Γιάλτρα: πλήρη εγκατάλειψη
Αναδημοσίευση από τον Παλμό της Εύβοιας
Η διαδρομή προς τα Γιάλτρα, όσο κοιτάς το έργο της φύσης το απέραντο γαλάζιο με το πάντρεμα του πράσινου μαγεύει το μάτι. Όταν όμως προσγειώνεται στο ανθρώπινο έργο μοιάζει με μακρινό ταξίδι στο παρελθόν. Ένα απολύτως εγκαταλελειμμένο οδικό δίκτυο, με ανυπαρξία έργων υποδομής της Πολιτείας και με απαξιωτική κινητικότητα του Δήμου Ιστιαίας – Αιδηψού, στον τομέα των υπηρεσιών. Ο «Παλμός» πάντα δίπλα στον πολίτη καταγράφει καρέ –καρέ τα προβλήματα αλλά και τις απόψεις των κατοίκων. Ο Πέτρος Κουντούρης που μένει στα Γιάλτρα όλους τους θερινούς μήνες μας μίλησε για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει από το οδικό δίκτυο. «Σε περίπτωση που παρουσιαστεί κάποια ανάγκη δεν μπορούμε να μετακινηθούμε. Στο τμήμα του Ντουνιά το έχει φάει η θάλασσα με μία βροχή εκεί δεν μπορούμε να περάσουμε. Για όνομα του Θεού και μετανάστες να ήμασταν δεν θα τυγχάναμε τέτοιας αντιμετώπισης. Είμαστε δημότες, πληρώνουμε δημοτικά τέλη, έχουμε συνδεθεί με το δίκτυο υδρεύσεως και μας αντιμετωπίζουν σαν εχθρούς».
-Δεν υπάρχει δηλαδή ανταποδοτικότητα του Δήμου στα τέλη που πληρώνετε;
«Δεν ξέρω, πως το βλέπουν το θέμα. Να το δούνε από την ανθρωπιστική πλευρά. Είμαστε και εμείς Έλληνες. Θέλουμε δικό μας αγροτικό γιατρό, γιατί τη νύχτα που θα πάμε τυφλοί. Την γυναίκα μου την τσίμπησε σφήγκα και πήραμε ταξί να πάμε στην Ιστιαία και κάθισε τρεις ώρες εκεί να της βάλουν ορό, επειδή είναι αλλεργική».
Ο Νίκος Ευσταθιόπουλος μας είπε: «Είμαι σχεδόν μόνιμος κάτοικος. Οι δρόμοι που κατεβαίνουν από το χωριό εδώ στην περιοχή Στενό, με την πρώτη βροχή δεν περνάνε. Κόβονται. Τυχαία μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει κανένα ατύχημα και δεν έχει σκοτωθεί κάποιος. Ο παραλιακός δρόμος χάλασε φέτος τελείως, είμαστε παραμελημένοι και αμφιβάλω αν ο Δήμαρχος ξέρει που είναι τα Γιάλτρα».
Η Αναστασία Γιατίλη: «Η μητέρα μου μένει μόνιμα εδώ είναι 80 ετών. Το χειμώνα αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα ότι αν συμβεί κάτι, ούτε το ασθενοφόρο δεν θα μπορεί να φτάσει εδώ. Ο δρόμος γλιστράει, είναι κομμένος και δημιουργούνται πολύ βαθιά χαντάκια. Η περιοχή έχει εγκαταλειφθεί τελείως. Άλλο ένα πρόβλημα που είναι και θέμα υγείας είναι η αποκομιδή των σκουπιδιών, η οποία είναι υποτυπώδης και αν θα γίνει το δεκαήμερο ή το δεκαπενθήμερο. Έχουμε μόνο έναν κουβά και μετρήστε πόσα σπίτια είναι από μόνιμους κατοίκους, με αποτέλεσμα τα σκουπίδια να είναι έξω από τον κάδο. Το απορριμματοφόρο περνάει από το λιμάνι και δεν έρχεται μέχρι εδώ. Πριν από τρία χρόνια περνούσε μία με δύο φορές την εβδομάδα, τώρα πια δεν περνάει. Το μεγάλο πρόβλημα αυτού του δρόμου είναι εκεί που ανεβαίνει η θάλασσα και τον έχει φάει ώστε να μην υφίσταται πλέον δρόμος».
Αυτός ο δρόμος δεν έχει ασφαλτοστρωθεί ποτέ;
«Εδώ δεν μιλάμε για ασφαλτόστρωση, απλά να γίνει ο δρόμος βατός. Πριν πάτε στον παραλιακό δρόμο ανεβείτε τον κάθετο δρόμο που φτάνει στο κέντρο του χωριού, στην εκκλησία και θα δείτε ότι και τώρα που είναι καλοκαίρι δεν θα μπορείτε να τον περάσετε από τα νεροφαγώματα και τις πολλές βαθιές λακκούβες, μόνο τζιπ και πάλι δύσκολα μπορεί να το διαβεί».
Γιώργος Μπαλαμπάνης: «Πολλές φορές ιδιαιτέρως το χειμώνα έρχονται μετά από πολλά τηλέφωνα και γεμίζει εδώ και φτάνει μέχρι κάτω στην παραλία. Σήμερα το βρήκατε αρκετά καθαρό. Περνάνε το καλοκαίρι ξένοι άνθρωποι, τουρίστες για τα μπάνια, μας κοιτάνε σαν να λένε είστε άνθρωποι εσείς εδώ, ζείτε σαν άνθρωποι ή κάτι άλλο; Πολλές φορές Γάλλοι και άλλοι ξένοι έχουν πίσω στο αυτοκίνητο τους μία ράμπα, μόλις φτάνουν σε αυτό το σημείο την στρώνουν περνάνε και την ξανά παίρνουν. Είναι άθλιες οι συνθήκες εδώ, νερά, δρόμοι, σκουπίδια οτιδήποτε και να πιάσεις βρωμάει. Όλοι όσοι είμαστε εδώ έχουμε δώσει λεφτά στο κράτος για την τακτοποίηση αυθαιρέτων, πρέπει να φτιαχτεί ο παραλιακός δρόμος, οι δύο άλλοι κάθετοι και να υπάρχει και μία καθαριότητα ακόμα και νερό από τα πηγάδια παίρνουμε. Επίσης ο φωτισμός, ειδικά το χειμώνα σε πιάνει φόβος, δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις πρέπει να έχεις το όπλο γεμάτο».
undefined
undefined
undefined
Ευάγγελος Ταφραλής: «Ήρθε το κράτος πήρε ένα σωρό χρήματα από τον καθένα μας και τώρα δεν μας παρέχει τίποτα. Κατ’ αρχάς ο δρόμος αυτός που συνδέει το λιμάνι με τα μπάνια είναι κεντρικός πρέπει οπωσδήποτε να φτιαχτεί. Ήρθανε δύο μέρες και έριξαν σε ένα κομμάτι κροκάλα και έφυγαν. Οι δύο κάθετοι πρέπει να φτιαχτούν».
Οι καταγγελίες βροχή. Μια άλλη γυναίκα συνεχίζοντας λέει: «Από τη θάλασσα για να έρθουμε εδώ τον Ιανουάριο πηγαίνουμε με τις γαλότσες και πατάμε πάνω στις πέτρες για να μπορούμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας και το κάθε πόδι γίνεται εκατό κιλά γιατί το χώμα είναι πηλώδες. Αρρώστησε μία γυναίκα τις προάλλες και για να πάω, έπρεπε να περάσω από τη θάλασσα, να με φάει το αγιάζι. Έρχεται κατά καιρούς ο Δήμαρχος βάζει ένα γκρέιτερ σηκώνει όλες τις πέτρες και πέρυσι που ήρθε μπήκα μπροστά στο γκρέιτερ και δεν το άφησα να συνεχίσει διότι βγάζει ότι πέτρα έχει, με αποτέλεσμα να μένει μόνο το χώμα και να γίνεται άμμος. Κανονικά έπρεπε να ρίξουν πέτρα σε όλο το δρόμο». Άλλος πολίτης τονίζει: «Πιστεύω ότι μέχρι τώρα μπορεί να μας αντιμετώπιζαν σαν παράνομους και επομένως δεν είχαμε τα αντίστοιχα δικαιώματα ενός νόμιμου πολίτη. Τώρα αυτή την στιγμή οι περισσότεροι έχουμε κάνει ρύθμιση, είμαστε νόμιμοι άρα διεκδικούμε τα ίδια δικαιώματα τα οποία έχει οποιοσδήποτε πολίτης».
Σε αυτό το θέμα που εστιάζουν όλοι είναι το θέμα της ασφάλειας. «Είναι ανύπαρκτο», τονίζουν «σχεδόν όλα τα σπίτια τα έχουν ανοίξει, όλες τις εξωλέμβιες μηχανές το καλοκαίρι τις έχουν κλέψει. Δεν έχει μείνει τίποτα. Έχει κατέβει το βιοτικό επίπεδο στο χωριό, δεν μπορούμε να έχουμε επαφή με το υπόλοιπο χωριό για το ψωμί και το γάλα μας, την άμεση καθημερινότητα μας την οποία την διαλύει τελείως. Το καλοκαίρι θα υποστούμε όλη τη σκόνη και τη φασαρία, δεν μιλάμε για την καταστροφή των αυτοκινήτων μας και το χειμώνα αν πάθουμε κάτι πως θα έρθει το ασθενοφόρο να μας μεταφέρει. Εκτός του ότι νομιμοποιηθήκαμε, έχουμε και ΔΕΗ, όπου μέσα στο λογαριασμό υπάρχουν δημοτικά τέλη, οπότε ο Δήμος έχει κάποιες υποχρεώσεις προς εμάς». Ο Αντώνης Πρυόβολος παίρνοντας στη συνέχεια το λόγο υποστηρίζει: «Ερχόμαστε τα καλοκαίρια, το σπίτι αυτό είναι της γυναίκας μου και το νομιμοποιήσαμε και είπαμε να το φτιάξουμε. Τα τελευταία δύο χρόνια υπάρχει μία διαφορετική συμπεριφορά του Προέδρου. Ότι κάνουν από μόνοι τους οι ιδιοκτήτες. Εδώ ο Δήμος δεν υπάρχει. Κάθε χρόνο πληρώνουμε για να καθαρίσουμε το πάρκο, ποτέ δεν το έχουν καθαρίσει, φέτος δεν έχουμε να δώσουμε 100 ευρώ. Πέρυσι εδώ ήμουν και έρχεται ένα φορτηγό και ρίχνει τα μπάζα, φεύγει και μετά από λίγο ξανά ρίχνει και άλλα, τον ρώτησα γιατί τα φέρνει εδώ, «ο Πρόεδρος μου είπε» απάντησε. Ιδιώτης ήταν όχι φορτηγό του Δήμου και μάλιστα είχε μπάζα από σπίτι. Ο οδηγός μας είπε ότι θα κάνει μία ράμπα για να κατέβει ένα μηχάνημα να καθαρίσει την παραλία και μόλις τελειώσει θα τα πάρουμε. Αυτά μας τα είπε ο Πρόεδρος του χωριού Κυπριανός Παλαιολόγος, ούτε μηχάνημα ήρθε ούτε τίποτε. Εδώ υπήρχε μία σκάλα παλιά που κατέβαιναν οι μεγάλοι άνθρωποι, τώρα έχει χαλάσει και δεν μπορούν να κατέβουν. Προσπαθούμε μόνοι μας να καθαρίσουμε, δεν γίνεται με αυτόν το χαμό».
undefined
Η Κωνσταντίνα Νικολάου: «Είχαμε κάνει ανάχωμα και όλο το νερό το χειμώνα ήρθε εδώ πάνω και το έχει κάτι ίσωμα. Σε περίπτωση που κάνει μία φουρτούνα ξανά τι θα κάνουμε; Αυτό θέλει αυτές οι πέτρες οι μεγάλες που φαίνονται τώρα πρέπει να τις φέρουν στο ανάχωμα να ρίξουνε και τσιμέντο ώστε όταν έρχεται το νερό με ταχύτητα, ας πετάγεται έξω, αλλά η ταχύτητα του να κόβεται πάνω στις πέτρες. Εγώ δεν μπορώ να τα κάνω αυτά τα πράγματα φτωχιά γυναίκα είμαι και δεν είναι και αρμοδιότητα μου. Πήγα στο Δήμο και ο Δήμαρχος μου είπε ότι δεν είναι υπεύθυνοι αυτοί αλλά το λιμεναρχείο, το λιμεναρχείο δεν βαριέσαι. Όταν είχαμε φτιάξει το σπίτι υπήρχε εδώ το ανάχωμα και η θάλασσα ήταν τριάντα μέτρα μέσα. Σε τριάντα οχτώ χρόνια από τότε και η θάλασσα έφτιασε μέχρι έξω. Το χειμώνα τα σκουπίδια ήταν μέχρι εδώ και για να τα μαζέψουμε στις σακούλες κάναμε μία εβδομάδα. Αυτό το σπίτι εγώ το έφτιαξα με ιδρώτα και αίμα, δεν μπορούμε να το τελειώσουμε, να πρέπει να πληρώνω το χαράτσι και να μου το φάει η θάλασσα στο τέλος. Εάν ήταν το σπίτι του αρμόδιου θα του άρεσε αυτό το πράγμα; Όχι θα το είχε φτιάξει από την στιγμή που θα έβλεπε τον κίνδυνο. Εμάς όμως δεν μας δίνει καμία σημασία, πήρα στο Δήμο και μου είπαν θα στείλουν μηχάνημα, δεν ήρθε ποτέ. Δεν μπορεί να περάσει ο κόσμος από τις πέτρες». Η κοινοτική Σύμβουλος Μαρίνα Ταφραλή συμπλήρωσε: « Ένα βράδυ με πήραν τηλέφωνο τέλος Μαΐου και μου είπαν να πάμε στο αγροτικό ιατρείο υπάρχει ένα επείγον περιστατικό. Τους είπα ότι δεν υπάρχει αγροτικός γιατρός να τους εξυπηρετήσουμε αλλά μπορούσε μόνο μία Ουκρανέζα με γνωσεις ιατρικής που ερχόταν στην μητέρα μου να τους βοηθήσει. Έφεραν την κοπέλα, κάτι την είχε τσιμπήσει και είχαν πρηστεί οι αδένες στο λαιμό της. Αμέσως της έκανε μία ένεση κορτιζόνη που είχαμε εμείς, επειδή το ασθενοφόρο θα αργούσε να έρθει την πήγαν στην Ιστιαία μάλλον. Μετά από δέκα ημέρες μάθαμε ότι πέθανε. Άφησε τρία κοριτσάκια ορφανά. Θέλουμε να έχουμε ένα γιατρό δικό μας, να γίνει μία σύμβαση για το ιατρείο μας για κάθε περίπτωση ανάγκης. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ετεροδημότες εδώ και μένουν εποχιακό και δεν ξέρουν κάποιο γιατρό εδώ. Μόνιμοι κάτοικοι είμαστε 400 και απαιτούμε τα δικαιώματά μας».
Πάρη Ντελκή
Η διαδρομή προς τα Γιάλτρα, όσο κοιτάς το έργο της φύσης το απέραντο γαλάζιο με το πάντρεμα του πράσινου μαγεύει το μάτι. Όταν όμως προσγειώνεται στο ανθρώπινο έργο μοιάζει με μακρινό ταξίδι στο παρελθόν. Ένα απολύτως εγκαταλελειμμένο οδικό δίκτυο, με ανυπαρξία έργων υποδομής της Πολιτείας και με απαξιωτική κινητικότητα του Δήμου Ιστιαίας – Αιδηψού, στον τομέα των υπηρεσιών. Ο «Παλμός» πάντα δίπλα στον πολίτη καταγράφει καρέ –καρέ τα προβλήματα αλλά και τις απόψεις των κατοίκων. Ο Πέτρος Κουντούρης που μένει στα Γιάλτρα όλους τους θερινούς μήνες μας μίλησε για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει από το οδικό δίκτυο. «Σε περίπτωση που παρουσιαστεί κάποια ανάγκη δεν μπορούμε να μετακινηθούμε. Στο τμήμα του Ντουνιά το έχει φάει η θάλασσα με μία βροχή εκεί δεν μπορούμε να περάσουμε. Για όνομα του Θεού και μετανάστες να ήμασταν δεν θα τυγχάναμε τέτοιας αντιμετώπισης. Είμαστε δημότες, πληρώνουμε δημοτικά τέλη, έχουμε συνδεθεί με το δίκτυο υδρεύσεως και μας αντιμετωπίζουν σαν εχθρούς».
-Δεν υπάρχει δηλαδή ανταποδοτικότητα του Δήμου στα τέλη που πληρώνετε;
«Δεν ξέρω, πως το βλέπουν το θέμα. Να το δούνε από την ανθρωπιστική πλευρά. Είμαστε και εμείς Έλληνες. Θέλουμε δικό μας αγροτικό γιατρό, γιατί τη νύχτα που θα πάμε τυφλοί. Την γυναίκα μου την τσίμπησε σφήγκα και πήραμε ταξί να πάμε στην Ιστιαία και κάθισε τρεις ώρες εκεί να της βάλουν ορό, επειδή είναι αλλεργική».
Ο Νίκος Ευσταθιόπουλος μας είπε: «Είμαι σχεδόν μόνιμος κάτοικος. Οι δρόμοι που κατεβαίνουν από το χωριό εδώ στην περιοχή Στενό, με την πρώτη βροχή δεν περνάνε. Κόβονται. Τυχαία μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει κανένα ατύχημα και δεν έχει σκοτωθεί κάποιος. Ο παραλιακός δρόμος χάλασε φέτος τελείως, είμαστε παραμελημένοι και αμφιβάλω αν ο Δήμαρχος ξέρει που είναι τα Γιάλτρα».
Η Αναστασία Γιατίλη: «Η μητέρα μου μένει μόνιμα εδώ είναι 80 ετών. Το χειμώνα αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα ότι αν συμβεί κάτι, ούτε το ασθενοφόρο δεν θα μπορεί να φτάσει εδώ. Ο δρόμος γλιστράει, είναι κομμένος και δημιουργούνται πολύ βαθιά χαντάκια. Η περιοχή έχει εγκαταλειφθεί τελείως. Άλλο ένα πρόβλημα που είναι και θέμα υγείας είναι η αποκομιδή των σκουπιδιών, η οποία είναι υποτυπώδης και αν θα γίνει το δεκαήμερο ή το δεκαπενθήμερο. Έχουμε μόνο έναν κουβά και μετρήστε πόσα σπίτια είναι από μόνιμους κατοίκους, με αποτέλεσμα τα σκουπίδια να είναι έξω από τον κάδο. Το απορριμματοφόρο περνάει από το λιμάνι και δεν έρχεται μέχρι εδώ. Πριν από τρία χρόνια περνούσε μία με δύο φορές την εβδομάδα, τώρα πια δεν περνάει. Το μεγάλο πρόβλημα αυτού του δρόμου είναι εκεί που ανεβαίνει η θάλασσα και τον έχει φάει ώστε να μην υφίσταται πλέον δρόμος».
Αυτός ο δρόμος δεν έχει ασφαλτοστρωθεί ποτέ;
«Εδώ δεν μιλάμε για ασφαλτόστρωση, απλά να γίνει ο δρόμος βατός. Πριν πάτε στον παραλιακό δρόμο ανεβείτε τον κάθετο δρόμο που φτάνει στο κέντρο του χωριού, στην εκκλησία και θα δείτε ότι και τώρα που είναι καλοκαίρι δεν θα μπορείτε να τον περάσετε από τα νεροφαγώματα και τις πολλές βαθιές λακκούβες, μόνο τζιπ και πάλι δύσκολα μπορεί να το διαβεί».
Γιώργος Μπαλαμπάνης: «Πολλές φορές ιδιαιτέρως το χειμώνα έρχονται μετά από πολλά τηλέφωνα και γεμίζει εδώ και φτάνει μέχρι κάτω στην παραλία. Σήμερα το βρήκατε αρκετά καθαρό. Περνάνε το καλοκαίρι ξένοι άνθρωποι, τουρίστες για τα μπάνια, μας κοιτάνε σαν να λένε είστε άνθρωποι εσείς εδώ, ζείτε σαν άνθρωποι ή κάτι άλλο; Πολλές φορές Γάλλοι και άλλοι ξένοι έχουν πίσω στο αυτοκίνητο τους μία ράμπα, μόλις φτάνουν σε αυτό το σημείο την στρώνουν περνάνε και την ξανά παίρνουν. Είναι άθλιες οι συνθήκες εδώ, νερά, δρόμοι, σκουπίδια οτιδήποτε και να πιάσεις βρωμάει. Όλοι όσοι είμαστε εδώ έχουμε δώσει λεφτά στο κράτος για την τακτοποίηση αυθαιρέτων, πρέπει να φτιαχτεί ο παραλιακός δρόμος, οι δύο άλλοι κάθετοι και να υπάρχει και μία καθαριότητα ακόμα και νερό από τα πηγάδια παίρνουμε. Επίσης ο φωτισμός, ειδικά το χειμώνα σε πιάνει φόβος, δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις πρέπει να έχεις το όπλο γεμάτο».
undefined
undefined
undefined
Ευάγγελος Ταφραλής: «Ήρθε το κράτος πήρε ένα σωρό χρήματα από τον καθένα μας και τώρα δεν μας παρέχει τίποτα. Κατ’ αρχάς ο δρόμος αυτός που συνδέει το λιμάνι με τα μπάνια είναι κεντρικός πρέπει οπωσδήποτε να φτιαχτεί. Ήρθανε δύο μέρες και έριξαν σε ένα κομμάτι κροκάλα και έφυγαν. Οι δύο κάθετοι πρέπει να φτιαχτούν».
Οι καταγγελίες βροχή. Μια άλλη γυναίκα συνεχίζοντας λέει: «Από τη θάλασσα για να έρθουμε εδώ τον Ιανουάριο πηγαίνουμε με τις γαλότσες και πατάμε πάνω στις πέτρες για να μπορούμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας και το κάθε πόδι γίνεται εκατό κιλά γιατί το χώμα είναι πηλώδες. Αρρώστησε μία γυναίκα τις προάλλες και για να πάω, έπρεπε να περάσω από τη θάλασσα, να με φάει το αγιάζι. Έρχεται κατά καιρούς ο Δήμαρχος βάζει ένα γκρέιτερ σηκώνει όλες τις πέτρες και πέρυσι που ήρθε μπήκα μπροστά στο γκρέιτερ και δεν το άφησα να συνεχίσει διότι βγάζει ότι πέτρα έχει, με αποτέλεσμα να μένει μόνο το χώμα και να γίνεται άμμος. Κανονικά έπρεπε να ρίξουν πέτρα σε όλο το δρόμο». Άλλος πολίτης τονίζει: «Πιστεύω ότι μέχρι τώρα μπορεί να μας αντιμετώπιζαν σαν παράνομους και επομένως δεν είχαμε τα αντίστοιχα δικαιώματα ενός νόμιμου πολίτη. Τώρα αυτή την στιγμή οι περισσότεροι έχουμε κάνει ρύθμιση, είμαστε νόμιμοι άρα διεκδικούμε τα ίδια δικαιώματα τα οποία έχει οποιοσδήποτε πολίτης».
Σε αυτό το θέμα που εστιάζουν όλοι είναι το θέμα της ασφάλειας. «Είναι ανύπαρκτο», τονίζουν «σχεδόν όλα τα σπίτια τα έχουν ανοίξει, όλες τις εξωλέμβιες μηχανές το καλοκαίρι τις έχουν κλέψει. Δεν έχει μείνει τίποτα. Έχει κατέβει το βιοτικό επίπεδο στο χωριό, δεν μπορούμε να έχουμε επαφή με το υπόλοιπο χωριό για το ψωμί και το γάλα μας, την άμεση καθημερινότητα μας την οποία την διαλύει τελείως. Το καλοκαίρι θα υποστούμε όλη τη σκόνη και τη φασαρία, δεν μιλάμε για την καταστροφή των αυτοκινήτων μας και το χειμώνα αν πάθουμε κάτι πως θα έρθει το ασθενοφόρο να μας μεταφέρει. Εκτός του ότι νομιμοποιηθήκαμε, έχουμε και ΔΕΗ, όπου μέσα στο λογαριασμό υπάρχουν δημοτικά τέλη, οπότε ο Δήμος έχει κάποιες υποχρεώσεις προς εμάς». Ο Αντώνης Πρυόβολος παίρνοντας στη συνέχεια το λόγο υποστηρίζει: «Ερχόμαστε τα καλοκαίρια, το σπίτι αυτό είναι της γυναίκας μου και το νομιμοποιήσαμε και είπαμε να το φτιάξουμε. Τα τελευταία δύο χρόνια υπάρχει μία διαφορετική συμπεριφορά του Προέδρου. Ότι κάνουν από μόνοι τους οι ιδιοκτήτες. Εδώ ο Δήμος δεν υπάρχει. Κάθε χρόνο πληρώνουμε για να καθαρίσουμε το πάρκο, ποτέ δεν το έχουν καθαρίσει, φέτος δεν έχουμε να δώσουμε 100 ευρώ. Πέρυσι εδώ ήμουν και έρχεται ένα φορτηγό και ρίχνει τα μπάζα, φεύγει και μετά από λίγο ξανά ρίχνει και άλλα, τον ρώτησα γιατί τα φέρνει εδώ, «ο Πρόεδρος μου είπε» απάντησε. Ιδιώτης ήταν όχι φορτηγό του Δήμου και μάλιστα είχε μπάζα από σπίτι. Ο οδηγός μας είπε ότι θα κάνει μία ράμπα για να κατέβει ένα μηχάνημα να καθαρίσει την παραλία και μόλις τελειώσει θα τα πάρουμε. Αυτά μας τα είπε ο Πρόεδρος του χωριού Κυπριανός Παλαιολόγος, ούτε μηχάνημα ήρθε ούτε τίποτε. Εδώ υπήρχε μία σκάλα παλιά που κατέβαιναν οι μεγάλοι άνθρωποι, τώρα έχει χαλάσει και δεν μπορούν να κατέβουν. Προσπαθούμε μόνοι μας να καθαρίσουμε, δεν γίνεται με αυτόν το χαμό».
