Σε λίγες ώρες φεύγει ακόμη μία χρονιά, που είχε πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις, πολλές απώλειες οικογενειακών ή φιλικών προσώπων αλλά και μία χρονιά που είχε πάρα πολλά να μας διδάξει και να μου διδάξει και εμένα προσωπικά. Μου δίδαξε τι σημαίνει να είσαι ο εαυτός σου και να μην άγεσαι και να μην φέρεσαι δώθε κείθε. Να μην κάνεις ότι σου λένε οι άλλοι απλά για να μην πουν τίποτα ή για να δείχνεις το καλύτερο παιδί ή επειδή έτσι νομίζεις ότι είναι το συμφέρον σου.
Μου έμαθε ότι ο καθένας είναι μια ξεχωριστή οντότητα και ένα μοναδικό πλάσμα πάνω σε αυτόν τον κόσμο, που δημιούργησε ο Θεός και ο ΣΚΟΠΟΣ του καθενός είναι η ΑΓΑΠΗ. Μια αγάπη, που πρέπει να ξεχειλίζει από μέσα μας από τα έγκατα της ψυχής μας και του είναι μας. Μια αγάπη που πρέπει να ανακαλύψουμε ότι υπάρχει μέσα μας και πρέπει να την δωρίσουμε σε όλους τους συνανθρώπους μας αλλά και σε όλη την πλάση. Μια αγάπη που θεραπεύει τα πάντα υλικά και άυλα απλά να είναι η πραγματική και όχι να την εκμεταλλευόμαστε για κάποιο όφελος ή κάτι παρόμοιο. Η αγάπη πάντα στέργει, πάντα υπομένει, δεν ασχημονεί, ου περπερεύεται, πάντα ελπίζει, όπως πολύ όμορφα λέει και ο Απόστολος Παύλος στον ύμνο προς την αγάπη, που είναι ένας από τους αγαπημένους μου ύμνους.
Αλλά για να υπάρχουν γερά θεμέλια της ΑΓΑΠΗΣ πρέπει να υπάρχει πίστη. Πίστη στο ποιοι είμαστε, πίστη στον Δημιουργό μας, πίστη σε όλη την πλάση. Διότι χωρίς αυτή τα θεμέλια είναι σαθρά και μπορεί να οδηγηθούμε σε πολύ δύσκολες καταστάσεις, που πραγματικά κανένας δεν θα ήθελε να γίνει κοινωνός τέτοιων εμπειριών.
Άλλο ένα μάθημα ζωής είναι και η Ελπίδα, η οποία πάει χέρι-χέρι με την Αγάπη και με την Πίστη και αν την χωρίσουν από αυτές δεν μπορεί να ζήσει μόνη της.
Πολύ φιλοσοφημένα, θα μου πουν κάποιοι ότι είναι αυτά τα λόγια, αλλά αυτά μου δίδαξαν τόσο κάποιοι μέντορές μου (Μανώλης Ισχάκης, Ανδρέας Κονανος), κάποιοι πατέρες της Εκκλησίας και κάποιες απώλειες που είχα στην δική μου ζωή (όπως ο αγαπημένος μου ξάδερφος Πάνος, ο οποίος ζει για πάντα μέσα μου και στις προσευχές μου, η Σόνια, η γιατρός Τερέζα Δαγρέ, που την είχαμε οικογενειακή γιατρό για πολλά χρόνια, ο πατήρ Νικόλαος Βερνέζος, που αν και δεν τον γνώριζα ήταν ο μεσάζων για να ζήσω μια υπερφυσική εμπειρία, ο μικρός Άγγελος Παπαδημητρίου, που έφυγε τόσο νωρίς και που εμένα είχε να μου διδάξει πάρα πολλά σε ότι αφορά τους ανθρώπους με ιδιαιτερότητες), αλλά και πρόσωπα που ήλθαν στην ζωή μου μέσω των ασχολιών και εργασιών που κάνω (σχολικός τροχονόμος, παράλληλη στήριξη σε παιδάκι και η happy virus αλλά και η ενασχόλησή μου με την πολιτική). Πολλές οι εμπειρίες, πολλά τα χαμόγελα, τα δάκρυα, τα συναισθήματα, που όλα αυτά μας οδηγούν προς την Λύτρωση.
Τους ευχαριστώ όλους αυτούς από καρδιάς ζώντες και κεκοιμημένους για όσα μου έχουν χαρίσει μέχρι σήμερα και για τα οποία είμαι ευγνώμων.
Για να μην φανώ όμως κάπως, θα ήθελα να τονίσω ότι έχω πικράνει κιόλας αρκετούς ανθρώπους είτε άθελά μου, είτε επειδή μπορεί να με έχουν πληγώσει. Τους περισσότερους τους έχω συγχωρέσει και με κάποιους από αυτούς είχα και επανασύνδεση το έτος που φεύγει σε λίγες ώρες. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δεν βρίσκω την δύναμη να το πράξω και ευελπιστώ το έτος που έρχεται να το επιτύχω.
Όλα τα παραπάνω τα βάζω σε μία βαλίτσα, ώστε να με συντροφεύσουν στο ταξίδι της νέας χρονιάς που έρχεται. Μακάρι η βαλίτσα να γεμίσει με ακόμη πιο θετικές σκέψεις και εμπειρίες και οι στόχοι όλων να επιτευχθούν το 2022.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου