Καταρρέουν μην μπορώντας να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. του Γιάννη Ρουσόδημου.

Στην Ελλάδα ανέκαθεν συγκρούονταν δύο απόψεις αλλά και δύο ιδεολογίες. Η μία είναι αυτή που δεν εννοεί να αλλάξει τα δεδομένα της απαιτώντας να "βυζαίνει" το κράτος και στην ουσία να τη ζει αυτό. Είναι άνθρωποι που κουβαλάνε κομματικό DNA. Ένα DNA στρεβλώσεων, απαρχαιωμένο και το οποίο δεν μπορεί να προσαρμοστεί με τίποτα στην εξέλιξη που επήλθε παγκόσμια τον 20ο αιώνα.
Η άλλη άποψη είναι αυτή του ρεαλισμού, της εξοικείωσης με την πραγματικότητα, της διαρκούς πολυστροφίας και της δημιουργικότητας σε κάθε εποχή.

Η Ελλάδα αν κατάφερε να επιβιώσει στην σύγχρονη ιστορία της, αυτό οφείλεται σε αυτή την  δεύτερη κατηγορία πολιτών της. Χάριν σε αυτούς και την δημιουργικότητά τους ξεπέρασε μεγάλες κρίσεις, δεν ακολούθησε το μοντέλο του ολοκληρωτισμού και στα μέσα του 20ου αιώνα προς το τέλος του, δικαίως χαρακτηρίστηκε ακόμη και από σοβιετικούς ηγέτες, ως οι ΗΠΑ των Βαλκανίων!
Δυστυχώς πληρώνουμε στις μέρες μας τη στροφή που παρατηρήθηκε στον άκρατο λαϊκίστικο κρατισμό την δεκαετία του ΄80 και του ΄90. Ένας κρατισμός ο οποίος είτε αρέσει είτε δεν αρέσει να το ακούν κάποιοι, έφερε την χρεοκοπία του 2010. Η Ελλάδα έχει μεγάλες δυνατότητες σαν χώρα.
Και η σημερινή κυβέρνηση θα μπορούσε να τις αξιοποιήσει παρά την κρίση. Η πλειοψηφία αυτού του λαού έχει έφεση στην δημιουργικότητα και στο DNA του κυλάει ο αρχαίος Έλληνας θαλασσοπόρος που άνοιγε εμπορικούς δρόμους. Δυστυχώς όμως ακόμη, όχι για πολύ, κυριαρχεί η άποψη του Τσίπρα και των συντρόφων του, οι οποίοι δεν μπορούν να νικήσουν το δικό τους ιδεολογικό και κομματικό DNA.
Αυτό αποδεικνύεται από την περίπτωση της προσπάθειας υπονόμευσης της συμφωνίας με την COSCO και στα όσα εντελώς "ξαφνικά" ανακοίνωσε με πρόσχημα τον πολιτισμό ο Υπουργός του συγκεκριμένου υπουργείου Μπαλτάς.
Παρότι ότι οι Συριζαίοι και οι λαϊκιστές Ανελαίοι εξαπάτησαν έναν λαό και ταυτόχρονα κάνουν προσπάθεια να αντιληφθούν αυτόν τον "νέο κόσμο" που ανοίγεται μπροστά τους, δεν δύναται να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Αυτό άλλωστε φαίνεται πέρα από τα πρόσωπα της Κυβέρνησης, στο πως διοικούν οι εκλεγμένοι τους στην τοπική αυτοδιοίκηση, στο πως στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό, στις ιδεολογικές τους προσεγγίσεις με φράξιες του αναρχισμού, το no border camp αλλά και το ανησυχητικό φαινόμενο της κατανόησης ακόμη και τρομοκρατικών ενεργειών!
Υπάρχουν και ορισμένες περιπτώσεις σπάνιες, που κάποιοι Συριζαίοι, Πασοκογενείς στην πραγματικότητα, προσπαθούν να αρθρώσουν έναν άλλο λόγο. Αλλά δεν μπορούν να τον επιβάλλουν γιατί πρωθυπουργός και ηγετική ομάδα, αυτού του μορφώματος, είναι εκείνο το 3% που τον Δεκέμβριο του 2008, όταν καιγόταν η Αθήνα, έλεγε πως ο λαός "διαμαρτύρεται"!
"Ευτυχώς" όμως, παρά τα όσα λένε, καταρρέουν γιατί πλέον η πλειοψηφία των Ελλήνων που ανήκει σε αυτό που απλά θα λέγαμε, "δημιουργικοί Έλληνες", διαπιστώνει ότι πέρα από ιδεοληπτικοί και ουτοπιστές, οι άνθρωποι αυτοί είναι φανατικοί εχθροί της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της επιχειρηματικότητας. Προτιμούν την Ελλάδα να την βλέπουν στα  μνημόνια και στα πρότυπα της Βενεζουέλας, παρά να απαρνηθούν τον κακό τους εαυτό και την στρεβλότητα που τους χαρακτηρίζει σε πολιτικό επίπεδο.
Είτε το φθινόπωρο είτε την άνοιξη του 2017 είτε στο τέλος της τετραετίας γίνουν οι εκλογές, σε πρώτη φάση θα υποστούν μία συντριπτική ήττα, και σε δεύτερη φάση, μόλις μέσα σε λίγα χρόνια θα εξαφανιστούν οι περισσότεροι από αυτούς από το πολιτικό σκηνικό. Και το κόμμα τους θα ξανά γυρίσει και να βολοδέρνει εκεί στο 3%. Ως τότε όμως υπομονή, θάρρος και αγώνας ιδιαίτερα στους ελεύθερους επαγγελματίες, τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και τους επιχειρηματίες. Γιατί αυτοί είναι που θα "χτίσουν" την μετά τα μνημόνια Ελλάδα. Όπως έγινε και στην δεκαετία του ΄60.