undefined
Η Κωνσταντίνα Νικολάου: «Είχαμε κάνει ανάχωμα και όλο το νερό το χειμώνα ήρθε εδώ πάνω και το έχει κάτι ίσωμα. Σε περίπτωση που κάνει μία φουρτούνα ξανά τι θα κάνουμε; Αυτό θέλει αυτές οι πέτρες οι μεγάλες που φαίνονται τώρα πρέπει να τις φέρουν στο ανάχωμα να ρίξουνε και τσιμέντο ώστε όταν έρχεται το νερό με ταχύτητα, ας πετάγεται έξω, αλλά η ταχύτητα του να κόβεται πάνω στις πέτρες. Εγώ δεν μπορώ να τα κάνω αυτά τα πράγματα φτωχιά γυναίκα είμαι και δεν είναι και αρμοδιότητα μου. Πήγα στο Δήμο και ο Δήμαρχος μου είπε ότι δεν είναι υπεύθυνοι αυτοί αλλά το λιμεναρχείο, το λιμεναρχείο δεν βαριέσαι. Όταν είχαμε φτιάξει το σπίτι υπήρχε εδώ το ανάχωμα και η θάλασσα ήταν τριάντα μέτρα μέσα. Σε τριάντα οχτώ χρόνια από τότε και η θάλασσα έφτιασε μέχρι έξω. Το χειμώνα τα σκουπίδια ήταν μέχρι εδώ και για να τα μαζέψουμε στις σακούλες κάναμε μία εβδομάδα. Αυτό το σπίτι εγώ το έφτιαξα με ιδρώτα και αίμα, δεν μπορούμε να το τελειώσουμε, να πρέπει να πληρώνω το χαράτσι και να μου το φάει η θάλασσα στο τέλος. Εάν ήταν το σπίτι του αρμόδιου θα του άρεσε αυτό το πράγμα; Όχι θα το είχε φτιάξει από την στιγμή που θα έβλεπε τον κίνδυνο. Εμάς όμως δεν μας δίνει καμία σημασία, πήρα στο Δήμο και μου είπαν θα στείλουν μηχάνημα, δεν ήρθε ποτέ. Δεν μπορεί να περάσει ο κόσμος από τις πέτρες». Η κοινοτική Σύμβουλος Μαρίνα Ταφραλή συμπλήρωσε: « Ένα βράδυ με πήραν τηλέφωνο τέλος Μαΐου και μου είπαν να πάμε στο αγροτικό ιατρείο υπάρχει ένα επείγον περιστατικό. Τους είπα ότι δεν υπάρχει αγροτικός γιατρός να τους εξυπηρετήσουμε αλλά μπορούσε μόνο μία Ουκρανέζα με γνωσεις ιατρικής που ερχόταν στην μητέρα μου να τους βοηθήσει. Έφεραν την κοπέλα, κάτι την είχε τσιμπήσει και είχαν πρηστεί οι αδένες στο λαιμό της. Αμέσως της έκανε μία ένεση κορτιζόνη που είχαμε εμείς, επειδή το ασθενοφόρο θα αργούσε να έρθει την πήγαν στην Ιστιαία μάλλον. Μετά από δέκα ημέρες μάθαμε ότι πέθανε. Άφησε τρία κοριτσάκια ορφανά. Θέλουμε να έχουμε ένα γιατρό δικό μας, να γίνει μία σύμβαση για το ιατρείο μας για κάθε περίπτωση ανάγκης. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ετεροδημότες εδώ και μένουν εποχιακό και δεν ξέρουν κάποιο γιατρό εδώ. Μόνιμοι κάτοικοι είμαστε 400 και απαιτούμε τα δικαιώματά μας».
Πάρη Ντελκή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου