Σήμερα είναι Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης. Και αναρωτιέμαι πραγματικά τι είναι αυτή; Παιδιά φεύγουν τόσο άδικα είτε στην άσφαλτο όπως ο Σταύρος και ο Βαγγέλης, από αρρώστιες, από φυσικές καταστροφές, από άλλα αίτια και ολοένα τέτοια περιστατικά πληθαίνουν λες και είμαστε σε πόλεμο. Τα δάση καίγονται, όπως πριν από έναν μήνα και κάτι στην Β. Εύβοια, για την ικανοποίηση διαφόρων επιθυμιών και συμφερόντων. Οι πλημμύρες καταστρέφουν ότι βρίσκουν στο πέρασμά τους, όπως πέρυσι εκείνο το βράδυ της 8ης Αυγούστου ξημερώματα για 9η, όπου τα πάντα είχαν γίνει ποτάμι. Και εγώ ψάχνω ακόμη την Ειρήνη.
Και όμως την βρήκα. Την βρήκα στα χαμόγελα των μικρών παιδιών, που βλέπω κάθε μέρα στο σχολείο. Την βρήκα μέσα στην μουσική και γενικότερα στην τέχνη (ζωγραφική, γλυπτική κ.ο.κ). Την βρήκα στις πρασινάδες, που άρχισαν να βγαίνουν στα καμμένα στην Β. Εύβοια, λέγοντας σε όλους μας ό,τι ότι και να κάνουμε αυτή θα αναγεννηθεί. Την βρήκα σε ένα ποτήρι κρασί, που όπως λέει και το αρχαίο ρητό οίνος ευφραίνει την καρδία. Και σε πολλά ακόμη, που πραγματικά αν τα απαριθμήσω αυτά, θα γράφω σελίδες επί σελίδων. Ψάξτε και εσείς και κάπου θα την βρείτε. Η Ειρήνη είναι μέσα σας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου