Editorial: Ελλάδα από την αρχή η μόνη βιώσιμη επιλογή. Του Στέλιου Ορφανάκη

Η μνήμη είτε σε ατομικό επίπεδο είτε σε συλλογικό επίπεδο είναι χρήσιμη, αναγκαία και απαραίτητη βάση για τις αποφάσεις του μέλλοντος. Ένα περιορισμό θέτω μόνο. Να μην είναι επιλεκτική διότι είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα αποτελέσει οδηγό καταστροφής. Ασφαλώς και οι πάσης φύσεως παλινωδίες, ιδεοληψίες, αυταπάτες και θεατρινισμοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ήταν και είναι καταστροφικές για τη χώρα, άλλωστε το παραδέχονται αρκετοί του κυβερνητικού σχηματισμού. Όμως ο κόσμος που έχει μνήμη σε συλλογικό επίπεδο συνεχίζει να μη στρέφεται στα παραδοσιακά κόμματα ή χώρους εξουσίας.


Τί είναι όμως αυτό που αποστρέφει τον κόσμο από τα παραδοσιακά κόμματα με τους παραδοσιακούς πολιτικούς, με τις παραδοσιακές φιλικές συμπεριφορές πριν εκλεγούν και τις σνομπ αφού εκλεγούν, με τις παραδοσιακές υποσχέσεις σε όλους και για όλα, με το παραδοσιακό κλείσιμο του ματιού ή χτυπήματος στην πλάτη, με τις παραδοσιακές ξύλινες απαντήσεις ανεξαρτήτου ερώτησης, με την παραδοσιακή έγνοια όλων πως θα μπουν στη Βουλή, με το παραδοσιακό άγχος μόνο για το πολιτικό κόστος; Για την απάντηση σε αυτό το ερώτημα απαιτείται μνήμη. Όχι όμως επιλεκτική μνήμη.

Ο κόσμος που έχει μνήμη θυμάται τα μεγάλα δημόσια έργα ν’ αποτιμώνται στο περίπου, με συνέπεια να μην μπορεί να γίνει κανένας ουσιαστικός έλεγχος τους κόστους, ενώ και το αρχικά υπολογισθέν κόστος μέσω συνεχών παρατάσεων ανέβαινε κι άλλοεπιβαρύνοντας στο τέλος τον Έλληνα πολίτη τρεις και τέσσερις φορές παραπάνω σε σχέση με το Γερμανό.

Ο κόσμος που έχει μνήμη θυμάται ότι όλες οι νέες δουλειές στην Ελλάδα ήταν αποτέλεσμα δανεικών και χρημάτων από Ευρωπαϊκά κονδύλια και όχι αποτέλεσμα οργανωμένου σχεδίου της εδώ ηγεσίας του. Για αυτό και τώρα που τελείωσαν – όχι όλα– τα λεφτά των έξω για εμάς το πρόβλημα της ανεργίας παραμένει άλυτο εκεί ψηλά στο 25% εδώ και χρόνια.

Ο κόσμος που έχει μνήμη θυμάται τη δαιδαλώδη δημοσιοϋπαλληλία και το τρέξιμο χωρίς τέλος από υπηρεσία σε υπηρεσία και τις χαμένες ώρες από τη ζωή του κάθε φορά που έπρεπε να συναλλαχθεί προφανώς από ανάγκη με το κράτος. Εξάλλου και να ήθελε να το είχε ξεχάσει το συγκεκριμένο είναι αδύνατο. Το τέρας της γραφειοκρατίας είναι ακόμα παρόν και δυνατό.

Ο κόσμος που έχει μνήμη θυμάται τον πακτωλό των δισεκατομμυρίων ευρώ που έχουν ξοδευθεί στην υγεία και σήμερα όχι μόνο δεν έχει νοσοκομεία που να θυμίζουν έστω δύο αστέρων ξενοδοχείο αλλά δεν έχουν ούτε προσωπικό, ούτε εργαλεία, ούτε αναλώσιμα, ούτε μέθοδο. Σήμερα μπαίνεις σε ένα νοσοκομείο και δεν ξέρεις όχι μόνο τι άλλο θα κολλήσεις μέσα αλλά κι αν έχουν τα μέσα και τη μέθοδο για να αντιμετωπίσουν το απλό ή σύνθετο πρόβλημά υγείας σου.

Ο κόσμος που έχει μνήμη θυμάται την παθητικότητα του κράτους απέναντι στην παραοικονομία, την πάσης φύσεως αυθαιρεσία, την ανομία η οποία φυσικά μετατράπηκε και σε παθητικότητα στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Αλλά ακόμα και ο κόσμος που έχει επιλεκτική μνήμη αντιλαμβάνεται σήμερα ότι το σημερινό κράτος δεν είναι βιώσιμο. Είναι απλά αβίωτο. Είναι διεφθαρμένο. Είναι σάπιο! Γι’ αυτό και επιβάλλεται το γκρέμισμα και ξαναχτίσιμό του από τα θεμέλια.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αντιληφθεί πριν ακόμα την εκλογή του στην Προεδρία της Νέας Δημοκρατίας ότι ο πολύς κόσμος έχει μνήμη και όχι επιλεκτική μνήμη. Ας θυμηθούμε το σύνθημα: Η Ν.Δ από την αρχή. Με νέα πολιτική νοοτροπία.

Το στοίχημα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ο πολίτης να εμπιστευθεί το κράτος και τους πολιτικούς. Ο Έλληνας πολίτης σήμερα είναι βαθιά ατομιστής διότι γνωρίζει ότι σε μια δύσκολη στιγμή δεν έχει να περιμένει τίποτα και κυρίως τίποτα από το κράτος. Οι πολίτες ψηφίζουν με βάση το ατομικό τους συμφέρον και οι πολιτικοί με τη σειρά τους αφού βγουν ενεργούν κι αυτοί κυρίως με βάση το ατομικό τους συμφέρον και αδιαφορούν για το συμφέρον της χώρας και των πολιτών της. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Το βλέπουμε συνεχώς μπροστά μας αυτά τα δύσκολα χρόνια της κρίσης: Δεν πάει καλά το κράτος, δεν πάει καλά το γενικό σύνολο. Η πορεία της χώρας είναι φθίνουσα και συμπαρασύρει προς τα κάτω ό,τι βρει στο διάβα της. Η κατηφόρα μοιάζει να μην έχει τέλος.

Ο επόμενος Πρωθυπουργός είναι υπεύθυνος να επιλέξει στελέχη και συνεργάτες από μια νέα γενιά σκέψης και να έχει ως σύνθημά του "Η Ελλάδα από την αρχή". H Ελλάδα μας πρέπει να χτιστεί από την αρχή! Κι αυτό είναι μια ιστορία που πρέπει να γράψουμε όλοι. Είναι η δική μας ιστορία. Θα καταφέρει ο Πρόεδρος της Ν.Δ.ως ο επόμενος Πρωθυπουργός να κερδίσει το στοίχημα; Είναι δύσκολο. Αλλά έχω μάθει να μην υποτιμώ τους επίμονους, μεθοδικούς ανθρώπους που ενεργούν από θέση outsider. Για αυτό άλλωστε αποφάσισα για πρώτη φορά να συμμετάσχω στην προσπάθεια να κερδηθεί το στοίχημα του Προέδρου, το δικό μας στοίχημα.

* Ο Στέλιος Ορφανάκης είναι Καθηγητής (M.Sc) Φυσικών και Θετικών Επιστημών στη Δημόσια Εκπαίδευση, έχει εξειδικευθεί στην Τραπεζική Διοίκηση και σε Παράγωγα Προϊόντα, έχει δουλέψει και ως Επενδυτικός Σύμβουλος στην Ιδιωτική Τραπεζική (Alpha Private Bank – Όμιλος Alpha Bank). Από τον Ιανουάριο του 2017 είναι πολιτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας μέσω της διαδικασίας αξιολόγησης του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών.