Ρε που πάμε ρε

Διαβάζοντας το νέο Μνημόνιο το πρώτο που μου ήλθε στο νου ήταν η έκφραση του αείμνηστου Αυλωνίτη, "Ρε που πάμε ρε"! Και αναρωτιέμαι τελικά που πάμε; Ενώ ας πούμε ότι γλιτώσαμε προς το παρόν την επιστροφή στην δραχμή, νέα δυσβάστακτα μέτρα θα παρθούν μεγαλώνοντας την ύφεση, αυξάνοντας την ανεργία και την φτώχεια στην Ελλάδα.
Έχουμε τους Τροϊκανούς, οι οποίοι δεν νοιάζονται για τίποτα και έχουν φτάσει στο σημείο να μην συζητάνε αλλά να επιβάλλουν νέα μέτρα και νέα μέτρα και νέα μέτρα. Και κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να μιλούν για ανάπτυξη. Και ρωτάω τι διάβολο ανάπτυξη θα είναι αυτοί όταν βλέπουμε ότι το 27,7% των Ελλήνων ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και με τα νέα μέτρα ίσως ξεπεράσει και το 35%;
Και οι πολιτικοί μας πάντως δεν φαίνεται να πάνε πίσω. Διαπραγμάτευση μηδέν. Και ξανά προς την γκρεμίλα τραβά, τραβά τραβά. Τι άλλο να πω. Δεν φταίει όμως κανείς άλλος. Εμείς φταίμε, που παίξαμε μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια, αναπτύξαμε πελατειακές σχέσεις και τώρα τους έχουμε και τους καμαρώνουμε.
Τελικά θα ξυπνήσουμε κάποτε ή θα κοιμόμαστε αιωνίως και θα ήμαστε σε λήθαργο;