Αφιέρωμα: Παιχνίδια μιας άλλης εποχής

Παλιότερα, στα Ψαχνά  όπως και στα υπόλοιπα χωριά, τα παιδιά δεν είχαν τα παιχνίδια που κυκλοφορούν σήμερα, οπότε έπρεπε να εφεύρουν δικά τους για να περνάνε την ελεύθερη ώρα τους. Τα περισσότερα είχαν διεκδίκηση της νίκης και άλλα την ομαδική δουλειά. Μερικά από αυτά θα σας παρουσιάσουμε παρακάτω, έτσι όπως κάποια τα ζήσαμε εμείς τις δεκαετίες ’80 και ’90 και κάποια μας τα διηγήθηκαν οι μεγαλύτεροι από παλιότερες εποχές. Παιχνίδια που καλλιεργούσαν την προσπάθεια, την ανταγωνιστικότητα και την θέληση μεταξύ των παιδιών του χωριού και τα οποία με την πάροδο του χρόνου έχουν αντικατασταθεί από τα σύγχρονα (όπλα, επιτραπέζια, playstation, κ.α.) με αποτέλεσμα αυτά να ξεχαστούν και να χαθούν τελείως.


Κουτσό
Το κουτσό, ήταν ένα παιχνίδι που παιζόταν από 2 και πάνω παιδιά. Το κάθε παιδί χρησιμοποιούσε μια πέτρα πλατιά και αφού σχεδίαζαν με κιμωλία ή κάρβουνο το ταμπλό του παιχνιδιού, όπως φαίνεται στη φωτογραφία δίπλα, στην αυλή του σχολείου κλήρωναν ποίος θα αρχίσει πρώτος. Ο πρώτος λοιπόν έριχνε την πέτρα μέσα στα όρια με το νούμερο «1», περνούσε με το ένα πόδι τα υπόλοιπα νούμερα εώς το 10, γύριζε πάλι πίσω στο ένα πόδι, σταματούσε στο προηγούμενο νούμερο από αυτό που ήταν η πέτρα, έπρεπε να σκύψει και να πιάσει την πέτρα ισορροπώντας πάντα στο ένα πόδι και να την μεταφέρει πίσω στην αρχή. Το ίδιο συνεχιζόταν μέχρι ωσότου ολοκληρωθούν όλα τα νούμερα με αριθμητική σειρά εώς το 10. Όταν κάποιος έχανε την ισορροπία του ή πατούσε τις γραμμές από το σχεδιάγραμμα ή του έπεφτε η πέτρα, έχανε την σειρά του. Επίσης και όταν κάποιος δεν έριχνε την πέτρα εντός των ορίων του αριθμού που στόχευε. Νικητής ήταν αυτός που θα ολοκλήρωνε όλα τα νούμερα πρώτος.

Μηλαράκια
Παιζόταν από όσους παίχτες θέλανε να συμμετέχουν και αποτελούνταν από 2 ομάδες, τους δύο που τοποθετούνταν απέναντι σε απόσταση 10 μέτρων και τους υπόλοιπους στο κέντρο ανάμεσα τους. Οι 2 ακραίοι, σταθεροί από τις θέσεις τους, προσπαθούσαν να πετύχουν με την μπάλα αυτούς που κινούνταν στην μέση, με σκοπό να τους βγάλουν όλους εκτός παιχνιδιού. Αν κάποιον όμως, το πετύχαιναν με την μπάλα και αυτός προλάβαινε να την πιάσει πριν πέσει κάτω τότε έπαιρνε ένα μήλο. Συμπληρώνοντας κάποιος παίχτης 10 μήλα, έπαιρνε την θέση του ενός από τους δύο που ήταν στις άκρες και ξανά ξεκινούσε το παιχνίδι. Αν πάλι οι ακραίοι κατάφερναν να σημαδέψουν όλους τους αντιπάλους τους τότε αυτοί ήταν οι νικητές και ξανά ξεκινούσαν το παιχνίδι από την ίδια θέση.

Σκατουλάκια

.Το όνομα του παιχνιδιού πρέπει να είναι διαφορετικό, αλλά εμείς στην γειτονιά που μεγάλωσα, έτσι το λέγαμε. Ή τουλάχιστον εγώ έτσι το έμαθα και δεν γνωρίζω πως προέκυψε ή ποιανού έμπνευση ήταν. Έχουμε λοιπόν μερικές πέτρες και τις βάζουμε την μία πάνω στην άλλη (όσο πιο πλακέ πέτρες έχουμε, τόσο πιο εύκολο είναι να φτιάξεις τον πύργο με τις πέτρες ή όπως λέγαμε εμείς τα «σκατουλάκια») Ένας τα «φυλάει» και οι υπόλοιποι ρίχνουν με τη σειρά μια μπάλα από κάποια απόσταση και προσπαθούν να ρίξουν τα «σκατουλάκια» Με το που κάποιος το καταφέρνει, αυτός που τα φυλάει παίρνει την μπάλα και την ρίχνει προσπαθώντας να πετύχει κάποιον από τα υπόλοιπα παιδιά. Όσο κυνηγάει τα παιδιά ή την μπάλα (σε περίπτωση που την ρίξει και δεν πετύχει κανέναν), οι υπόλοιποι κάνουν απόπειρες να ξαναστήσουν τα «σκατουλάκια». Αν τα καταφέρουν να φτιάξουν τον πύργο με τις πέτρες, πριν χτυπήσει κάποιον με την μπάλα, τότε τα φυλάει το ίδιο παιδί, αλλιώς αυτός που τον πέτυχε η μπάλα και το παιχνίδι ξεκινάει και πάλι από την αρχή.

Αγαλματάκια ακούνητα

Τα αγαλματάκια παίζονται από τρία παιδιά και πάνω. Ένα παιδί τα «φυλάει» και κλείνει τα μάτια με την πλάτη γυρισμένη στα άλλα παιδιά. Κρατά κλειστά τα μάτια του και λέει τη φράση: «Αγαλματάκια ακούνητα, αγέλαστα, μέρα ή νύχτα;» Όσο λέει τη φράση και κρατά κλειστά τα μάτια τα άλλα παιδιά κινούνται. Φωνάζουν «νύχτα», όταν δεν είναι έτοιμα και «μέρα», όταν πάρουν μια συγκεκριμένη πόζα. Τότε ανοίγει τα μάτια του το παιδί που τα φυλάει και όλοι πρέπει να μείνουν ακίνητοι. Αν κάποιο παιδί εκείνη τη στιγμή κινηθεί, τα φυλάει εκείνο.

eviawelle