Με αφορμή την Γιορτή του πατέρα που ήταν εχθές παραθέτω ένα ποίημα του διαδικτυακού φίλου και βραβευμένου ποιητή Μιλτιάδη Ντόβα, που έχει γράψει για τη μνήμη του δικού του πατέρα.
Κι ένα ποίημα για την Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα... Αφιερωμένο στη Μνήμη του δικού μου, Πατέρα....
Σχεδία
Δρ. Μιλτιάδης Ντόβας
(Ένα ποίημα αφιερωμένο στον Πατέρα μου, Γεώργιο Ντόβα,
ο οποίος στις 03/07/2020 μετά από αρκετών ετών «μάχη»
με την επάρατο νόσο, «έφυγε» από τη ζωή).
Του Θάνατου οι όψεις κρασί της λησμονιάς κι αναμνήσεις
προσώπων που «φύγανε».
Ντύθηκε ο Θεός της Ανθρωπιά, ο Χάροντας τη μύηση,
μ’ Αγγέλους μύριους γήινους π’ άγγιξε την Ψυχή τους.
Πρόσωπα θυμωμένα, γελαστά να φέρουνε τις θύμησες μίας ζωής
εκλάμψεις.
Εκλάμψεις όμορφες, θεϊκές στιγμές, που συνοδεύει τ’ άπληστο
σκοτάδι από τη Στύγα.
Είναι κι οι ενθυμήσεις οι κακές, κακών κι ασπίλων εαυτών που
λύτρωση γυρεύουν.
Φόβος ο Θάνατος, τρόμος ζωής, οράματα οι σκέψεις μου,
στ’ άγιο ταξίδεμα σου.
Πέτρινο το ψεγάδι των αετών, των άστρων απολύτρωση,
η πλάση που θυμάται.
Θυμάται των Ψυχών την ξεγνοιασιά, του Κόσμου σου
τ’ ονείρατα μ’ Αγάπης το σημάδι!
Αγάπης την Αψίδα πατρικής, που Φως σκορπούσε γύρω μας,
μ’ Άρρητες ικεσίες.
Άρρητες όλο θάμβος και πνοή, μοναχικών υψώσεων,
το κοσμανάσασμα σου.
Ο Θάνατος στοιχείο της ζωής, του σώματος τ’ Απόλυτο γήινο
αλισβερίσι.
Πόνεσες με χλαμύδας συνοδιά, Αγάπη, Υπερηφάνεια που χώμα
τις λατρεύει!
Τα σήμαντρα ηχήσανε ξανά, σημάνανε αμείλικτα Θάνατο
πριν το τέλος.
Αστέρι η μορφή σου, που γελά! Ντόμπρα Ψυχή που δάκρυσε
κι έκαψε το σκοτάδι!
Φωτιές θυμιάς οι όψεις των ζωών! Χαρίζουνε στον Ήλιο σου,
αγγελική σχεδία!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου