Στις γιορτές των Χριστουγέννων όλοι ετοιμαζόμαστε να αισθανθούμε για άλλη μια φορά, την ιερότητα των ημερών και να διαλογιστούμε σχετικά με τα γεγονότα και τα μηνύματα που γεννά η γέννηση του Ιησού. Στοιχείο των ημερών αυτών είναι η εορταστική ατμόσφαιρα που επικρατεί, με κυρίαρχο σημείο την ύπαρξη και τον στολισμό του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου. Απαραίτητο συμπλήρωμα του στο-λισμού του δέντρου είναι η φάτνη και σε αυτήν βλέπουμε το αστέρι που παριστά το άστρο της Βηθλεέμ.
Με αυτό το άστρο θα ασχοληθούμε στο κείμενο αυτό. Η πρώτη αναφορά που έχουμε για την ύπαρξη του άστρου αυτού είναι από τον Ματθαίο. Στο ευαγγέλιό του αναφέρεται σε αυτό στο 2ο κεφάλαιο στους στίχους 1 – 11. Αξίζει να επισημάνουμε ότι είναι ο μόνος ευαγγελιστής που αναφέρεται στην ύπαρξη του άστρου. Εκτός όμως από τον Ματθαίο αναφορές στο άστρο της Βηθλεέμ βρίσκουμε και σε δύο άλλα κείμενα που δεν είναι αναγνωρισμένα από την επίσημη Χριστιανική Ορθόδοξη Θρησκεία και τα οποία φέρουν τον χαρακτηρισμό 'απόκρυφα'. Αυτά είναι το Πρωτο-ευαγγέλιο του Ιακώβου και το Ευαγγέλιο του Ψευδο-Ματθαίου.
Στο Πρωτο-ευαγγέλιο του Ιακώβου γίνεται λόγος περί του αστέρος σε δύο χωρία. Το πρώτο είναι στο κεφάλαιο 19 στίχος 2 ως εξής: «Σταμάτησαν όταν έφτασαν στο χώρο του σπηλαίου και να ένα φωτεινό σύννεφο επεσκίασε το σπήλαιο και η μαμή αναφώνησε 'Γέμισε από δόξα η ψυχή μου σήμερα, παράδοξα είδαν τα μάτια μου γιατί σωτήρας γεννήθηκε στον Ισραήλ'. Ξάφνου το σύννεφο υποχώρησε από το σπήλαιο και φως μεγάλο έλαμψε μέσα στο σπήλαιο, ώστε ήταν αδύνατο να αντέξουν τα μάτια μας. Σε λίγο εκείνο το φως έσβησε ώσπου φάνηκε το βρέφος...»
Το δεύτερο εδάφιο το βρίσκουμε στο κεφάλαιο 21 «Και να ο Ιωσήφ ετοι-μάστηκε να φύγει προς την Ιουδαία και θόρυβος ξέσπασε στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας ήλθαν μάγοι ρωτώντας 'Που βρίσκεται ο νεογέννητος βασιλιάς των Ιουδαίων; Είδαμε το αστέρι Του να ανατέλλει στην ανατολή και ήρθαμε να τον προσκυνήσουμε.' Όταν το άκουσε ο Ηρώδης ταράχθηκε και έστειλε υπηρέτες στους μάγους. Έστειλε και κάλεσε τους αρχιερείς και τους ανέκρινε ρωτώντας 'Πως αναφέρονται τα σχετικά με τον Χριστό; Που γεννιέται;'. Εκείνοι απάντησαν ' Στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας έτσι έχει γραφτεί'. Αφού τους απέλυσε ανέκρινε τους μάγους ρωτώντας ' Τι σημάδι είδατε για τον γεννημένο βασιλιά;'. Οι μάγοι απάντησαν 'Είδαμε ένα υπερμεγέθη αστέρα που έλαμψε και συσκότισε τους υπόλοιπους ώστε να μην φαίνονται. Έτσι εμείς αντιληφθήκαμε ότι γεννήθηκε ο βασιλιάς στον Ισραήλ και ήρθαμε να τον προσκυνήσουμε'. Είπε τότε ο Ηρώδης 'Πηγαίνετε και αναζητήστε τον και αν τον βρείτε ειδοποιήστε και εμένα για να τον προσκυνήσω'. Έφυγαν οι μάγοι και να ο αστέρας που είχαν δει στην ανατολή τους οδηγούσε έως ότου έφτασαν στο σπήλαιο και στάθηκε στην κορυφή του....».
Στο απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ψευδο-Ματθαίου εκτός από τα παραπάνω στο κεφάλαιο 13 στίχο 7 το κείμενο, αναφέρεται ιδιαιτέρα στην φωτεινότητα του αστέρα γράφοντας «Αλλά και ένα άστρο πελώριο έλαμπε πάνω από την σπηλιά από την εσπέρα ως το πρωί που το μέγεθός του ποτέ δεν το είχε δει κανείς από γενέσεως κόσμου...».
Πολλοί ερευνητές, θεολόγοι και αστρονόμοι, ζήτησαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο αυτό και να το προσεγγίσουν ο καθένας από την δική του σκοπιά. Όλοι τους προσπάθησαν αρχικά να ερευνήσουν αν η εμφάνιση του αστέρα ήταν ένα φυσικό ή ένα υπερβατικό φαινόμενο, ένα ιστορικό γεγονός ή ένα γεγονός που το δημιούργησε η φαντασία των συγγραφέων εξυπηρετώντας με αυτόν τον τρόπο διάφορους σκοπούς. Κοινή διαπίστωση όλων των μελετητών πάντως είναι ότι η ερμηνεία του αστέρα της Βηθλεέμ άπτεται του χρονικού προσδιορισμού της ίδιας της γέννησης του Ιησού. Η κύρια άποψη για το χρονικό σημείο της γέννησης ορίζει ότι αυτή έγινε μεταξύ του 7 και του 2 π.Χ. Ο χρονικός αυτός προσδιορισμός σηματοδοτείται κυρίως από τα ιστορικά πρόσωπα και τα γεγονότα που αναφέρονται στα κείμενα των ευαγγελίων.
Ο πρώτος που αναφέρθηκε στο άστρο της Βηθλεέμ και την σημασία του μετά τον Ευαγγελιστή Ματθαίο ήταν ο Ιγνάτιος ο Θεοφόρος μαθητής του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ιωάννη και τρίτος επίσκοπος Αντιόχειας. Θεωρεί το γεγονός αυτό σαν ένα υπερφυσικό γεγονός και δέχεται ότι αυτό επιβεβαιώνει τη Θεία καταγωγή του Ιησού. Την υπερβατικότητα του γεγονότος δέχονται και άλλοι πατέρες της εκκλησίας όπως π.χ. ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Διόδωρος της Ταρσού, ο Νεκτάριος Πενταπόλεως Αιγίνης κ.α. καθώς και πολλοί σύγχρονοι ερευνητές όπως οι Έλληνες αστρονόμοι Δανέζης και Θεοδοσίου και ο ιστορικός Wells.
Εκτός από την προαναφερθείσα άποψη που θεωρεί τον αστέρα της Βη-θλεέμ σαν υπερβατικό γεγονός υπάρχει και η άλλη που θεωρεί τον αστέρα σαν ένα φυσικό γεγονός. Αυτοί που προβάλουν την άποψη αυτή θέλουν είτε να επιβεβαιώσουν την ύψιστη θρησκευτική και θεϊκή καταγωγή του Ιησού, είτε να προβάλουν την πεποίθηση τους ότι όλα τα γεγονότα είναι φυσικά και μόνο φυσικά.
Οι θεωρίες αυτές θέλουν το άστρο της γεννήσεως να είναι:
Α) Κομήτης και συγκεκριμένα αυτός που έχει τον αριθμό 52 στον κατάλογο των κομητών του Williams και ο οποίος πρέπει να εμφανίστηκε μεταξύ της 10ης Μαρτίου και 27ης Απριλίου του 5 π.Χ. Η άποψη αυτή προτείνεται από τον Ωριγένη και τον Ευσέβιο της Καισαρείας, από τον Γερμανό αστρονόμο Stenzel, τους Αμερικανούς Don Geomans και Richardson, καθώς και από τον Άγγλο Colin Humphreys του Cambrige.
Β) Βολίδες ή Διάττοντας αστέρας (μετέωρο). Η άποψη αυτή δεν υποστηρίζεται από κανένα γνωστό αστρονόμο αφού το άστρο της Βηθλεέμ θα πρέπει να ήταν ένα φαινόμενο που είχε χρονική διάρκεια.
Γ) Η εμφάνιση ενός απλανούς αστέρα Ο Γερμανός μελετητής των Γραφών Alfrend Jeremias προτείνει τον α' του Λέοντος που ονομάζεται Βασιλίσκος, ενώ ο Daniel τον Κάνωπο, τον α' του Τρίποδος
Δ) Η δημιουργία κάποιου νέου άστρου
Ε) Η έκρηξη ενός καινοφανούς ή υπερκαινοφανούς αστέρα Έκρηξη τέτοιου αστέρα έχουμε από αναφορές κινέζων αστρονόμων και συγκεκριμένα για την εμφάνιση ενός στον Αιγόκερω τον Απρίλιο του 5 π.Χ. ή κοντά στον αστέρα Αλταίρ του αστερισμού του Αετού που καταγράφηκε το 4 π.Χ. Την θέση αυτή υποστηρίζουν οι Έλληνες αστρονόμοι Δ. Κωστάκης και Στ. Πλακίδης. Εκτός αυτών ο διαπρεπής Άγγλος Edward Walter Maunder, οι συμπατριώτες του Clark, Parkinson και Stephenson o James Mullaney κ.α.
ΣΤ) Διπλή ή τριπλή σύνοδος πλανητών με επικρατούσες απόψεις την διπλή σύνοδο Δία Αφροδίτης στις 17 Ιουνίου του 2 π.Χ. και την τριπλή σύνοδο Δία Κρόνου που έλαβε χώρα το 7 π.Χ. Την θέση αυτή πρώτος υποστήριξε ο Keppler σε συνδυασμό με την ύπαρξη καινοφανούς αστέρα. Την θεωρία της διπλής συνόδου υποστήριξε ο Αμερικανός Simot όπως επίσης ο Federes, o Robert Victor και ο Ernest Martin. Την τριπλή σύνοδο πρώτος υποστήριξε ο Εβραίος αστρολόγος Masha' allah το 800 μ.Χ. Την προτείνουν επίσης ο επίσκοπος Munter, o Werner Keller και ο Kornandin Ferrari d' Occhieppo ο οποίος την συνδέει με την εμφάνιση του ζωδιακού φωτός, άποψη που υποστηρίζει και ο αρχαιοαστρονόμος Van der Waerden.
Α) Κομήτης και συγκεκριμένα αυτός που έχει τον αριθμό 52 στον κατάλογο των κομητών του Williams και ο οποίος πρέπει να εμφανίστηκε μεταξύ της 10ης Μαρτίου και 27ης Απριλίου του 5 π.Χ. Η άποψη αυτή προτείνεται από τον Ωριγένη και τον Ευσέβιο της Καισαρείας, από τον Γερμανό αστρονόμο Stenzel, τους Αμερικανούς Don Geomans και Richardson, καθώς και από τον Άγγλο Colin Humphreys του Cambrige.
Β) Βολίδες ή Διάττοντας αστέρας (μετέωρο). Η άποψη αυτή δεν υποστηρίζεται από κανένα γνωστό αστρονόμο αφού το άστρο της Βηθλεέμ θα πρέπει να ήταν ένα φαινόμενο που είχε χρονική διάρκεια.
Γ) Η εμφάνιση ενός απλανούς αστέρα Ο Γερμανός μελετητής των Γραφών Alfrend Jeremias προτείνει τον α' του Λέοντος που ονομάζεται Βασιλίσκος, ενώ ο Daniel τον Κάνωπο, τον α' του Τρίποδος
Δ) Η δημιουργία κάποιου νέου άστρου
Ε) Η έκρηξη ενός καινοφανούς ή υπερκαινοφανούς αστέρα Έκρηξη τέτοιου αστέρα έχουμε από αναφορές κινέζων αστρονόμων και συγκεκριμένα για την εμφάνιση ενός στον Αιγόκερω τον Απρίλιο του 5 π.Χ. ή κοντά στον αστέρα Αλταίρ του αστερισμού του Αετού που καταγράφηκε το 4 π.Χ. Την θέση αυτή υποστηρίζουν οι Έλληνες αστρονόμοι Δ. Κωστάκης και Στ. Πλακίδης. Εκτός αυτών ο διαπρεπής Άγγλος Edward Walter Maunder, οι συμπατριώτες του Clark, Parkinson και Stephenson o James Mullaney κ.α.
ΣΤ) Διπλή ή τριπλή σύνοδος πλανητών με επικρατούσες απόψεις την διπλή σύνοδο Δία Αφροδίτης στις 17 Ιουνίου του 2 π.Χ. και την τριπλή σύνοδο Δία Κρόνου που έλαβε χώρα το 7 π.Χ. Την θέση αυτή πρώτος υποστήριξε ο Keppler σε συνδυασμό με την ύπαρξη καινοφανούς αστέρα. Την θεωρία της διπλής συνόδου υποστήριξε ο Αμερικανός Simot όπως επίσης ο Federes, o Robert Victor και ο Ernest Martin. Την τριπλή σύνοδο πρώτος υποστήριξε ο Εβραίος αστρολόγος Masha' allah το 800 μ.Χ. Την προτείνουν επίσης ο επίσκοπος Munter, o Werner Keller και ο Kornandin Ferrari d' Occhieppo ο οποίος την συνδέει με την εμφάνιση του ζωδιακού φωτός, άποψη που υποστηρίζει και ο αρχαιοαστρονόμος Van der Waerden.
Από τις προαναφερθείσες προσπάθειες ερμηνείας της εμφάνισης του αστέρα της Βηθλεέμ καμία μέχρι σήμερα δεν συγκεντρώνει την γενική παραδοχή της επιστημονικής κοινότητας. Η κύρια αιτία που οι υποθέσεις δεν γίνονται δεκτές είναι το ότι δεν ταιριάζουν με την περιγραφή του ευαγγελιστή Ματθαίου και των συγγραφέων των απόκρυφων, καθώς και το ότι δεν περιγράφουν αστρονομικά φαινόμενα με ικανή χρονική διάρκεια.
Μένοντας περισσότερο στο θέμα της χρονικής διάρκειας και ακολουθώντας την περιγραφή του Ματθαίου, εξάγουμε το συμπέρασμα ότι το φαινόμενο του 'αστέρα', ότι και να είναι αυτό, θα πρέπει να είχε μεγάλη χρονική διάρκεια. Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει από τα λόγια των μάγων οι οποίοι είδαν το άστρο στην πατρίδα τους την Περσία. Με τα δεδομένα της εποχής, η παρατήρηση, η απόφαση, η προε-τοιμασία και η εκτέλεση του ταξιδιού από την Βαβυλώνα μέχρι την Ιερουσαλήμ και την Βηθλεέμ απαιτεί αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Επιπρόσθετα ο αστέρας για κάποιο χρονικό διάστημα χάθηκε από τα μάτια των μάγων για να εμφανιστεί μετά από σύντομο χρόνο.
Έχοντας κατά νου όλα τα παραπάνω και με δεδομένο ότι δεν υπάρχει κάποια αποδεκτή επιστημονική θέση για το φαινόμενο του αστέρα της Βηθλεέμ κλείνω προς την άποψη ότι ο αστέρας της Βηθλεέμ είναι ένα υπερβατικό αλλά όχι και κατά ανάγκη πραγματικό γεγονός. Με άλλα λόγια υπήρξε ανάγκη ύπαρξης του αστέρα για να επισφραγισθεί η Θεία προέλευση του Ιησού. Αυτή η ανάγκη οδήγησε τον Ματθαίο στην συγγραφή της ευαγγελικής περικοπής. Αν υπήρξε κάποιο ασυνήθιστο ουράνιο γεγονός θα έπρεπε να έχει καταγραφεί και από άλλους αστρονόμους, κυρίως από τους Κινέζους ή τους Βαβυλώνιους, που έχουν καταγράψει κάθε ουράνιο φαινόμενο της εποχής.
Στην προσπάθειά μου να εξακριβώσω ή όχι την θεωρία της διπλής ή τριπλής συνόδου πλανητών χρησιμοποίησα για τις πιθανές ημερομηνίες (28-29/5, 29/9-3/10 και 4/12-6 /12 του 7 π.Χ) διάφορα προγράμματα Η/Υ για να δω την διάρκεια και το ασυνήθιστο του γεγονότος.
Παρατηρώντας την εξέλιξη των φαινομένων μέσω του εξομοιωτή δεν μπορώ να πω ότι έπεσε στην αντίληψή μου κάτι το ιδιαίτερο έχοντας μάλιστα σαν δεδομένο ότι τέτοιες σύνοδοι, σαν και αυτές που συνέβησαν το 7 π.Χ., έχουν παρατηρηθεί και άλλες φορές μεταγενέστερα χωρίς βέβαια να είναι μεγάλος ο αριθμός τους αλλά και χωρίς να έχουν γεννηθεί μεγάλοι πνευματικοί ηγέτες ανάλογοι με τον Ιησού.
Υπήρχε η ανάγκη να επιβεβαιωθεί η θεία προέλευση του Ιησού. Οι λόγιοι της εποχής εκείνης ήταν γνώστες τόσο των εσωτερικών και μυστικιστικών αρχών και νόμων όσο και των αστρονομικών και αστρολογικών κανόνων. Με βάση τα παραπάνω αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον και νόημα η άποψη που έχει καταθέσει ο Έλληνας καθηγητής αστρονομίας Κ. Χασάπης, ο οποίος ερμηνεύει το φαινόμενο του αστέρα της Βηθλεέμ με την ταυτόχρονη χρήση των αστρονομικών φαινομένων της εποχής και των όρων και των κανόνων της αστρολογίας.
Οι άνθρωποι της ανατολής στην αρχαιότητα πίστευαν ότι τα άστρα έκρυβαν έναν μυστηριώδη και ανεξερεύνητο κόσμο ο οποίος παρακολουθούσε και προστάτευε τον κόσμο των ανθρώπων και καθόριζε την μοίρα του. Οι Αιγύπτιοι και οι Βαβυλώνιοι περισσότερο από τους άλλους είχαν αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό τόσο την αστρονομία όσο και την αστρολογία παρακολουθώντας τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων καθώς πίστευάν ότι αυτά καθορίζουν την δική τους ζωή καθώς και του κόσμου ολοκλήρου. Πίστευαν επίσης ότι ορισμένοι πλανήτες και αστερισμοί κυρίως αυτοί του ζωδιακού, ήταν ευνοϊκοί για κάποια κράτη και καθόριζαν την ευημερία των πολιτών τους. Ο Δίας για τον λόγο αυτόν θεωρείτο προστάτης των βασιλέων, ενώ ο Κρόνος κατά τους Εβραίους σοφούς, δημιουργήθηκε από τον Θεό για να προφυλάττει το Ισραήλ και γενικά τους λαούς της Παλαιστίνης και της Συρίας.
Επομένως η σύνοδος αυτή των πλανητών του 7 π.Χ. ήταν πολύ σημαντική αστρολογικά, πολύ δε σημαντικότερη επειδή έγινε τρεις φορές στον αστερισμό των Ιχθύων. Οι αστρολόγοι μάγοι θεωρούσαν ότι ο αστερισμός των Ιχθύων συμβόλιζε τον λαό των Ιουδαίων και μάλιστα θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο σε αυτόν. Επιπλέον στις 25 Φεβρουαρίου του 6 π.Χ. στην ίδια περιοχή του ουρανού βρέθηκε και ο πλανήτης Άρης σχηματίζοντας τρίγωνο με τον Δία και τον Κρόνο. Αστρολογικά οι σύνοδοι Δία – Κρόνου θεωρούνται προάγγελοι σπουδαίων γεγονότων. Ο Άρης θεωρείται ο θεός του πολέμου. Κατά συνέπεια κάτι το ιδιαίτερο θα συνέβαινε.
Ο Bidelman αστρονόμος και καθηγητής στο Κλήβελαντ υποστηρίζει ότι το άστρο της Βηθλεέμ ίσως να είχε σημασία μόνο για τους αστρολόγους και όχι για τους αστρονόμους αφού δεν αναφέρθηκε από κανέναν άλλον ότι το παρατήρησε. Σύμφωνα με το ευαγγελικό κείμενο οι μάγοι έχασαν τον αστέρα και τον ξαναβρήκαν μετά από μερικές ημέρες. Άρα το άστρο δεν ήταν ένα εξαιρετικό γεγονός, όπως η εμφάνιση ενός καινοφανούς, αφού μόνο αστρολόγοι μπορούσαν να το παρατηρήσουν.
Ο Κ. Χασάπης, ο οποίος ήταν βαθύς γνώστης της αστρονομίας των αρχαίων λαών καθώς και των εκφάνσεων που παίρνουν οι αστρονομικοί όροι από την αστρολογική σκοπιά, υποστήριξε ότι η μεγάλη σύνοδος των επτά πλανητών άρχισε την 23η Οκτωβρίου του 9 π.Χ., έφτασε στην κορύφωσή της μεταξύ 13 και 19 Απριλίου του 6 π.Χ. στους οίκους των Ιχθύων και του Κριού και ολοκληρώθηκε την 1η Σεπτεμβρίου του 3 π.Χ. Θεώρησε ότι οι μάγοι ήταν κυρίως αστρολόγοι και λιγότερο αστρονόμοι και σαν σοφοί της εποχής προσπαθούσαν με αστρικές παρατηρήσεις να προβλέψουν μελλοντικά γεγονότα. Μια τέτοια συγκέντρωση πλανητών όταν γινόταν προκαλούσε συνταρακτικές αλλαγές και γήινα κοσμικά γεγονότα.
Κατά τον Κ. Χασάπη η πλήρης ερμηνεία όλων αυτών των φαινομένων προϋποθέτει μεγάλη αστρολογική πείρα και άλλες γνώσεις εκτός από τις βασικές της αστρολογίας. Τέτοιες γνώσεις μπορεί να είναι αυτές αριθμοσοφίας, της απόκρυφης εσωτερικής παράδοσης και της διαίσθησης.
Η επίκουρη καθηγήτρια Μ. Παπαθανασίου η οποία υποστηρίζει την άποψη του δασκάλου της με θέρμη, περιγράφοντας την θεωρία του γράφει σχετικά «...Εις την Μ. Σύνοδον του έτους 6 π.Χ. ηγετικός πλανήτης ήτο ο Κρόνος ο οποίος ανέκαθεν εθεωρείτο ως συνδεόμενος με τον χώρον της Ιουδαίας το δε φαινόμενο έλαβεν χώραν εις τον Οίκο των Ιχθύων ο οποίος επίσης συνδέεται με την Ιουδαίαν... Εκείνο το έτος το 7 π.Χ. έλαβεν χώραν και ένα από τα σπανιότερα αστρονομικά φαινόμενα τα οποία συμβαίνουν γενικώς και ανεξαρτήτως από τας Μ. Συνόδους. Έγινε η τριπλή σύνοδος των πλανητών Δία και Κρόνου.... Αλλά μια σύνοδος απλή των πλανητών Διός και Κρόνου προεικόνιζε τότε την γέννησιν μεγάλου ανδρός ιδία βασιλέως, οπότε η τριπλή σύνοδος Διός και Κρόνου θα εσήμαινε βεβαίως ότι Εκείνος ο οποίος θα εγεννάτο θα ήτο πράγματι Θεάνθρωπος. Θα ήτο Εκείνος εις τον οποίον το θείο στοιχείο (Κρόνος) θα είχε συνενωθεί με το ανθρώπινον (Ζευς ) δια της τριπλής συνόδου... Επειδή ο Κρόνος εθεωρείτο ως η αρχή της συνθέσεως, της ενοποιήσεως και ως η δύναμις της εκδηλώσεως του Θείου Λόγου και ο Ζευς ως ο πάσης φύσεως άρχων, ο εκπρόσωπος της Δικαιοσύνης έχων όλας τας καλάς ιδιότητας των άλλων πλανητών ήτο δηλαδή ζωοποιός ως ο Ήλιος, ισχυρός ως ο Άρης, ευφυής ως ο Ερμής, καλός ως η Αφροδίτη και συνθετικός ως ο Κρόνος δια τούτο και εδίδετο βαρύτης εις το φαινόμενο της τριπλής συνόδου εις τον Οίκο των Ιχθύων τον συνδεόμενον με την Ιουδαίαν. Ο Άρης εθεωρείτο ως ο εντελώς αντίθετος πλανήτης του Κρόνου, ο υπαίτιος παντός πολέμου και κακίας είτε μεταξύ ατόμων είτε μεταξύ λαών, ο αληθινός εκπρόσωπος της δυνάμεως του κακού. Η είσοδος του Άρεως τρίτου εις τους Ιχθύς εσήμαινε πλέον την αντίθεσιν του πολεμίου παράγοντος προς Εκείνον ο οποίος θα ήρχετο ως Εξουσιαστής και Πνευματικός άρχων... Γενικώς όλον το πρώτον μέρος της αρθρώσεως της Μ. Συνόδου του 6 π.Χ. εσχετίζετο προς τον Μεσσίαν ενώ το δεύτερον προς την Νέαν Εποχήν την οποίαν Εκείνος θα άνοιγε για την ανθρωπότητα.
Εις τας 13 Απριλίου του έτους 6 π.Χ. εισήλθεν εις τον Οίκον των Ιχθύων και η Σελήνη. Έτσι η Σελήνη η οποία εκπροσωπεί την φύσην, την μητέρα γεννήτριαν των ζώσων μορφών με την είσοδό της εις τους Ιχθύς εδείκνυε την υποταγήν της φύσεως εις Εκείνον ο οποίος ήρχετο ως Μεσσίας Εξουσιαστής και Άρχων. Δια της ταχείας κινήσεώς της όμως προκάλεσεν πληθώραν φαινομένων τα οποία ήσαν διάφοροι σύνοδοι και τριγωνικαί όψεις με τους Κρόνον, Ήλιον, Δία και Αφροδίτη και εδείκνυον ότι η ανθρωπότης προσχωρεί εις το Θείον Κήρυγμα. Εν τούτοις κατά την προτελευταίαν ημέραν της αρθρωμένης Μ. Συνόδου εις τας 17 Απριλίου η Σελήνη ήλθεν εις σύνο-δον με τον Ήλιον εις τον Οίκον του Κριού με αποτέλεσμα την μερικήν έκλειψιν του Ηλίου η οποία εσήμαινε την κατάθλιψιν του Βασιλέως από τον κόσμον, εσήμαινε δηλαδή την Σταύρωσίν Του. Έτσι ερμηνεύεται και το ότι οι Μάγοι προσέφεραν την πένθιμη Σμύρναν εις τον Ιησούν.
Η κατά την εξάρθρωσιν της Μ. Συγκεντρώσεως 'τριπλή διάβασις' του μεν Κρόνου δια της ακμής των οίκων Ιχθύων - Κριού του δε Διός δια της ακμής των οίκων Κριού - Ταύρου εφανέρωνον τον χρόνον ενσαρκώσεως του Μεγάλου Βασιλέως. Ήτοι η τελευταία έξοδος του Διός εκ του Οίκου του Κριού εις τας 6 Μαρτίου 5 π.Χ. εσήμανεν ότι όπως η συγκέντρωσις των πλανητών εξηρθρούτο τελειωτικώς επί του ουρανού η Νέα Εποχή ερριζούτο οριστικώς επί της γης ότι ο Άρχων έρχεται εις τον κόσμον ότι ο Μεσσίας συνελήφθη υπό της Θεοτόκου.
Είχον λοιπόν οι Μάγοι ως δεδομένον τον χρόνον της ενσαρκώσεως του Μεσσίου 6 Μαρτίου 5 π.Χ
Εξηγείται λοιπόν διατί οι μάγοι ηρώτων «που εστί ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων;», διότι εγνώριζον ότι συνελήφθη ως άνθρωπος εις τας 6 Μαρτίου του 5 π.Χ. και έπρεπε να γεννηθή εις τας 6 Δεκεμβρίου του 5 π.Χ. δηλαδή ολίγας ημέρας προ του 4 π.Χ. Εξηγείτε επί πλέον διατί είπον εις τον Ηρώδην «είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα» και καθώρισαν ότι η εμφάνισις του αστέρος έλαβεν χώραν δύο έτη περίπου πριν φτάσουν εις την Ιουδαίαν. Διότι πράγματι από 2 Αυγούστου 5 π.Χ. μέχρι τας 19 Δεκεμβρίου 5 π.Χ. ο πλανήτης Κρόνος εκινείτο εξ ανατολών προς δυσμάς προς τους Ιχθύς, δηλούντας την Ιουδαίαν. Τότε προφανώς και οι μάγοι επορεύοντο εκ της ανατολικής πατρίδος των εις την δυτικώς κειμένη Ιουδαίαν συμπορευόμενοι μετά του Κρόνου, ο οποίος «προήγεν αυτούς»( Ματ. 2,9)
Την 19η Δεκεμβρίου 5 π.Χ. ο ηγετικός πλανήτης της Μεγάλης Συγκεντρώσεως Κρόνος ήλθεν εις την τελευταίαν στάσιν του εντός του οίκου των Κριού. Οι μάγοι είχον φτάσει εις την Βηθλεέμ την 19η Δεκεμβρίου και παρατήρησαν την στάσιν του Κρόνου. Δηλαδή ο «αστήρ έστη επάνω» εις τον ουρανόν της Βηθλεέμ «ου ην το παιδίον» (Ματ. 2,9). Τότε οι μάγοι ήλθον «εις την οικίαν»(Ματ. 2,11), όπου είχε μεταφερθή η Θεία Οικογένεια και «είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού».
Εις τας 13 Απριλίου του έτους 6 π.Χ. εισήλθεν εις τον Οίκον των Ιχθύων και η Σελήνη. Έτσι η Σελήνη η οποία εκπροσωπεί την φύσην, την μητέρα γεννήτριαν των ζώσων μορφών με την είσοδό της εις τους Ιχθύς εδείκνυε την υποταγήν της φύσεως εις Εκείνον ο οποίος ήρχετο ως Μεσσίας Εξουσιαστής και Άρχων. Δια της ταχείας κινήσεώς της όμως προκάλεσεν πληθώραν φαινομένων τα οποία ήσαν διάφοροι σύνοδοι και τριγωνικαί όψεις με τους Κρόνον, Ήλιον, Δία και Αφροδίτη και εδείκνυον ότι η ανθρωπότης προσχωρεί εις το Θείον Κήρυγμα. Εν τούτοις κατά την προτελευταίαν ημέραν της αρθρωμένης Μ. Συνόδου εις τας 17 Απριλίου η Σελήνη ήλθεν εις σύνο-δον με τον Ήλιον εις τον Οίκον του Κριού με αποτέλεσμα την μερικήν έκλειψιν του Ηλίου η οποία εσήμαινε την κατάθλιψιν του Βασιλέως από τον κόσμον, εσήμαινε δηλαδή την Σταύρωσίν Του. Έτσι ερμηνεύεται και το ότι οι Μάγοι προσέφεραν την πένθιμη Σμύρναν εις τον Ιησούν.
Η κατά την εξάρθρωσιν της Μ. Συγκεντρώσεως 'τριπλή διάβασις' του μεν Κρόνου δια της ακμής των οίκων Ιχθύων - Κριού του δε Διός δια της ακμής των οίκων Κριού - Ταύρου εφανέρωνον τον χρόνον ενσαρκώσεως του Μεγάλου Βασιλέως. Ήτοι η τελευταία έξοδος του Διός εκ του Οίκου του Κριού εις τας 6 Μαρτίου 5 π.Χ. εσήμανεν ότι όπως η συγκέντρωσις των πλανητών εξηρθρούτο τελειωτικώς επί του ουρανού η Νέα Εποχή ερριζούτο οριστικώς επί της γης ότι ο Άρχων έρχεται εις τον κόσμον ότι ο Μεσσίας συνελήφθη υπό της Θεοτόκου.
Είχον λοιπόν οι Μάγοι ως δεδομένον τον χρόνον της ενσαρκώσεως του Μεσσίου 6 Μαρτίου 5 π.Χ
Εξηγείται λοιπόν διατί οι μάγοι ηρώτων «που εστί ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων;», διότι εγνώριζον ότι συνελήφθη ως άνθρωπος εις τας 6 Μαρτίου του 5 π.Χ. και έπρεπε να γεννηθή εις τας 6 Δεκεμβρίου του 5 π.Χ. δηλαδή ολίγας ημέρας προ του 4 π.Χ. Εξηγείτε επί πλέον διατί είπον εις τον Ηρώδην «είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα» και καθώρισαν ότι η εμφάνισις του αστέρος έλαβεν χώραν δύο έτη περίπου πριν φτάσουν εις την Ιουδαίαν. Διότι πράγματι από 2 Αυγούστου 5 π.Χ. μέχρι τας 19 Δεκεμβρίου 5 π.Χ. ο πλανήτης Κρόνος εκινείτο εξ ανατολών προς δυσμάς προς τους Ιχθύς, δηλούντας την Ιουδαίαν. Τότε προφανώς και οι μάγοι επορεύοντο εκ της ανατολικής πατρίδος των εις την δυτικώς κειμένη Ιουδαίαν συμπορευόμενοι μετά του Κρόνου, ο οποίος «προήγεν αυτούς»( Ματ. 2,9)
Την 19η Δεκεμβρίου 5 π.Χ. ο ηγετικός πλανήτης της Μεγάλης Συγκεντρώσεως Κρόνος ήλθεν εις την τελευταίαν στάσιν του εντός του οίκου των Κριού. Οι μάγοι είχον φτάσει εις την Βηθλεέμ την 19η Δεκεμβρίου και παρατήρησαν την στάσιν του Κρόνου. Δηλαδή ο «αστήρ έστη επάνω» εις τον ουρανόν της Βηθλεέμ «ου ην το παιδίον» (Ματ. 2,9). Τότε οι μάγοι ήλθον «εις την οικίαν»(Ματ. 2,11), όπου είχε μεταφερθή η Θεία Οικογένεια και «είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού».
Θα ολοκληρώσουμε την αναφορά μας στον αστέρα της Βηθλεέμ με μια άποψη του Διονύση Σιμόπουλου όπως μας την μεταφέρει ο Αλέξης Καύκας στο περιοδικό 'Ουρανός'. Κατά τον Δ. Σιμόπουλο «...αν πιστέψουμε ότι το άστρο της Βηθλεέμ ήταν θαύμα, η επιστήμη δεν έχει την δυνατότητα ούτε να το υποστηρίξει ούτε να το απορρίψει. Είναι ασφαλώς έξω από το πεδίο της επιστήμης και απόλυτα μέσα στο πεδίο της πίστης».
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Αγία Γραφή εκδ. Βιβλική Εταιρία
Θεοδοσίου Στ. – Δανέζης Μ. 'Στα ίχνη του Ι.Χ.Θ.Υ.Σ' εκδ. Δίαυλος
Καραβιδόπουλος Ι 'Απόκρυφα Ευαγγέλια' εκδ. Πουρνάρα
Καύκας Αλ. 'Το Άστρο της Βηθλεέμ' Περ. Ουρανός τευχ. 29
Χασάπης Κ. 'Ο Αστήρ της Βηθλεέμ' εκδ. Καραβία
Θεοδοσίου Στ. – Δανέζης Μ. 'Στα ίχνη του Ι.Χ.Θ.Υ.Σ' εκδ. Δίαυλος
Καραβιδόπουλος Ι 'Απόκρυφα Ευαγγέλια' εκδ. Πουρνάρα
Καύκας Αλ. 'Το Άστρο της Βηθλεέμ' Περ. Ουρανός τευχ. 29
Χασάπης Κ. 'Ο Αστήρ της Βηθλεέμ' εκδ. Καραβία
! Ο Γιώργος Μπουσούτας - Θανάσουλας είναι συγγραφέας. Πρώτη ανάρτηση www.bousoutas.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου