Εδώ και καιρό ήθελα να ασχοληθώ με ένα μεγάλο θέμα που απασχολεί πάρα πολλούς στην κοινωνία μας. Και αυτό δεν είναι άλλο από τα Άτομα Με Ειδικές Ικανότητες και όχι με Ειδικές Ανάγκες, όπως πολλοί θέλουν να βλέπουν τους ανθρώπους αυτούς.
Και αν μου πει κάποιος γιατί τους αναφέρω τους ανθρώπους αυτούς με Ειδικές Ικανότητες, έχω να πω ότι, όπως θα τονίσω παρακάτω, οι άνθρωποι αυτοί, έχουν ικανότητες τις οποίες οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν έχουμε ή ποτέ δεν έχουμε ψαχτεί για να δούμε αν πραγματικά τις διαθέτουμε.
Και αυτό το κατάλαβα περίτρανα από την πρώτη κιόλας ημέρα που πήγα ως εθελοντής στο ΚΕΦΙΑΠ, που βρίσκεται στα "Δυο Βουνά", και ειδικότερα στο πρόγραμμα Δημιουργικής Απασχόλησης σε Ανθρώπους Με Ειδικές Ικανότητες.
Κατά την πρώτη μου επαφή με τους ανθρώπους αυτούς, κατάλαβα τι πραγματικά σημαίνει να αγαπάς τον πλησίον σου και πόση ανάγκη έχουν αυτοί να δώσουν και να πάρουν αγάπη. Δεν ζητούν κάτι το ιδιαίτερο. Δεν θέλουν να αντιμετωπίζονται ως ιδιαίτεροι άνθρωποι. Το μόνο που ζητούν είναι να τους συμπεριφερόμαστε σαν κανονικούς ανθρώπους, όπως όλους τους υπόλοιπους και να τους δίνουμε αγάπη. Θυμάμαι το πρώτο μάθημα που τους μίλησα για την αγάπη λες και ήταν σήμερα. Και τα λόγια μίας κοπέλας μου έμειναν χαραγμένα μέσα στην ψυχή μου και θα τα θυμάμαι για μια ζωή. Μου είπε η κοπέλα: "Κύριε στην ζωή μου έχω πάρει πολύ αγάπη, θέλω όμως και εγώ να δώσω αγάπη, για αυτό θα ήθελα να βοηθήσω κάποιους συνανθρώπους μου που το έχουν ανάγκη". Πραγματικά εκείνη την στιγμή όλοι οι εθελοντές, που ήμασταν στην αίθουσα δακρύσαμε. Όχι από λύπη και από οίκτο, αλλά από χαρά και από διαπίστωση πόσο ανώτεροι άνθρωποι είναι αυτοί από όλους μας. Και αυτό το διαπιστώνουμε κάθε μέρα και περισσότερο. Μακάρι να μπορούσαμε όλοι μας να έχουμε την αγαθότητα, την πραότητα και την αγάπη που κρύβουν αυτοί οι άνθρωποι μέσα τους. Και προπάντων την δύναμη ψυχής. Μακάρι!!!!!
Γεώργιος Πρατζίκος
Θεολόγος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου