Νικόλαος Καρατζάς; "Η παιδεία είναι... ζήτημα παιδείας"
Αναδημοσίευση από messapianews
Ίσως να είναι πολλά όλα αυτά, τα οποία μας απασχολούν, ενίοτε μας ταλαιπωρούν και πολλές φορές μας δυσκολεύουν τη ζωή μας…Οικονομικά και πολιτικά ζητήματα μονοπωλούν συχνές συζητήσεις χωρίς πολλές φορές να αποβαίνει κάποιο συμπέρασμα…Ένα ακόμη, φλέγον ζήτημα αποτελεί και το εκπαιδευτικό, ανά τους αιώνες, θα έλεγα, με ελαχίστους εθελοντές προς συζήτηση. Το να επιχειρήσει κανείς να συζητήσει για την εκπαίδευση, είναι θέμα υψίστης σημασίας και «καίει» όλους τους πολίτες αυτής της χώρας και κυρίως τους νέους. Περνώντας μέσα από την αρχαιότητα, ανά τους αιώνες έως σήμερα το θέμα της παιδείας χαρακτηρίζεται ως «πυρωμένο σίδερο» όπου λίγοι το «αγγίζουν»...
Από την περίοδο της Τουρκοκρατίας η εκπαίδευση αντιμετώπισε πολλές και μεγάλες δυσκολίες, κάνοντας ατέρμονες προσπάθειες για την διάσωση της ελληνικής γλώσσας αλλά και της εθνικής συνείδησής μας. Με την πτώση της Πόλης το ενδιαφέρον για την παιδεία μειώθηκε, καθώς κυριαρχούσαν νέες πρωτόγνωρες συνθήκες. Σωτήριο ρόλο έπαιξε ο μοναστικός κύκλος (μοναστήρια), όπου, στην πλειοψηφία του, αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες εστίες παιδείας και διαφώτισης του λαού. Η Εκκλησία ήταν στενά δεμένη με την παιδεία˙ με κυριότερους λόγους που συνετέλεσαν σε αυτή την συνύπαρξη να είναι οι κληρικοί, καθώς γνώριζαν γράμματα και οι εκκλησίες με τα μοναστήρια ως βασική υποδομή για στέγαση των σχολείων. Σε περιοχές όπου ο έλεγχος ήταν ισχυρός, η συγκέντρωση των μαθητών γινόταν με προφυλάξεις. Τα Κρυφά Σχολειά, ήταν αποτέλεσμα όλων αυτών των παραγόντων με μεγάλη απήχηση στην τότε τουρκοκρατούμενη Ελλάδα.
Από τα μέσα του 16ου αιώνα και έπειτα, με το ενδιαφέρον του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τη Διάταξη της Συνόδου του 1593 γίνεται αναφορά για Σχολεία, τα οποία αργότερα έλαβαν την ονομασία Κοινά Σχολεία. Η διδασκαλία πλέον γίνεται πάλι από τους κληρικούς και από δάσκαλους κοσμικούς (σε μικρότερο ποσοστό), οι οποίοι δίδασκαν ανάγνωση, αριθμητική και γραμματική. Εκτός από τα σχολεία της βασικής μόρφωσης (τα Κοινά) λειτούργησαν και τα Ανώτερα Σχολεία (186 σε σύνολο στην Ελλάδα). Το χρονικό διάστημα 1669 – 1821 ιδρύθηκαν οι περισσότερες ανώτερες σχολές με χρήματα κυρίως πλουσίων πολιτών (δωρητών). Τέτοιες σχολές υπήρχαν στα Ιωάννινα (Γκιούνμα, Μαρούτση, Καπλάνη), στην Άρτα, στο Μέτσοβο, στην Αθήνα, στη Σμύρνη, στην Κων/πολη και αλλού. Η μόρφωση που ελάμβαναν οι μαθητές των ανώτερων σχολών είχε περισσότερο θεωρητικό χαρακτήρα (άριστη εκμάθηση της γλώσσας) .
Σίγουρα, μετά τα χρόνια της απελευθέρωσης, μετά τις ραγδαίες αλλαγές και τις προσπάθειες ανασυγκρότησης του ελληνικού κράτους, ο τομέας της Εκπαίδευσης βελτιώθηκε αρκετά. Ο 19ος και ειδικότερα ο 20ος αιώνας χαρακτηρίστηκαν από συνεχείς αλλαγές τόσο στις μεθόδους εκπαίδευσης όσο στα προγράμματα και τη διδασκαλία της γλώσσας, βελτιώνοντας αλλά και καταστρέφοντας κάποιες παλαιές κεκτημένες επιτυχίες.
Προς τα τέλη του 20ου αλλά και στις αρχές του 21ου αιώνα η ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα δεν έχει σταματήσει να «βελτιώνεται…», με αποτέλεσμα την «καταβαράθρωση»….των ψυχών των αθώων μαθητών. Οι συνεχείς αλλαγές έχουν καταστήσει του μαθητές ως «συναγωνιστές ενός ασταμάτητου και κοπιώδους πρωταθλήματος» με επιβράβευση, μόνο, την εισαγωγή σε μια αξιοπρεπή Τριτοβάθμια Σχολή. Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας μήπως, πρέπει να συνειδητοποιήσει πως στο παρελθόν κάποιοι έδιναν και το αίμα τους για να επιτύχουν να λάβουν τη στοιχειώδη μόρφωση και τώρα…«δίνουν» το αίμα τους για να μπορούν να διεκδικήσουν «μια υψηλή θέση στο πρωτάθλημα που λαμβάνουν μέρος »;; Αυτές είναι οι αξίες, τα ιδανικά και ο πολιτισμός που διασώσαμε σαν έθνος ανά τους αιώνες; Μάλλον λησμονούμε πολύ γρήγορα τη δική μας ιστορία ή καλύτερα… είναι ζήτημα παιδείας!
Νικόλαος Σπ. Καρατζάς
Φιλόλογος – Ιστορικός
Msc Κλασ. Αρχαιολογίας
Ίσως να είναι πολλά όλα αυτά, τα οποία μας απασχολούν, ενίοτε μας ταλαιπωρούν και πολλές φορές μας δυσκολεύουν τη ζωή μας…Οικονομικά και πολιτικά ζητήματα μονοπωλούν συχνές συζητήσεις χωρίς πολλές φορές να αποβαίνει κάποιο συμπέρασμα…Ένα ακόμη, φλέγον ζήτημα αποτελεί και το εκπαιδευτικό, ανά τους αιώνες, θα έλεγα, με ελαχίστους εθελοντές προς συζήτηση. Το να επιχειρήσει κανείς να συζητήσει για την εκπαίδευση, είναι θέμα υψίστης σημασίας και «καίει» όλους τους πολίτες αυτής της χώρας και κυρίως τους νέους. Περνώντας μέσα από την αρχαιότητα, ανά τους αιώνες έως σήμερα το θέμα της παιδείας χαρακτηρίζεται ως «πυρωμένο σίδερο» όπου λίγοι το «αγγίζουν»...
Από την περίοδο της Τουρκοκρατίας η εκπαίδευση αντιμετώπισε πολλές και μεγάλες δυσκολίες, κάνοντας ατέρμονες προσπάθειες για την διάσωση της ελληνικής γλώσσας αλλά και της εθνικής συνείδησής μας. Με την πτώση της Πόλης το ενδιαφέρον για την παιδεία μειώθηκε, καθώς κυριαρχούσαν νέες πρωτόγνωρες συνθήκες. Σωτήριο ρόλο έπαιξε ο μοναστικός κύκλος (μοναστήρια), όπου, στην πλειοψηφία του, αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες εστίες παιδείας και διαφώτισης του λαού. Η Εκκλησία ήταν στενά δεμένη με την παιδεία˙ με κυριότερους λόγους που συνετέλεσαν σε αυτή την συνύπαρξη να είναι οι κληρικοί, καθώς γνώριζαν γράμματα και οι εκκλησίες με τα μοναστήρια ως βασική υποδομή για στέγαση των σχολείων. Σε περιοχές όπου ο έλεγχος ήταν ισχυρός, η συγκέντρωση των μαθητών γινόταν με προφυλάξεις. Τα Κρυφά Σχολειά, ήταν αποτέλεσμα όλων αυτών των παραγόντων με μεγάλη απήχηση στην τότε τουρκοκρατούμενη Ελλάδα.
Από τα μέσα του 16ου αιώνα και έπειτα, με το ενδιαφέρον του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τη Διάταξη της Συνόδου του 1593 γίνεται αναφορά για Σχολεία, τα οποία αργότερα έλαβαν την ονομασία Κοινά Σχολεία. Η διδασκαλία πλέον γίνεται πάλι από τους κληρικούς και από δάσκαλους κοσμικούς (σε μικρότερο ποσοστό), οι οποίοι δίδασκαν ανάγνωση, αριθμητική και γραμματική. Εκτός από τα σχολεία της βασικής μόρφωσης (τα Κοινά) λειτούργησαν και τα Ανώτερα Σχολεία (186 σε σύνολο στην Ελλάδα). Το χρονικό διάστημα 1669 – 1821 ιδρύθηκαν οι περισσότερες ανώτερες σχολές με χρήματα κυρίως πλουσίων πολιτών (δωρητών). Τέτοιες σχολές υπήρχαν στα Ιωάννινα (Γκιούνμα, Μαρούτση, Καπλάνη), στην Άρτα, στο Μέτσοβο, στην Αθήνα, στη Σμύρνη, στην Κων/πολη και αλλού. Η μόρφωση που ελάμβαναν οι μαθητές των ανώτερων σχολών είχε περισσότερο θεωρητικό χαρακτήρα (άριστη εκμάθηση της γλώσσας) .
Σίγουρα, μετά τα χρόνια της απελευθέρωσης, μετά τις ραγδαίες αλλαγές και τις προσπάθειες ανασυγκρότησης του ελληνικού κράτους, ο τομέας της Εκπαίδευσης βελτιώθηκε αρκετά. Ο 19ος και ειδικότερα ο 20ος αιώνας χαρακτηρίστηκαν από συνεχείς αλλαγές τόσο στις μεθόδους εκπαίδευσης όσο στα προγράμματα και τη διδασκαλία της γλώσσας, βελτιώνοντας αλλά και καταστρέφοντας κάποιες παλαιές κεκτημένες επιτυχίες.
Προς τα τέλη του 20ου αλλά και στις αρχές του 21ου αιώνα η ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα δεν έχει σταματήσει να «βελτιώνεται…», με αποτέλεσμα την «καταβαράθρωση»….των ψυχών των αθώων μαθητών. Οι συνεχείς αλλαγές έχουν καταστήσει του μαθητές ως «συναγωνιστές ενός ασταμάτητου και κοπιώδους πρωταθλήματος» με επιβράβευση, μόνο, την εισαγωγή σε μια αξιοπρεπή Τριτοβάθμια Σχολή. Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας μήπως, πρέπει να συνειδητοποιήσει πως στο παρελθόν κάποιοι έδιναν και το αίμα τους για να επιτύχουν να λάβουν τη στοιχειώδη μόρφωση και τώρα…«δίνουν» το αίμα τους για να μπορούν να διεκδικήσουν «μια υψηλή θέση στο πρωτάθλημα που λαμβάνουν μέρος »;; Αυτές είναι οι αξίες, τα ιδανικά και ο πολιτισμός που διασώσαμε σαν έθνος ανά τους αιώνες; Μάλλον λησμονούμε πολύ γρήγορα τη δική μας ιστορία ή καλύτερα… είναι ζήτημα παιδείας!
Νικόλαος Σπ. Καρατζάς
Φιλόλογος – Ιστορικός
Msc Κλασ. Αρχαιολογίας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου