Μαζεύεις πράγματα, ενθύμια, κειμήλια...τ' αγγίζεις με προσοχή, με ευλάβεια, τα κρατάς στην αγκαλιά σου, σφιχτά, να νοιώσεις την αύρα των ανθρώπων που τα 'φεραν μαζί τους, μαζί με τις ψυχές τους. 5 - 10 πράγματα...όσα μπορεί κανείς να κουβαλήσει..τον πόνο θα τον κουβαλάει μέχρι να κλείσει τα μάτια του ..ίσως και μετά. Μια μποξιά! Την ξαναφτιάχνεις μετά από 90 χρόνια,, 90 χρόνια! Μια μποξιά ποτισμένη από τα δάκρυά τους..μπερδεύεται κι η αρμύρα απ' τα δικά σου δάκρυα, τα σημερινά....5- 10 πράγματα. Τα απαρα'ιτητα?
Τα πιο αγαπημένα? Η μποξιά μπορεί να φτάσει στη νέα πατρίδα..όχι όμως όλα τα παιδια, ίσως κανένα. Ούτε και οι δυο γονείς, 'ισως κανένας, Ούτε ΄όλοι οι φίλοι και οι συγγενείς. Γεμίζεις το χώρο με δεκάδες πράγματα και φωτογραφίες...Τα εργόχειρα της γιαγιάς Εραστής, η φωτογραφία της γιαγιάς Χαρίκλης, η εικόνα της γιαγιάς Σοφίας, η λύρα του παππού Πανάτα...κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα. Κι ύστερα φτιάχνεις τη γωνιά του χωριού σου. Σαν να γίνεται να χωρέσει η ιστορία ενός χωριού, τόσων ανθρώπων, σε μια γωνιά. Χωράει στην καρδιά σου. Μια φωτογραφία της παλιάς σου γειτονιάς και των ανθρώπων που τη στόλισαν και ξαναμυρίζεις τις ανθισμένες πορτοκαλιές της θείας Τόλης και ξαναβλέπεις το αγιόκλημα να σκαρφαλώνει στον τοίχο. Κι η αγκαλιά του πάππου σου εκεί, ανοιχτή, να περιμένει να γυρίσεις απ' το σχολείο, να σε κάνει να νοιώθεις ασφαλής, όταν οι αστραπές και οι βροντές χαλούσαν τον κόσμο..είχε θυμώσει ο Θεός έλεγε η μάνα σου..δεν ξέρεις ποιος Θεός, δεν ξέρεις γιατί είχε θυμώσει. Δεν ξέρεις. Η αγκαλιά του πάππου σου, η ασφάλειά σου, η σιγουριά σου... Ο πάππος μου ο Νικόλας, χίλιες φορές πατέρας..τα τίμησε τα χρόνια του, τίμησε τη διαδρομή του..είχε απαντήσεις για τις παιδικές μου ερωτήσεις. Εκείνο που δεν ήξερε ήταν, γιατί είχε θυμώσει τόσο ο Θεός και μοίρασε απλόχερα τόσο πόνο..
Κυριακή Θεοδωρίδου
Τα πιο αγαπημένα? Η μποξιά μπορεί να φτάσει στη νέα πατρίδα..όχι όμως όλα τα παιδια, ίσως κανένα. Ούτε και οι δυο γονείς, 'ισως κανένας, Ούτε ΄όλοι οι φίλοι και οι συγγενείς. Γεμίζεις το χώρο με δεκάδες πράγματα και φωτογραφίες...Τα εργόχειρα της γιαγιάς Εραστής, η φωτογραφία της γιαγιάς Χαρίκλης, η εικόνα της γιαγιάς Σοφίας, η λύρα του παππού Πανάτα...κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα. Κι ύστερα φτιάχνεις τη γωνιά του χωριού σου. Σαν να γίνεται να χωρέσει η ιστορία ενός χωριού, τόσων ανθρώπων, σε μια γωνιά. Χωράει στην καρδιά σου. Μια φωτογραφία της παλιάς σου γειτονιάς και των ανθρώπων που τη στόλισαν και ξαναμυρίζεις τις ανθισμένες πορτοκαλιές της θείας Τόλης και ξαναβλέπεις το αγιόκλημα να σκαρφαλώνει στον τοίχο. Κι η αγκαλιά του πάππου σου εκεί, ανοιχτή, να περιμένει να γυρίσεις απ' το σχολείο, να σε κάνει να νοιώθεις ασφαλής, όταν οι αστραπές και οι βροντές χαλούσαν τον κόσμο..είχε θυμώσει ο Θεός έλεγε η μάνα σου..δεν ξέρεις ποιος Θεός, δεν ξέρεις γιατί είχε θυμώσει. Δεν ξέρεις. Η αγκαλιά του πάππου σου, η ασφάλειά σου, η σιγουριά σου... Ο πάππος μου ο Νικόλας, χίλιες φορές πατέρας..τα τίμησε τα χρόνια του, τίμησε τη διαδρομή του..είχε απαντήσεις για τις παιδικές μου ερωτήσεις. Εκείνο που δεν ήξερε ήταν, γιατί είχε θυμώσει τόσο ο Θεός και μοίρασε απλόχερα τόσο πόνο..
Κυριακή Θεοδωρίδου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου