Με τα μάτια της ψυχής.

Η παρούσα ανάρτησή μου, θα έπρεπε να έχει γραφτεί από την Παρασκευή, αλλά λόγω ελλείψεως χρόνου την γράφω σήμερα. Την Παρασκευή ήταν μια ξεχωριστή ημέρα, αφού ήταν Παγκόσμια Ημέρα Όρασης (κατά της Τύφλωσης). Λίγοι το γνωρίζατε ε; Το ξέρω. Αλλά εγώ την θυμάμαι γιατί γνωρίζω ανθρώπους που δεν βλέπουν  με τα μάτια τους, αλλά με τα μάτια της ψυχής και της καρδιάς. Ένας εξ αυτόν είναι και ο...... Δεν θέλω να πω το όνομά του. Θέλω να πω όμως ότι είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, ο οποίος μας έμαθε να γελάμε, να φανταζόμαστε, να ελπίζουμε και πολλά άλλα. Και μας έμαθε ότι τίποτα δεν είναι αργά. Και δεν έχει σημασία αν είμαστε αρτιμελείς ή όχι, απλά το ζήτημα είναι η θέληση. 

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι αρτιμελείς, αλλά είναι πολύ καλοί σε διάφορους τομείς και διαπρέπουν. Κάποιοι άλλοι δεν διαπρέπουν γιατί δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες και όχι μόνο. Κάποιοι γιατί έπεσαν σε λάθος συγκυρίες κ.ο.κ.

Εμένα όμως δεν με λυπούν τα παραπάνω, αλλά ότι υπάρχουν άνθρωποι και σήμερα, εν έτει 2019, όπου δεν σκέφτονται ανοιχτόμυαλα και με το πως βλέπουν αυτοί οι άνθρωποι την ζωή, αλλά όπως θέλουν να βλέπουν αυτοί τις καταστάσεις και σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Όμως αυτό πρέπει να εκλείψει, ώστε και οι μη αρτιμελείς να πάνε μπροστά αλλά και εμείς που θεωρούμεθα αρτιμελείς να μάθουμε απο αυτούς. "
Εάν δεν απελευθερωθούμε από τα δικά μας εσώψυχα και δεν κοιτάξουμε τον ορίζοντα" δεν επρόκειτο να συμβεί κάτι τέτοιο.