Ονομάζομαι Ευγενία Μάγκου-LaJiness και τα τελευταία τέσσερα χρόνια πάσχω από προχωρημένη οστεοαρθρίτιδα δεξιού γόνατος που με έχει κάνει να ζω καθημερινά με συνεχείς πόνους και να μην μπορώ να ανεβαίνω και να κατεβαίνω σκάλες (το έχει άλλωστε απαγορεύσει και ο γιατρός που με παρακολουθεί).
-----
Είμαι εκπαιδευτικός διορισμένη από το 1993 στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση Εύβοιας με οργανική θέση στο 11ο Δ.Σ. Χαλκίδας στο οποίο υπηρετώ 14 ώρες και συμπληρώνω στο 13ο Δ.Σ. Χαλκίδας για άλλες 7 ώρες. Και στα δυο σχολεία έχω εξαιρετικούς συναδέλφους που κάνουν ότι μπορούν για να με βοηθήσουν και κυρίως να νιώσω πως δεν πρέπει να ντρέπομαι για τις δυσκολίες που συναντώ σε πράγματα που οι υπόλοιποι κάνουν χωρίς να καταβάλουν προσπάθεια όπως συμβαίνει μ’ εμένα. Θα ήθελα εδώ να ευχαριστήσω και κάποιους γονείς μαθητών των σχολείων που με βοηθούν για να μπω στο αμάξι συναδέλφου ή ταξί για να επιστρέψω στο σπίτι μου, η γλυκύτητα τους είναι συγκινητική.
Το να είσαι την μια μέρα ‘νορμάλ’ και την επόμενη άτομο με κινητικά προβλήματα δεν το φαντάζεται κανείς πως μπορεί να του συμβεί. Στην αρχή το γόνατό σου ‘κλειδώνει’ μια φορά στο κάθε τόσο όταν ανεβαίνεις γρήγορα πολλές σκάλες. Μετά, αρχίζουν κάποια μικροπονάκια στο γόνατο. Αργότερα ξυπνάς το πρωί με πόνους στο γόνατο και στηρίζεσαι στον τοίχο για να προχωρήσεις. Κάποια στιγμή αγοράζεις μπαστούνι και αρχίζεις να καταπίνεις ότι παυσίπονο σου δώσει ο κάθε γιατρός. Πάντα ελπίζεις πως θα υποχωρήσει η έξαρση, και συχνά υποχωρεί για λίγο. Εκεί κρατάς το μπαστούνι σχεδόν σαν ‘μαζορέτα’ και είσαι περήφανος/η που δεν χρειάζεσαι ένα τρίτο πόδι. Οι εξάρσεις όμως γίνονται πάντα πιο συχνές και κρατούν μεγάλη διάρκεια, μέχρι που επειδή πονάς πολύ σταματάς να περπατάς και ατονούν οι μυς. Επόμενο στάδιο το ‘πι’, ναι εκείνο το άχαρο πράγμα που έχουν οι υπερήλικες που όταν τους έβλεπες να πηγαίνουν αργά και σκυφτοί έλεγες πως σ’ εσένα δεν θα συμβεί φυσικά, γιατί απλά εσύ είσαι εσύ και δεν θα σου συμβούν ποτέ άσχημα… Η δική μου διαδρομή από το ‘χορεύουμε’ μέχρι το ‘πι’ κράτησε μόλις τέσσερα χρόνια. Τι έπεται; Ίσως να το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή.
Το να παραδεχτείς πως είσαι άτομο με κινητικά προβλήματα δεν είναι εύκολο, το να ζεις με κινητική ανεπάρκεια είναι χειρότερο. Το να είσαι μαθητής ή εκπαιδευτικός με κινητικά προβλήματα στην Ελλάδα είναι σαν να έχεις καταδικαστεί στην Κόλαση.
Θα αναφέρω κάποια προβλήματα που συναντώ εγώ αλλά δεν πέφτουν στην αντίληψη των συναδέλφων μου μέχρι να με δουν να ‘παλεύω’ για να νικήσω. Για να μπεις από το πεζοδρόμιο στην αυλή του 11ου Δ.Σ. πρέπει να κατέβεις δυο σκαλάκια (και για να βγεις να τα ανέβεις) που όπως προανέφερα απαγορεύει ο ορθοπεδικός. Από τα δυο σκαλάκια το ένα δεν είναι αρκετά ‘βαθύ’ για να στηρίζεται όλο το ‘πι’ με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι να στηρίζομαι εγώ στα κάγκελα της εισόδου για να κατέβω ή να ανέβω. Έχετε φανταστεί ποτέ πόσο αμήχανα, άβολα και εξευτελιστικά αισθάνεται κάποιος άνθρωπος όταν του προσφέρουν βοήθεια να ανεβεί ή να κατεβεί δυο ψωροσκαλιά; Αυτοί οι ευγενέστατοι άνθρωποι κάνουν καλοσύνη, και εμείς οι ανίκανοι να αυτοεξυπηρετηθούμε σας ευχαριστούμε, μην σταματήσετε ποτέ να το κάνετε, όμως εμείς χανόμαστε μέσα στην αμηχανία και την ντροπή μας!
Φυσικά όπως καταλαβαίνετε δεν υπάρχει ασανσέρ για να ανεβεί κανείς στον πρώτο όροφο κατά συνέπεια περιορίζομαι μόνο στο ισόγειο όπου ευτυχώς χρησιμοποιώ την τάξη του ολοημέρου για να διδάσκω την ειδικότητά μου, τα Αγγλικά. Κι εδώ να ρωτήσω, σε πόσα σχολεία υπάρχουν ισόγειες αίθουσες περισσευούμενες για εκπαιδευτικούς ή μαθητές με κινητικά προβλήματα; Και πάλι λέγοντας ισόγειο δεν είμαι ακριβής. Υπάρχουν δυο σκαλάκια που πρέπει να ανεβείς. Ευτυχώς κάποιος διευθυντής έχτισε μόνος του ο άνθρωπος μια υποτυπώδη ράμπα. Μην φανταστείτε πολυτέλειες με κάγκελα από την μια πλευρά, μια ανηφορίτσα χτισμένη με μπετόν είναι που για μένα όμως και το οστεοαρθριτικό μου γόνατο είναι κάτι σαν ‘κόκκινο χαλί’.
Το μεγάλο μου πρόβλημα όμως το συναντώ Τρίτη και Πέμπτη κάθε φορά που πρέπει να παρουσιαστώ στο 13ο Δ.Σ. Εδώ θέλω να επαναλάβω και πάλι για το πόσο υποστηρικτικοί είναι όλοι οι συνάδελφοι όπως επίσης και ο διευθυντής και ο υποδιευθυντής. Βρέθηκε αίθουσα στο ισόγειο και έρχονται οι μαθητές των τάξεων που διδάσκω αντί να μετακινούμαι εγώ. Και πάλι η μαγική λέξη είναι η λέξη ‘ισόγειο’ και ανταποκρίνεται πάλι σε τρία σκαλάκια ανέβα-κατέβα. Εδώ όμως τα σκαλάκια είναι σκαλάκια από την Κόλαση, γιατί πρώτον δεν έχουν βάθος για να στηριχτεί ολόκληρο το ‘πι’ και δεύτερον είναι με πλακάκι, και όταν το πλακάκι είναι βρεγμένο δεν υπάρχει καμία σταθερότητα στην ήδη ασταθή μου κίνηση.
---
Το πρωί της 12ης Δεκεμβρίου 2019 τηλεφώνησα στην πρωτοβάθμια σχολική επιτροπή του Δήμου Χαλκιδαίων για να ζητήσω κάτι που είναι υποχρεωτικό σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας. Κατασκευή ράμπας ΑΜΕΑ για εκπαιδευτικούς και/ή μαθητές. Μίλησα με κάποια ευγενέστατη κυρία που υποσχέθηκε πως την επόμενη θα στείλουν ομάδα να αναλάβει την κατασκευή ράμπας. Μια κυρία με μεγάλη κατανόηση και ελάχιστη μνήμη… Δεν μετέφερε ποτέ το θέμα στον προϊστάμενό της. Οκτώ μέρες αργότερα όταν ξανατηλεφώνησα αναστατωμένη γιατί κινδύνεψα να πέσω στα βρεγμένα από την βροχή σκαλάκια πέρασε την γραμμή στον προϊστάμενο και την άκουσα να λέει πως ξέχασε να του αναφέρει το θέμα. Ξανά υποσχέσεις, ''μα φυσικά, αύριο θα στείλουμε ομάδα''!
Μπήκε το 2020, με γεια μας, αλλά ράμπα δεν μπήκε. Κι εκεί που τηλεφωνώ ξανά και αρχίζω να αναφέρομαι σε εφημερίδες και τηλεοράσεις έρχεται η ομάδα και χτίζεται η ‘ράμπα’.
Και εδώ αρχίζουμε τις ερωτήσεις: Υπάρχει κάποιος υπεύθυνος που εκπόνησε την κατασκευή ράμπας ΑΜΕΑ για τον συγκεκριμένο σχολικό χώρο; Γνωρίζει το ανώτατο όριο κλίσης (5%); Γνωρίζει την επικινδυνότητα της ‘ράμπας’ που έχτισε; (25% τουλάχιστον!)
Σήμερα 16 Ιανουαρίου 2020 σκαρφάλωσα με δυσκολία την ανηφορική ράμπα για να μπω στο κτίριο του σχολείου. Το να κατεβώ ήταν αδύνατον, γιατί πολύ απλά το ‘πι’ αναποδογύριζε μπροστά στην κλίση που κάποιος ανεύθυνος πληρώθηκε για να ‘χτίσει’: ένα ακατάλληλο τερατούργημααπό μπετόν! Αναγκάστηκαν οι συνάδελφοί μου να κρατούν αντίσταση στο ‘πι’ για να μπορέσω να κάνω τα βήματα για να κατέβω.
---
Όλοι εσείς στα γραφειάκια σας που κάθεστε και δεν σας ενδιαφέρει αν κάποιος εκπαιδευτικός ή μαθητής κινδυνεύει εξ αιτίας σας: Ντροπή σας!
Ντροπή, γιατί επιτρέψατε να κλάψω για την αδυναμία μου να κατεβώ την επικίνδυνη κακοτεχνία σας.
Ντροπή, γιατί επιτρέψατε να αναστατωθούν οι μαθητές του σχολείου.
Ντροπή, γιατί αναγκάσατε τους συναδέλφους μου να γίνουν χαμάληδες.
Ντροπή, γιατί δεν τολμήσατε να απαντήσετε στις τηλεφωνικές μου κλήσεις.
Την επόμενη Τρίτη θα είμαι στο ίδιο σχολείο, αλλά αυτή την φορά όχι μόνη μου. Θα φροντίσω να υπάρχουν όλα τα ειδησιογραφικά μέσα που υπάρχουν στην περιοχή. Ακόμα και η ελάχιστη κακοτεχνία που θα βάλει σε κίνδυνο την ζωή μου θα δημοσιευθεί!
Επειδή προφανώς δεν έχετε μελετήσει το θέμα, σας βοηθώ με μερικά λινκς για να μάθετε τις υποχρεώσεις σας.
Οδηγός μελετών για διδακτήρια όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης:
https://www.ktyp.gr/…/…/ypodomes_paideias/Odigos_Meleton.pdf
καθώς επίσης:
https://chania.gr/…/meleti_prosbasimotitas_koympe_signed.pd…
http://www.dimosiraklias.gr/…/2018-10-11%20melti%20veltiosi…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου