Άνθρωποι και Ζώα

Με αιτία το αποτρόπαιο περιστατικό βίας κατά ζώου (ένα εξ όσων φτάνουν στη δημοσιότητα) που συνέβη πριν από λίγες ημέρες στα Νέα Στύρα Ευβοίας με δράστη ένα δίποδο της περιοχής Στύρων και θύμα ένα μικρό τετράποδο (μία χαριτωμένη σκυλίτσα), δημιουργούνται σκέψεις και συνειρμοί που αφορούν τον τρόπο που η οργανωμένη κοινωνία των ανθρώπων αντιμετωπίζει την ανοργάνωτη κοινωνία των ζώων.

Λένε ότι κάθε προοδευμένος λαός αυτονόητα σέβεται τα ζώα και αποφεύγει εις βάρος τους τη βίαιη ψυχοπαθολογική εκτόνωση, είτε φονεύοντας τα είτε κυρίως βασανίζοντάς τα. Αυτό είναι εν μέρει ορθό. Το κρίσιμο στοιχείο, όμως, που δημιουργεί μία διαρκή, σταθερή και ομοιογενή συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στα ζώα, ιδίως στα κοινωνικοποιημένα ζώα ή τα «εξανθρωπισμένα», δεν είναι ο αριθμός των πτυχίων που έχουν οι κάτοικοι μίας χώρας, αλλά η κουλτούρα και η παράδοση της ζωοφιλίας που αρκετές φορές συνδέονται και με θρησκευτικές διατάξεις. Στους ανατολικούς κυρίως λαούς το θρησκευτικό συναίσθημα περιέχει την αίσθηση της μετενσάρκωσης και της μετεμψύχωσης, επομένως ο κάθε άνθρωπος βλέπει μέσα στο ζώο κάποιον τυχόν πρόγονό του, είτε μελλοντικά είτε τον ίδιο τον εαυτό του που θα καταλήξει σε μια ζωώδη μετενσάρκωση, οπότε είναι καλό να μη βασανίζουμε τους εαυτούς μας! Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Η αρχαιότητα είχε διάφορα ιερά ζώα, λ.χ. οι Αιγύπτιοι είχαν τις γάτες, οι Ινδοί τις αγελάδες, και η ιερότητα αυτή δείχνει τον βαθύτερο σύνδεσμο των ανώτερων θηλαστικών στην πορεία της ζωής και στο κοινό πεπρωμένο που αρχίζει με τη γέννηση και δεν τελειώνει... με τον θάνατο όπως διδάσκουν οι θεολογίες. Οι αρχαίοι Ελληνες στην εποχή του πολιτισμού τους είχαν φιλικό σύνδεσμο με τα ζώα όχι για θρησκευτικούς λόγους, αλλά ως απόρροια της βαθιάς παιδείας που εξημερώνει τον άνθρωπο και εφόσον εξημερωθεί ο άνθρωπος δεν συμπεριφέρεται ως... ζώο απέναντι στα ζώα.
Κορυφαίο παράδειγμα είναι οι Αθηναίοι του 5ου π.Χ. αιώνα, όπου με διάταγμα απαγόρευσαν τη βίαιη θανάτωση των γέρικων υποζυγίων που συνεισέφεραν τον μόχθο τους για την ανοικοδόμηση της Ακρόπολης, την οποία είχαν καταστρέψει οι Πέρσες. Οχι μόνον αυτό, αλλά υποχρεώθηκε ευχαρίστως η αθηναϊκή πολιτεία να διαθέσει κονδύλια για τη δωρεάν σίτιση με ζωοτροφές όλων αυτών των υποζυγίων που έσυραν με τα κάρα τους ογκόλιθους από την Πεντέλη προκειμένου να ανεγερθούν μνημεία του παγκόσμιου πολιτισμού. Κατά μία έννοια τα υποζύγια της εποχής του Περικλή ήταν οι πρώτοι συνταξιούχοι του ΟΓΑ, που απόλαυσαν τον μόχθο τους τουλάχιστον πολύ αξιοπρεπέστερα από τους νεοέλληνες αγρότες.

Έγραψε ο Βασίλης Γκουρογιάννης Δικηγόρος-Συγγραφέας στο Έθος στις 9/8