Σίγουρα, η ευθύνη είναι διαχρονική. Από τον ''έξυπνο'' που χτίζει παράνομα μέσα σε δασική έκταση, τον ''πονηρό'', που νομιμοποιεί , έναντι αντιτίμου πάντα και του αθώου, που ''πληρώνει'' στο τέλος ακριβά και τις περισσότερες των φορών, με την ίδια του τη Ζωή!
Αθώες ψυχές, ''έφυγαν'' και σε αυτή την καταστροφή, όπως και προ ολίγου καιρού στις πλημμύρες της Μάνδρας. Κάποια σπίτια κάηκαν, κάποιοι έχασαν τις περιουσίες τους, μα τίποτα δεν είναι χειρότερο στην ζωή ενός ανθρώπου να χάνει το ή ακόμη χειρότερα τα παιδιά του σε μια τέτοια καταστροφή. Οικογένειες ολόκληρες ξεκλιρίστηκαν, χάθηκαν για πάντα, γιατί; Ποιος θα εξηγήσει αυτό το γιατί, στην μάνα αυτή; Ποιος, θα βρει το θάρρος να της εξηγήσει την ολιγορία του κρατικού μηχανισμού; τις δικές τους ευθύνες ίσως, όταν γενιές και γενιές Ελλήνων χτίζουν σε δάση ή σε ρέματα; Ποιος, θα αναλάβει να μοιραστεί το βάρος της; τον πόνο της; την μοναξιά της; την άδεια αγκαλιά της; Κανείς μας.
Σε λίγο καιρό, όπως ξεχάσαμε τους πνιγμένους στην Μάνδρα, θα ξεχάσουμε και τους καμμένους, στο Μάτι, στον Μαραθώνα και στη Ραφήνα.
Όλοι μας, θα γυρίσουμε, το βράδυ σπίτι μας, θα πάρουμε αγκαλιά τα παιδιά μας, θα μας πάρει αγκαλιά ο ή η σύζυγός μας.
Γι' αυτούς όμως, ο χρόνος σταμάτησε, για πάντα. Η ζωή τους πλέον, ανούσια και άδεια. Μόνο ένα απέραντο γιατί, αναπάντητο, θα τους στοιχειώνει για όλη τους τη μισή ζωή τους. Ένα γιατί, που δεν έχει να κάνει με πολιτική και πολιτικούς. Με σχέδια ή μη εκκένωσης. Με κουρασμένους και χωρίς εξοπλισμό πυροσβέστες. Με ανήθικους πολιτικάντηδες που ασελγούν ακόμη και αυτές τις στιγμές,επάνω στην Πατρίδα μας.
Αλλά, με την δική μας ηθική. Την ηθική που δεν βγαίνει έξω από αυτό το αναθεματισμένο ΕΓΏ μας και θα περιπλανάται πάντα, καλοταϊσμένο από όλους τους συμφεροντολόγους παρτάκηδες και εαυτούληδες, που η ικανότητα της όρασής τους, δεν ξεπερνά την μύτη τους.
Για ένα και μόνο πράγμα αισιοδοξώ. Για την ηθική που πλάθουν τα παιδιά. Για τους δασκάλους που ενώ ο μισθός τους είναι ο μισός, στέκονται δίπλα τους. Για τους πυροσβέστες που χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό, ρίχνονται στη φωτιά. Για τους εθελοντές που δεν τους πτοεί κανένα σύστημα και βοηθούν, χωρίς ανταλλάγματα τον συνάνθρωπο. Για όλους αυτούς που βλέπουν και αναδεικνύουν το καλό, μέσα από οποιονδήποτε κακό και άσχημο. Ένα μονό με πονάει, τα παιδιά που χάθηκαν και τώρα. Το μέλλον μας. Η ελπίδα μας. Εκεί στηριζόμαστε κι εκεί ελπίζουμε, σε αυτά τα παιδιά που μετά το σχολείο, θα γυρίσουν σπίτι. Στην μάνα τους. Στην ασφάλεια της πατρικής αγκαλιάς. Για όλους τους άλλους, ας αναλογιστούν οι ίδιοι, τα λάθη, τα κενά και τις ελλείψεις τους. Όχι τις υλικές, αλλά αυτές εκεί τις καλά κρυμμένες , της ηθικής και της αξιοπρέπειας.
Συγγνώμη παιδιά. Συγγνώμη παιδιά μας!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου