Στα παλιά τα χρόνια περί το 1915 υπήρχαν ακόμη σπίτια στην περιοχή των Παλιοψαχνών και περιξ αυτών στους γύρω λόφους προς τον κάμπο υπήρχαν πολλά χειμαδιά , ένα εξ’αυτών βρισκόταν στο λόφο που είναι τα χοιροστάσια του Στούπα (κατά το Ψαχνιώτικο τυπικόν Κουφογιάννη) εκεί ήταν και το Μαντρί με κονάκι κανονικό του προπάππου μου Γεωργίου Αθ.Ραπτάκη (κατά το Ψαχνιωτικο τυπικόν Μπέη) .
Εκεί μεγάλωσε ο παππούς μου και ξεκίνησε να φυλάει τα πρόβατα από οκτώ χρονών περίπου ο οποίος και δια ζώσης μου είχε αφηγηθεί πολλές φορές ιστορίες από εκείνα τα χρόνια, όπως και την ιστορία μας . Οι βοσκοί πολλοί εκείνη την εποχή τα κοπάδια πάρα πολλά και η νομή λίγη, περίμεναν όμως το φεγγάρι στην γέμιση εως και λίγο μετά την πανσέληνο προκειμένου να πουμώσουν όπως έλεγαν τα τρουκάνια με άχυρο και να βγάλουν τα πρόβατα για βοσκή τη νύχτα με το κλεφτοφέγγαρο προκειμένου να μην τους πάρει χαμπάρι ο Αγροφύλακας (Δραγάτης κατά το Ψαχνιώτικο τυπικον) , γιατί εκτός το ξυλο που θα έτρωγαν θα τους πήγαινε και δικαστήριο. Όμως υπήρχε μια απαγορευμένη περιοχή ανατολικά της Βουλγαρινας που ας ψοφούσαν από την πείνα τα πρόβατα ή ας έσκαζαν από την δίψα, δεν πήγαιναν νύχτα ποτέ, η περιοχή αυτή λοιπόν ήταν το Δαιμονοπόταμο και ήταν ακριβώς εκεί που ειναι η ΛΑΡΚΟ σήμερα. Εκεί όπου είναι το τριβείο σήμερα στα Βρυσσάκια υπήρχε σπηλιά , μπροστά από την σπηλιά έλοςκαι στην συνέχεια ποτάμι που κατέληγε στην θάλασσα λίγο πριν το σπίτι του Θαλλασσινου που είναι τα γραφεία της εταιρίας τώρα. Αυτό ηταν το λεγόμενο Δαιμονοπόταμο και το έλεγαν έτσι γιατί ενω έτρεχε νερό όλη μέρα το βράδυ κοβόταν ,σταματούσε. Έλεγαν λοιπόν οι παλιοί ότι το νερό το έκοβαν στη σπηλιά οι νεράιδες για να πλύνουν τα ρούχα τους , φόβος και τρόμος λοιπόν στην περιοχή εκείνη από το σούρουπο και ιδιαίτερα τη νύχτα. Το πρόβλημα τεράστιο για την εποχή ιδιαίτερα του καλοκαιριού καθώς τα νερά για το πότισμα των ζώων ήταν ελάχιστα ,εν τούτης όμως ουδείς πλησίαζε ούτε την μέρα καλά καλά.Μάλιστα πολλές φορές άκουγαν και όργανα να παίζουν και έβλεπαν και λάμψεις φωτεινές με την πανσέληνο ακόμη και στα μαντριά στα Παλιοψαχνά !!! Εκεί λοιπόν διαδραματίστηκε η ιστορία που προαναφέρατε με τον Γκανά .Όλα τα γεγονότα που προανέφερα, για τους παλιούς ήταν μια πραγματικότητα που την βίωναν στην καθημερινότητά τους και ήταν για εκείνους κάτι αδιαπραγμάτευτο… δεν τους άλλαζες άποψη μέχρι το θάνατό τους και εκτός του γεγονότος με τον Γκανα, έχουν τη δόση της αλήθειας σε πολλή μεγάλο βαθμό ,αλλά από άλλη οπτική γωνία… Το 1970 δόθηκε λύση στο μυστήριο με το Δαιμονοπόταμο αλλά κανείς από τους παλιούς δεν την αποδέχτηκε.
Ετσι λοιπόν ερχόμαστε στο 1969,1970 όπου η ΛΑΡΚΟ αγοράζει την περιοχή προκειμένου να φτιάξει τις εγκαταστάσεις τηςοι δισηδεμονίες έπαιρναν και έδιναν κάτι που στην αρχή κλόνισε και τα στελέχη της εταιρίας ,όμως το επιστημονικό προσωπικό προσπάθησε να εξηγήσει τα φαινόμενα αυτά με την λογική προκειμένου να καθησυχάσει και το εργατικό προσωπικό καθώς το δεύτερο αρνείτο κατηγορηματικά να εργασθεί νύχτα… Έτσι λοιπόν σχετικά με το Δαιμονοπόταμο και την διακοπή του νερού που έκαναν οι νεράιδες διαπιστώθηκε ότι στο εσωτερικό του λόφου που υψωνόταν υπήρχε φυσική στεγανή εσωτερική λιμνοδεξαμενή νερού με μία και μοναδική διέξοδο του νερού προς την θάλασσα, όπου όταν η λιμνοδεξαμενή γέμιζε νερό και έφτανε μέχρι την οπή επειδή ήταν στεγανή και η διαδρομή που ακολουθούσε το νερό στο σημείο που εκβαλλόταν ήταν χαμηλότερη η στάθμη από αυτή της λιμνοδεξαμενής το άδειαζε όλο , όπως ακριβώς η κούπα του Πυθαγόρα , αυτό διαπιστώθηκε όταν σκάφτηκε ο λόφος για την εγκατάσταση του τριβείου,τα κλαρίνα και νταούλια με βιολιά και σαντούρια (κατά το Ψαχνιώτικο τυπικόν, όργανα) ήταν από τρείς σπηλιές με πολλά βράχια εσωτερικά ανοιχτές προς νότο και βορά όπου όταν φυσούσε ο αντίστοιχος άνεμος έβγαζαν διάφορους ήχους λες έπαιζαν κλαρίνα και βιολιά , κατά το σκάψιμο διαλύθηκαν και αυτές οι σπηλιές, τέλος όσον αφορά τις λάμψεις που έβγαιναν κατά την πανσέληνο από εκεί όπου χόρευαν οι νεράιδες , η ανατολική πλαγιά του λόφου είχε πολλούς βράχους από κρυστάλλους χαλαζία αρκετά μεγάλου μεγέθους διάσπαρτους, οι οποίοι με το έντονο φως της πανσελήνου λαμπύριζαν και με το θρόισμα του αέρα που έκανε τα δένδρα και τους θάμνους να κουνιούνται τα έδειχναν να αναβοσβήνουν σαν λάμψεις… Ο συνδυασμός όλων αυτών μαζί στα αθώα βλέμματα των ανθρώπων της εποχής εκείνης, φάνταζε εξωπραγματικός και μυστηριακά ανεξήγητος, μη μπορώντας αλλά και μη γνωρίζοντας τι ήταν αυτά που έβλεπαν αλλά και άκουγαν έδιναν με το νου και την φαντασία τους μια άλλη διάσταση πραγματική για αυτούς και ασυμβίβαστα αληθινή, κάτι που εξυπηρετούσε απόλυτα τον μύθο αλλά και τους πονηρούς της εποχής … Εδώ λοιπόν κλείνει η ιστορία μας για το Δαιμονοπόταμο, τώρα για αυτά που συνέβαιναν εκεί και τότε δεν υπήρχε κάνεις από τους παλιούς, παππούδες ,γιαγιάδες , θείους, θείες,μπαρμπάδες και γειτονιά που να μην μου έλεγαν μέχρι που πέθαναν ότι όλα αυτά τα έζησαν και τα είδαν με τα μάτια τους όπως την Νεράιδα του Γκανά να σηκώνεται σαν αερικό και να χάνεται…
ΠΗΓΗ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου