Με αφορμή την προχθεσινή ημέρα, όπου ήταν η Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου και η αρχή του Τριωδίου, θα ήθελα να αναφέρω το πόσο επίκαιρη είναι αυτή η παραβολή στις μέρες μας σε όλους τους τομείς, από την πολιτική μέχρι και την καθημερινότητά μας.
Υπάρχουν άνθρωποι που ούτε καν μπορούν να δουν λίγο μέσα στην ψυχή τους και ρίχνουν ευθύνες είτε δεξιά είτε αριστερά, αλλά ποτέ δεν αναλαμβάνουν τις δικές τους ευθύνες. Και δεν φτάνει μόνο αυτό αλλά ζητούν την τιμωρία του ενός ή του άλλου δεικνύοντας ότι οι ίδιοι είναι αλάνθαστοι και ότι δεν έχουν σφάλλει πουθενά.
Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική. Ο καθένας από εμάς έχει σφάλλει στην ζωή του και θα πρέπει κάποια στιγμή να το αναγνωρίσουμε και να ζητήσουμε συγγνώμη από όλους αυτούς που ηθελημένα ή άθελα έχουμε προσβάλλει. Πως μπορούμε να συνυπάρχουμε, να συγ-χωρούμε, γιατί αυτό σημαίνει η συνύπαρξη, εάν δεν μετα-νοούμε; Θεωρώ τόσο σαν θεολόγος όσο και ως απλός άνθρωπος ότι εάν δεν αναγνωριστεί το λάθος, η αστοχία από το νου και την καρδιά μας και δεν μπορέσουμε έστω να πούμε ένα συγγνώμη στον αδελφό μας, δεν μπορούμε να ζούμε μαζί του. Αυτό πραγματικά είναι φαρισαϊσμός.
Τώρα είναι σαν βλέπω μπροστά μου τον τελώνη, ο οποίος ήταν ο φοροεισπράκτορας της εποχής, ο οποίος είχε κλέψει και είχε εκμεταλλευτεί πολλούς ανθρώπους, να πέφτει κάτω, να κατανοεί τι έχει πράξει όλα αυτά τα χρόνια, να κλαίει και τα δάκρυά του αυτά να είναι δάκρυα λύττρωσης.
Τελικά εμείς θα γίνουμε μιμητές του Τελώνη ή του Φαρισαίου; Και εάν τόσα χρόνια μιμούμασταν τον Φαρισαίο μήπως πρέπει να αλλάξουμε; Τροφή προς σκέψη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου