Υπάρχουν «μάσκες» που όταν τις φοράμε κρυβόμαστε πίσω από αυτές…
Μ’ εκείνες, καλύπτουμε «κενά», κρύβουμε «αντιφάσεις», φόβους και ανασφάλειες…
Υπάρχουν, γενικά, «μάσκες», που προβάλλουν το αντίθετο από αυτό που είναι πίσω τους…
Υπάρχουν όμως και «μάσκες» που όταν τις φοράμε, είμαστε οι «πραγματικοί» μας εαυτοί… Αυτές, δεν θα έλεγα ότι είναι μόνο οι άκαμπτες «μάσκες», που έχουν μια μόνιμη έκφραση, με τις οποίες καλύπτουμε το πρόσωπό μας ώστε να εκφράσουμε πιο ελεύθερα επιθυμίες, ας πούμε για να διασκεδάσουμε και να ξεφαντώσουμε…
Αν θεωρήσουμε ως «μάσκες» τους ρόλους μας, τότε αυτές θα μπορούσαν να είναι οι «μάσκες» που χρησιμοποιούμε ώστε να τονίσουμε διαφορετικά, κάθε φορά, σύνολα, από τα στοιχεία του εαυτού μας… Αυτές, μάλλον είναι «μάσκες» με «κίνηση», «συναισθήματα» και πολλές πλευρές…
Αυτού του είδους οι «μάσκες», εκφράζουν τους «πραγματικούς» μας εαυτούς, όχι επειδή οι ρόλοι είναι μοναδικοί, αλλά επειδή εμείς τους κάνουμε μοναδικούς, κάνοντας επιλογές των χαρακτηριστικών που θα τονίσουμε. Θέλω με αυτό να πω, ότι, το να «είμαι ο εαυτός μου», σημαίνει, ότι έχω τη δυνατότητα επιλογών. Και το να έχω επιλογές, σημαίνει, ότι θα πρέπει να προηγείται μια αντικειμενικότητα, δηλαδή κάποια σταθερά σημεία αναφοράς (τα οποία μοιράζομαι με κάποιους άλλους...) Ίσως, τελικά, δεν θα είχε νόημα το να έχω «επιλογές», εάν δεν υπήρχε κάποια (σχεδόν σταθερή) ιδέα για τον κάθε ρόλο. Έτσι, ο κάθε ένας από τους «ρόλους» μου, μου επιτρέπει να «φωτίσω» τις διαστάσεις που επιθυμώ, «παίζοντας» το ρόλο αυτό εντός και εκτός «σκηνής» και «παρασκηνίων»...
Με αυτή τη διαδικασία των ρόλων, μπορούμε να συμφιλιώσουμε «αντιφάσεις», παραμένοντας αυθεντικοί και με αυτή, επίσης, συνάπτουμε διαφορετικές σχέσεις με τα άλλα άτομα, αυξάνοντας τις δυνατότητές μας για έκφραση…
Προφανώς, με αυτήν την έννοια, έχουμε απεριόριστες δυνατότητες να είμαστε οι εαυτοί μας…
Ακόμη κι αν η ζωή ήταν κάτι σαν …θέατρο, όπου όλοι οι ρόλοι έχουν λίγο-πολύ επαναληφθεί, μπορούμε να είμαστε οι εαυτοί μας, επειδή έχουμε τη δυνατότητα, με διαδικασίες ενεργητικές, να προσθέτουμε καινούργια στοιχεία στους ρόλους ή να ενεργοποιήσουμε περισσότερα θετικά στοιχεία τους…
Το θέμα είναι, να μπορούμε να προσθέτουμε ή να αφαιρούμε στοιχεία σε έναν ρόλο και πάλι να έχουμε κάτι, μια ιδέα…
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να αλλάξει ο κόσμος για να «είμαστε οι εαυτοί μας»…
Χ. Κ.
*εδώ, δανείζομαι όρους όπως τη «σκηνή» και τα «παρασκήνια» του E. Goffman- λατρεύω το “The Presentation of Self in Everyday Life”/ στα ελληνικά, «Η παρουσίαση του εαυτού στην καθημερινή ζωή»…
ΠΗΓΗ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου