Δύναμη ψυχής από έναν πεντάχρονο

Έχουν περάσει 3,5 χρόνια από την ημέρα που γνωριστήκαμε με τον Γιάννη. Ήταν μόλις 3 ετών και νοσηλευόταν σε νοσοκομείο Παίδων για διερεύνηση προβλήματος υγείας στο πόδι του. Εγώ βρισκόμουν στην ίδια κλινική και έκανα συντροφιά σε 2 αδελφάκια που νοσηλεύονταν εκεί με εισαγγελική εντολή και έκτοτε φιλοξενούνται σε σπίτι του οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Δυο φορές συνάντησα τότε τον Γιάννη και μετά χαθήκαμε. Θυμάμαι την μητέρα του, η οποία μου είχε χαρακτηριστικά αναφέρει για τα 2 αδελφάκια: «Όταν γίνει καλά ο Γιάννης μου, θέλω να τα πάρω σπίτι μου αυτά τα αδέλφια, να τα φροντίσω μαζί με τα άλλα τρία μου παιδιά»!


Πριν λίγους μήνες ξανασυνάντησα τυχαία τον Γιάννη με τη μητέρα του στο νοσοκομείο Παίδων, στη Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών. Ήταν η ίδια μητέρα με τη μεγάλη καρδιά, που παρόλα τα προβλήματα του δικού της παιδιού, η αγκαλιά της χωρούσε τα παιδιά όλου του κόσμου. Έμαθα λοιπόν ότι ο Γιάννης, που είναι 5 ετών σήμερα, όλα αυτά τα χρόνια δίνει μάχη με την λευχαιμία. Πρόσφατα, ολοκλήρωσε και την μεταμόσχευση μυελού των οστών. Δότης του μοσχεύματος, η αξιολάτρευτη 13χρονη αδελφή του, που βρίσκεται πάντα στο πλευρό του. Με τον Γιάννη συναντιόμαστε πλέον κάθε εβδομάδα που έρχεται στο νοσοκομείο για ιατρικό έλεγχο και έχουμε γίνει λαμπροί συνεργάτες. Συχνά μου λέει:

«Χάλια είμαι σήμερα. Δεν κοιμήθηκα καλά. Κάποιος με έχει ματιάσει».

 Όσοι τον ακούνε, ξεκαρδίζονται στα γέλια.

Αυτός, συνεχίζει σοβαρός το βηματισμό του στο χώρο, λέγοντας:

«Τι θα γίνει; Θα μαγειρέψουμε σήμερα; Πεινάω....»

Αγαπημένο του παιχνίδι είναι η μαγειρική. Είναι μόλις 5 ετών και θέλει να γίνει σεφ. Έχουμε λοιπόν ονομάσει εργαλεία μαγειρικής ό,τι αντικείμενο μπορεί να υπάρχει σε έναν παιδότοπο νοσοκομείου, μετατρέποντάς το σε ένα πλήρες εργαστήρι μαγειρικής! Φτιάχνουμε καθημερινά όλα τα φαγητά, βαφτίζοντας τα τουβλάκια ως σκεύη μαγειρέματος και τις κόλλες Α4 ως πιάτα σερβιρίσματος! Έχουμε επιστρατεύσει τους μαρκαδόρους κάνοντάς τους κουτάλες και πιρούνια, ενώ τα μολύβια είναι τα μαχαίρια μας. Εφευρίσκουμε νοητές ηλεκτρικές συσκευές, και τοποθετούμε στα πιάτα μας φανταστικά μπαχαρικά που μυρίζουν υπέροχα.

Κάθε φορά φανταζόμαστε  ότι φτιάξαμε το πιο νόστιμο πιάτο! Αυτό το πιάτο που θα μας δώσει τις πιο πολλές βιταμίνες για να γίνουμε καλά! Έτσι έχουμε αποφασίσει εμείς να πολεμούμε τη λευχαιμία. Μαγειρεύοντας!

Ο Γιάννης είναι κατενθουσιασμένος με την συνεργασία μας σε τέτοια βαθμό, που πριν τελειώσουμε το «μαγείρεμα» μου αναφέρει:

«Μπύρες πάλι ξεχάσαμε να αγοράσουμε!».... και πάλι όλοι ξεκαρδίζονται στα γέλια!

Πόσο μεγαλύτερη τιμή να νιώσει ένας ψυχολόγος που βρίσκεται συνοδοιπόρος σε αυτή τη μάχη;

Από Χαμόγελο του Παιδιού