Ένα από τα κύρια αιτήματα των άθεων προς το νέο πρωθυπουργό κο Τσίπρα είναι ο διαχωρισμός Εκκλησίας-Πολιτείας. Κατά την άποψή μου, κάτι τέτοιο δεν πρέπει να συμβεί και αιτιολογώ την απάντησή μου με μία ανάρτηση που βρήκα στην ιστοσελίδα orthodoxia.gr. Ανάρτηση που είχε δημοσιευτεί στις 27/11/2008, αλλά παραμένει επίκαιρη. Ακολουθεί αυτούσιο το κείμενο:
Στο πολίτευμα της Δημοκρατίας ο λαός εκλέγει τους άρχοντες, προέδρους, πρωθυπουργούς και πολιτικούς- προκειμένου να φροντίσουν να διασφαλίσουν μία άνετη βιωτή, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του και τα πιστεύματά του. Και εκείνοι έχοντας το λαϊκό αυτό πρόσταγμα αγωνίζονται να τακτοποιήσουν κάθε λογής εκκρεμότητα. Να καλυτερεύσουν τους μισθούς, να εξυγιάνουν το σύστημα υγείας, να ιδρύσουν σχολεία για τα παιδιά, πανεπιστήμια για τους νέους, να διορθώσουν το οδικό δίκτυο για να διευκολύνουν τις μεταφορές και το εμπόριο, να θωρακίσουν τη χώρα, ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει σε κινδύνους, να ενισχύσουν τη δικαιοσύνη, να άρουν τις αδικίες, να στηρίξουν τον βιοπαλαιστή, τον αγρότη... κ.α.
Και όλα τούτα να τα εντάξουν στο πλαίσιο της δικαιοσύνης που εκπορεύεται από την πίστη του Έλληνα σε αξίες και ιδανικά που κληροδότησε με αγώνες και θυσίες των προγόνων του. Αγώνες υπέρ του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία. Βέβαια η πίστη στον Χριστό αποτελεί προϋπόθεση για να αποτινάξει κάποιος κάθε μορφή δουλείας και ελεύθερος πλέον να ατενίζει και να πετά σε ουράνιες αιώνιες πολιτείες.
Η ανωτέρω ρήση αποτελούσε εφαλτήριο αλλά και το μόνο συστατικό που εξασφάλισε μία πορεία προόδου του κρατιδίου τούτου. Οι πρόγονοί μας ταύτιζαν μάλιστα την οιανδήποτε πρόοδο σε απόλυτο βαθμό με την πνευματική προκοπή, απόρροια της ευεργετικής για τον Ορθόδοξο Έλληνα σχέσης του με τον τριαδικό και μόνο αληθινό Θεό, Δημιουργό του Σύμπαντος κόσμου. Μέσα λοιπόν στο πλαίσιο που είχε ως δεδομένη την θέση αυτή πορεύτηκε το ελληνικό Έθνος μέχρι και σήμερα.
Με δεδομένη όμως, τώρα τη δυσωδία που αναδύεται από τη συγκλονιστική και βρωμερή περιπέτεια με το Βατοπαίδι ορισμένοι εκ των πολιτικών αρχόντων μας σκέπτονται να μεταβάλλουν, να αλλοιώσουν και να καταστρέψουν το θεμέλιο αυτό λίθο του Έθνους μας. Εκμεταλλευόμενοι δηλαδή μεμονωμένα γεγονότα που είχαν ως πρωταγωνιστές αδίστακτους, ασύδοτους και επιρρεπείς στο εύκολο χρήμα ρασοφόρους και αφελείς πολιτικούς και ανασύροντας από το παρελθόν γνωστές συνταγές του μεσαίωνα των μαγισσών και της ιδιοτέλειας βάλλουν κατά ενός ευεργετικού για το Έθνος μας οικοδομήματος, μίας σχέσεως δηλαδή συναλληλίας και συμπόρευσης των δυό ανωτάτων θεσμών Εκκλησίας και Πολιτείας...
Ασφαλώς και μέσα στο διάβα της ευλογημένης αυτής πορείας θα υπάρξουν και προβλήματα. Ασφαλώς και θα καταγραφούν ιδιοτελείς πράξεις εκατέρωθεν και από την πλευρά της Πολιτείας και από την πλευρά της Εκκλησίας. Είναι λογικό, αφού οι άνθρωποι που κατά καιρούς εκπροσωπούν τους θεσμούς τούτους είναι επιρρεπείς και σε λάθη. Ας μην λησμονούμε όμως ότι η αρχή συναλληλίας για να λειτουργήσει ευεργετικά και να φέρει την ευλογία του Θεού προϋποθέτει ενδύματα ανιδιοτέλειας, ταπείνωσης, αγάπης και θυσίας. Όταν αυτές οι αρετές κοσμούν τους εκπροσώπους των δυό αυτών θεσμών ρασοφόρους και πολιτικούς τότε τα βήματα προόδου είναι ουσιαστικά και οι ευλογίες για το λαό πλούσιες.
Όταν αντιθέτως οι εκπροσωπούντες τους δυό θεσμούς κινούνται στις σχέσεις τους με ιδιοτελείς και μικροπρεπείς εφήμερες βλέψεις, όπως στην πρόσφατη περίπτωση του Βατοπαιδίου τότε ο λαός διχάζεται, απογοητεύεται, συγκλονίζεται, επαναστατεί. Τότε οι σχέσεις συναλληλίας καθίστανται σχέσεις ευτελών συμφερόντων που λειτουργούν μακράν των πιστευμάτων περί των αξιών, του ήθους και των ιδανικών όπως αυτά καταγράφονται και εκπορεύονται εκ των ευαγγελικών μας περικοπών.
Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει ένα καλός ποιμενάρχης, πραγματικός δούλος Κυρίου, να βγει με παρρησία και αφού περιγράψει αναλυτικά το πρόβλημα να ποδηγετήσει, να συμβουλεύσει και να ηγηθεί των προσπαθειών θεραπείας του, οι οποίες θα έχουν επίκεντρο τη μετάνοια. Ας μην λησμονούμε ότι στην Ορθοδοξία δεν ισχύει το ρηθέν ότι ο σκοπός εξαγιάζει τα μέσα γιατί κάτι τέτοιο οδηγεί στο λάθος και στην αμαρτία. Σκοπός και μέσα οφείλουν να ενδύονται με καθαρά ενδύματα αγιότητας και να πορεύονται πάντα σε σχέση συναλληλίας για να έχουν την ευλογία του Θεού.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται εξάλλου και η πρόσφατη παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου στο δημόσιο αίτημα που εξέφρασε μία πολιτική παράταξη για διαχωρισμό. «Δεν μπορεί κανείς να αποφασίσει γι’ αυτό το θέμα, από ενδιαφέρον δήθεν για το λαό χωρίς το λαό. Αν έρθει η ώρα, μετά από κατάλληλη ενημέρωση θα το αποφασίσει ο λαός με δημοψήφισμα. Είμαστε σίγουροι ότι ο καθένας θα πάρει το μάθημα που του χρειάζεται».
Θα συμφωνήσουμε πως δεν δύναται κάποιος εκμεταλλευόμενος περιστασιακές βολικές συνθήκες που προκλήθηκαν από ατασθαλίες ρασοφόρων εραστών του εύκολου χρήματος και αφελών πολιτικών να ζητά μεταβολή του ευλογημένου καθεστώτος σχέσεων των δυό θεσμών. Η λήψη αποφάσεων η και η κατάθεση προτάσεων «εν θερμώ» πέραν των οιανδήποτε σκοπιμοτήτων που υποκρύπτουν, στην ουσία δηλώνουν αδυναμία, φόβο, εφήμερο συμφέρον... ιδιοτέλεια.
Ορθώς ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος χωρίς να προκαλέσει εκφράστηκε εμμέσως υπέρ της συνέχισης του καθεστώτος συναλληλίας, επισημαίνοντας και σηματοδοτώντας ταυτόχρονα την ανάγκη κατάλληλης ενημέρωσης του ελληνικού λαού. Και η ανάγκη αυτή οφείλει να καταστεί προτεραιότητα για την Εκκλησία κυρίως, η οποία στην υγιή της μορφή γνωρίζει καλά πως επιβάλλεται να επιμείνει στο ευλογημένο αυτό οικοδόμημα όχι για να εξασφαλίσει «κεκτημένα» και κρατικές διευκολύνσεις και ανούσιες πρωτοκαθεδρίες. Αλλά κυρίως για να δίδει το στίγμα στον λαό και στην Πολιτεία πως η λέξη πρόοδος για την ανθρωπότητα είναι ταυτισμένη απόλυτα και συνυφασμένη με την εν Χριστώ βιοτή, όπως αυτή εκφράζεται και διατυπώνεται από το Ευαγγέλιο και την Αγία Γραφή.
Στην προσπάθεια της αυτή η Εκκλησία θα πρέπει να οπλισθεί καλά για να αντιμετωπίσει τους νέους μασωνικούς εξευρωπαϊσμένους μηχανισμούς που κακώς ορισμένοι επιχειρούν να βαπτίσουν ως θεσμούς. Εννοώ τις περιβόητες Αρχές η Εξουσίες που μύχιο στόχο έχουν να γκρεμίσουν το θεμέλιο λίθο τούτου του κρατιδίου στο όνομα του άνομου ευρωπαϊκού αλλά στην ουσία απαρχαιωμένου ψευτο-εκσυγχρονισμού. Αρχές που αποδεικνύεται από τις αποφάσεις τους και τις πρωτοβουλίες τους πως χορεύουν σε ρυθμούς που ορίζουν οι μασωνικές στοές, εγχώριες και ξένες και βάλλουν πότε κατά του μαθήματος των θρησκευτικών, πότε κατά της ιστορίας κ.α. Αρχές που επιχειρούν να επιβάλλουν νέα ήθη και έθιμα στο όνομα της φιλοσοφίας της ισοπέδωσης και της διαστροφής που καλλιεργούνται στο σκότος και στις υπόγειες διαδρομές της ανομίας...
Η Εκκλησία λοιπόν οφείλει να παροπλίσει στελέχη της που συνειδητά πορεύονται με εφήμερες άστοχες προοπτικές που εκπορεύονται εκ της χαλαρής και αδύναμης πίστης και της ιδιοτέλειας τους. Και επιπλέον να ανακαλύψει «νήπια και μωρά», «τελώνες και πόρνους» συντετριμμένους και ταπεινωμένους, ένθερμους ως οι Απόστολοι στην Ορθόδοξη πίστη για να ηγηθούν με γνώμονα την θυσία και το έλεος μίας νέας εκστρατείας. Να αναλάβουν τα ηνία και να πορευτούν στην οδό που χάραξαν για το Έθνος ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Ιωάννης Καποδίστριας κ. α.
Η Ελλάδα είναι και θα είναι το κέντρο του ουρανού, το κέντρο της οικουμένης. Ως εκ τούτου πρέπει να είναι υπόδειγμα και να λειτουργεί, όπως ο τριαδικός και μόνο αληθινός Θεός ορίζει. Να είναι αμόλυντη στις πράξεις της, ανιδιοτελής στη σχέση της με τους γείτονές της. Οφείλει να είναι ο πυρήνας της εκπορευόμενης προς όλον τον πλανήτη αγάπης. Επιβάλλεται να λάμπει ως νοητός ήλιος διαχέοντας το φως της Ορθοδοξίας σ’ όλη την οικουμένη.
Μην κάνουν λοιπόν το σφάλμα η Πολιτεία να χωρίσει από την Εκκλησία. Εκκλησία και Πολιτεία μαζί. Τότε έρχεται η ευλογία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου