Ποίημα του Νίκου Καλύβα αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης σας παραθέτουμε ένα από τα ποιήματα του συμπατριώτη μας Νίκου Καλύβα με τίτλο "Νίκος Σουχατζίδης ο καινούργιος Διάκος". Ο Σαχουτζίδης ήταν ένα παλικάρι κρατούμενος στο Χαϊδάρι που τον είχαν πιάσει σε μια πατριωτική εκδήλωση στην Αθήνα.
Το ποίημα έχει ως εξής:
Ήτανε του φρικτού εκείνου έτους του '44, πρώτη Μάη,
μέρα γιορτής της φύσης και των λουλουδιών
που σήμανε η σάλπιγγα να μαζευτούν και πάλι, σάλπισμα τρομερό μαχαίρι στην καρδιά των κρατουμένων των παλικαριών.
Έπρεπε όλοι, λέει, να συγκεντρωθούν στην αυλή
και όποιος είχε την τύχη να ακούσει το όνομά του
θα έκανε δύο βήματα μπροστά να ξεχωρίσει, να σταθεί
παίρνοντας θέση για την πορεία του θανάτου.
Αυτά γινόντουσαν 'κει μέσα στο Χαϊδάρι
στο τρομερό και απάισιο εκείνο κολαστήριο,
που σ' άρπαζαν οι Γερμανοί και σου 'διναν χαμπάρι
πως θα βρεθείς και εσύ σε λίγο για το τελευταίο σου μαρτύριο
Κι ήταν μαζί τους και ένα παλικάρι
ξέχωρα δυνατό στο σώμα, στην ψυχή, στο πνεύμα
και το 'χανε οι Γερμανοί κρυφό καμάρι
που ήξερε γερμανικά, δίνοντας μια λύση στα φρικτά τους έργα.
Και του 'δωσαν τη λίστα με διακόσια ονόματα.
Τόσους θα 'στηναν λέει στο τουφέκι, 'κεινη τη μέρα
για κάποιους γερμανούς που χτύπησαν ψες βράδυ προς τα ξημερώματα
κάπου στην Πελοπόννησο, στους Μαλαούς, σε ενέδρα.
Κι άρχισε να διαβάζει τα ονόματα
κι ένας-ένας μπαίνανε στη σειρά
μα φθάνοντας και στο δικό του
αφήνει το κιτάπι καταγής και παίρνει θέση στην ουρά.
Όχι του λέει ο Γερμανός, όχι εσύ,
πρέπει να έχουνε γράψει ΄λάθος τ΄όνομά σου,
φώναξε έναν άλλον να σταθεί
βάλε έναν άλλο στη σειρά σου
Κι οι Γερμανοί εκείνα τα ανυπέρβλητα του Χίτλερ τα σκυλιά
που σκόρπισαν στην δόλια την πατρίδα μας
τον πόνο και την καταστροφή
έπρεπε βα σκοτώσουν 200 λέει και όχι 199.
Αν είναι να σταθεί αντί για μένα ένας λιγότερο
δέχομαι νάμαι εγώ αυτός ο ένας.
Αν όμως στη δική μου τη σειρά βάλετε άλλον,
δεν παίρνω στην ψυχή μου αυτό τον πόνο τον μεγάλο.
Και στάθηκε αγέρωχα κοιτώντας προς τον ουρανό,
περήφανα υψώνοντας τα στήθια
να τον δοξάζουν οι μετέπειτα γενιές με θαυμασμό
και στα βιβλία τα παιδιά  σαν παραμύθια.