ΝΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΑΛΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΡΟΜΑ.

Ας φροντισουμε να τους αντιγραψουμε εκμεταλευομενοι και αλλους πορους εκτος απο τους κρατικους
Η Βασιλική Τσεκούρα, υπεύθυνη του έργου «Πράττω από Κοινού», που υλοποιεί η ΜΚΟ Κύκλησις, μας μεταφέρει στην Κοινότητα Ρομά των Βραχνέικων Πάτρας. Η οργάνωση επισκέπτεται την κοινότητα δύο φορές την εβδομάδα και παρέχει μαθήματα ελληνικής γλώσσας σε άνεργες γυναίκες και σε παιδιά ενώ οι έφηβοι εκπαιδεύονται στη χρήση υπολογιστών.
Πόσο εύκολο να μεταφέρεις τα λόγια όταν τα μάτια λένε τόσα πολλά; Οι λέξεις είναι φτωχές, δειλές, παιχνιδίσματα χαράς όταν μας έβλεπαν να φτάνουμε με το γνώριμο πια σε αυτά αυτοκίνητο στη γωνία του καταυλισμού. Ήδη πριν τη στροφή από τον μεγάλο δρόμο ένα μπουλούκι από χαμίνια έβαζαν φτερά στα πόδια για να φτάσουν και να ειδοποιήσουν ότι φτάνουμε. Μας κοίταζαν αυτά τα μικρότερα με μια έκφραση απορίας - το μεγάλο φακό της Σοφίας της φωτογράφου που τους παρατηρούσε - κι αυτά είχαν μόνο απορία, φόβο καθόλου, ούτε κλάμα , ούτε φωνή, μια περιέργεια δική τους εσωτερική, αδιαμόρφωτη.
Μαζεμένα πάντα, χαρούμενα και γελαστά μας υποδέχονταν, ένα τσούρμο παιδιά με το σταχτί της λάσπης στα ρουχαλάκια όπως κυλιούνται στα στενά των σπιτιών, όλα τα παιδιά θα ζήλευαν τούτη την ελευθερία! Αγκαλιασμένα, η Φωτεινή, η Κατερίνα, η Θεοδώρα, η Χριστίνα, ο Περικλής ,ο Θύμιος, ο Βασίλης, με τη χαρά του μικρού παιδιου που δεν μπορεί να συμμεριστεί την αγωνία των μεγαλύτερων, που η ζωή του είναι παιχνίδι και μεσα από αυτό μαθαίνει. Κι αν το σχολείο όπως τους λένε είναι εκεί, αυτά παραμένουν στον καταυλισμό με τα ξεριζωμένα παράθυρα. Γιατί εδώ είναι χαρούμενα, εδώ είναι οι φίλοι τους, εδώ είναι μεταξύ τους. Κολλημένα πάνω στον τοίχο αλλά με τα πρόσωπα ζωηρά, δυνατά, ικανά. Αυτά τα παιδιά έχουν την αυτοπεποίθηση της αποδοχής, της ασφάλειας του γνώριμου χώρου, την απαντοχή της στήριξης, του δώρου που φτάνει στις αυλές τους. Αυλές και δρόμος, οι εικόνες των ματιών τους. Όταν τις δύκολες ώρες τριγυρνάνε ακόμα και ξυπόλυτα να ζητιανέψουν δεν αναγνωρίζουν αν είναι κακό αυτό, αν είναι δίκαιο ή άδικο, δεν καταλαβάινουν ακόμα πώς είναι το χρώμα του ουράνιου τόξου της ζωής, όπως ανοίγεται πολύχρωμο στις αυλές των σχολείων, στα βιβλία των μεγάλων. Κι όταν ρωτάμε τους γονείς, «πώς να τα στείλω βρώμικα», λέει η μάνα «…το νερό από μόνο του δε φτάνει και πώς να μπουν στο μάθημα με τα άλλα παιδιά να στέκουν μακριά τους;»
Το έργο «Πράττω από Κοινού» στοχεύει στην παροχή υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας σε ευπαθείς κοινωνικά ομάδες του Δήμου της Πάτρας, που κινδυνεύουν με κοινωνικό αποκλεισμό και περιθωριοποίηση. Στόχος του φορέα είναι η άμεση επαφή και διάδραση ατόμων με διαφορετικό οικονομικό και πολιτισμικό υπόβαθρο, στα πλαίσια μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, προκειμένου να υπάρξει κινητοποίηση και τόνωση της αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης τους, εν μέσω κρίσιμων συγκυριών, όταν η τοπική κοινωνία και οι θεσμοί της δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση. Οι παρεχόμενες υπηρεσίες περιλαμβάνουν την παροχή σίτισης, ψυχολογική και ψυχοκοινωνική υποστήριξη, διαδικασίες ομότιμης μάθησης (peer mentoring) με βιωματικό τρόπο και συμβουλευτική από ίσους (peer counseling) καθώς και την ενδυνάμωση και την ανάπτυξη ικανοτήτων των νέων ανέργων – με έμφαση σε νέες μητέρες και παιδιά από την Κοινότητα Ρομά και μεταναστών. Η Κύκλησις στοχεύει στη δημιουργία ενός κοινού τόπου συνάντησης, όπου ευάλωτες κοινωνικές ομάδες θα συναντιούνται, θα αλληλοεπιδρούν και θα λαμβάνουν στήριξη.
Γιώργος Καρλής