογραφικού Μουσείου δίνει στο άτομο μία γκλίτσα, του την βάζει στον ώμο, του βάζει και ένα καπέλο, που φορούσαν οι τσέλιγκες και μας έβγαλε όλους μαζί φωτογραφία. Η χαρά που ένιωσε το άτομο αυτό ήταν μοναδική και πρωτόγνωρη.
Όλα αυτά και άλλα πολλά θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μου. Όλες αυτές τις ημέρες που ήμουν μαζί με τα άτομα αυτά ένιωσα ότι το νόημα της ζωής κρύβεται κάπου εκεί μέσα. Για αυτό το λόγο όποτε μου ξανά δοθεί η ευκαιρία θα δώσω όλο μου το είναι για αυτά τα άτομα. Και θα έλεγα και άλλοι άνθρωποι να δώσουν λίγο από το χρόνο τους για τα άτομα αυτά και θα δουν ότι αξίζει τον κόπο.