Έλληνες της Αλάσκας : «Όταν φεύγουμε από την Ελλάδα, συνειδητοποιούμε ότι είναι ένα θείο δώρο που δεν το έχουν όλοι»

της Ελένης Ευαγγελοδήμου

Κατακαλόκαιρο, εβδομάδα του Δεκαπενταύγουστου, το θερμόμετρο της πόλης Ανκορατζ, της μεγαλύτερης
στην Αλάσκα, έδειχνε εννιά βαθμούς Κελσίου. Η γη των Εσκιμώων ξημέρωνε και νύχτωνε (και φυσικά παραμένει) παγωμένη, με χιονισμένα πεζοδρόμια και λευκές σκεπές. Εκείνες τις ημέρες όμως, και ειδικότερα το τριήμερο 17-19 Αυγούστου, το… ψύχος στην πολιτεία των ΗΠΑ ηττήθηκε από τις μυρωδιές ζεστής σπανακόπιτας, παραδοσιακού παστίτσιου και λουκουμάδων, τις ρυθμικές πενιές παικτών του μπουζουκιού και τα βήματα ανδρών, γυναικών και παιδιών που, πιασμένοι ώμο με ώμο, έσυραν μπάλους και τσάμικα!

Πρόκειται για περίπου 70 οικογένειες που επιμένουν να ζουν… ελληνικά στον τόπο των παγετώνων, με τις καρδιές τους να χτυπούν νοσταλγικά για την αγαπημένη τους ηλιόλουστη πατρίδα. Κάθε χρόνο, μετά τη γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου, οι δραστήριοι ομογενείς μας, διοργανώνουν το Ελληνικό Φεστιβάλ με σκοπό χιλιάδες επισκέπτες να παίρνουν μια ιδέα από ελληνική φιλοξενία, πολιτισμό και παράδοση. Περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι ανταποκρίθηκαν φέτος στο γιορτινό κάλεσμα της ελληνικής κοινότητας με έδρα το Ανκορατζ. ««Ο Ελληνισμός δεν έχει σύνορα. Είναι ιδεολογία. Είναι αυτό που βιώνουμε όλοι εμείς που ζούμε διάσπαρτοι ανά τον κόσμο και αυτή την ομορφιά μοιραζόμαστε όπου κι αν βρεθούμε» λέει υπερήφανη για την καταγωγή της (από ένα χωριό της Λακωνίας) η Μαρία Μπάσκου (Μπασκουρέλου, όπως είναι το επίθετο της), καθηγήτρια Ελληνικών και πρόεδρος της κοινότητας στο Ανκορατζ. Οι Ελληνες της Αλάσκας μαθαίνουν στα παιδιά τους την ελληνική γλώσσα (σε σχολείο που λειτουργεί τα απογεύματα) και τους παραδοσιακούς χορούς, ενώ έχουν χτίσει τη μοναδική ελληνική ορθόδοξη εκκλησία, τον Ιερό Ναό Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.

Κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Φεστιβάλ, που ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή, τις εντυπώσεις έκλεψαν τα παραδοσιακά πιάτα, από… χιλιάδες κομμάτια σπανακόπιτας και τυρόπιτας μέχρι αρνί γιουβέτσι, ντολμάδες και φασολάκια, αλλά και το ελληνικό καφενείο και το ζαχαροπλαστείο που έστησαν οι ομογενείς, προσφέροντας δεκάδες λιχουδιές (μπακλαβάδες, κουραμπιέδες, καρυδόπιτες κ.ά.). «Οι επισκέπτες τρελαίνονται με την ελληνική κουζίνα και από την πρώτη ημέρα αγοράζουν… με το κιλό (!) τα εδέσματα. Το σημαντικό είναι ότι ο κόσμος δοκιμάζει γεύσεις της Ελλάδας, μαθαίνει τους παραδοσιακούς χορούς μας και με λίγα λόγια αισθάνεται μαζί μας Ελληνας για ένα Σαββατοκύριακο. Αυτό επιδιώκουμε και γι’ αυτό είμαστε χαρούμενοι» λέει η κυρία Μπάσκου. Η φετινή διοργάνωση επενδύθηκε μουσικά με τους ήχους ορχήστρας (με μπουζούκι, φυσικά!) από το Βανκούβερ. Ανδρες, γυναίκες και παιδιά από τα χορευτικά συγκροτήματα της ελληνικής κοινότητας χόρεψαν συρτούς, μπάλους, τσάμικο, ή και παϊντούσκα (κυκλικός χορός της Μακεδονίας και της Θράκης).

Το Ελληνικό Φεστιβάλ πάντως δεν αφορά μόνο τις γεύσεις και τους ήχους, αλλά και τον πολιτισμό. Οι ομογενείς στήνουν ετησίως ένα μικρό μουσείο, προβάλλοντας μεταξύ άλλων τα ελληνικά έθιμα. Οπως λέει η πρόεδρος της κοινότητας, φέτος έγινε προβολή του βυζαντινού πολιτισμού, με την ευκαιρία της αγιογράφησης (από Ελληνα εθελοντή) της εκκλησίας της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. «Οσο πιο μακριά ζει κανείς τόσο πιο πολύ του λείπει η Ελλάδα. Η αγάπη μας για την πατρίδα και η θρησκεία μας είναι αυτά πού μας διακρίνουν, αυτά που έχουν ιδιαίτερη ομορφιά και είναι τρόπος ζωής για εμάς και τα παιδιά μας. Μου λείπει ο τόπος μου, αλλά με ζεσταίνουν οι αναμνήσεις» τονίζει η κυρία Μπάσκου, μητέρα τριών παιδιών, τα οποία γεννήθηκαν στη μακρινή Αλάσκα.

Αν κάτι πραγματικά λείπει στους Ελληνες στην Αλάσκα, αυτό είναι η ηλιοφάνεια της Ελλάδας όλο τον χρόνο.

«Οταν φεύγουμε από την Ελλάδα, συνειδητοποιούμε ότι είναι ένα θείο δώρο που δεν το έχουν όλοι. Βέβαια, αποφεύγω να συγκρίνω τόπους, προσπαθώ να ανακαλύπτω την ομορφιά τους και να παίρνω το καλύτερο. Η Αλάσκα, όπου έχω ζήσει περισσότερα χρόνια απ’ ό,τι στην Ελλάδα, έχει γίνει δεύτερη πατρίδα. Αυτή την εποχή ο τόπος εδώ είναι πανέμορφος, με πολύ πράσινο, σε όλους τους χρωματισμούς, με άγρια λουλούδια, όμορφα βουνά, με χιονισμένες βουνοκορφές» λέει η κυρία Μπάσκου.

Βγάζουν εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την άλλη πλευρά του πλανήτη!

Η ελληνική «οικογένεια» της Αλάσκας φαίνεται ότι μεγαλώνει λόγω της οικονομικής κρίσης και κυρίως της ανεργίας στη χώρα μας, με ολοένα και περισσότερους Ελληνες, συγγενείς ή γνωστούς των ανθρώπων που ζουν εδώ και χρόνια στην πολιτεία των ΗΠΑ. Πολλοί είναι εκείνοι που παίρνουν την απόφαση να βγάλουν εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την άλλη άκρη της γης!

Αυτό διαπιστώνει η ελληνική κοινότητα με έδρα την πόλη Ανκορατζ. Οπως λέει χαρακτηριστικά η πρόεδρος Μαρία Μπάσκου, «αρκετοί επικοινωνούν μαζί μας, είτε τηλεφωνικά είτε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, προκειμένου να ενημερωθούν για τις συνθήκες και τις προοπτικές εργασίας στην Αλάσκα. Από την πλευρά μας είμαστε στη διάθεση να παράσχουμε πληροφορίες για όποιον επιθυμεί να έρθει να ζήσει εδώ». Εξάλλου Ελληνες ζουν διάσπαρτοι όχι μόνο στο Ανκορατζ αλλά και σε άλλες πόλεις (Ντίλινγκαμ, Μπάροου, Φερμπακς κ.ά.). Οι περισσότεροι ομογενείς είναι ιδιοκτήτες εστιατορίων και άλλοι απασχολούνται ως δικηγόροι, γιατροί και επιχειρηματίες. «Σε όλα τα απομακρυσμένα μέρη της Αλάσκας υπάρχει τουλάχιστον ένας Ελληνας!» λέει η κυρία Μπάσκου.

Η ελληνική κοινότητα της Αλάσκας παρακολουθεί με λύπη, όπως συμφωνούν τα μέλη της, τις αρνητικές αναφορές στην Ελλάδα από τα ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης εδώ και δύο χρόνια, αλλά και με προβληματισμό τις δύσκολες στιγμές που περνά η χώρα μας. «Λυπούμαστε βαθύτατα για όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα. Από την άλλη, μας παρηγορεί το γεγονός ότι ο κόσμος της Αλάσκας, της δεύτερης πατρίδας μας, εκφράζει τη συμπόνια του και θέλει να μαθαίνει την αλήθεια και τις πραγματικές εξελίξεις που αφορούν την Ελλάδα. Εδώ οι κάτοικοι δεν έχουν τη νοοτροπία… να υποβιβάσουμε με κάθε τρόπο τον Ελληνα» καταλήγει η φιλόλογος Μαρία Μπάσκου.

Πηγή : ΑΜΠΕ