Τέσσερα χρόνια από την θεομηνία "Θάλεια" που έπνιξε τον Δήμο Διρφύων -Μεσσαπίων

 

Πέρασαν τέσσερα χρόνια από εκείνη την εφιαλτική νύχτα, ξημέρωνε 9 Αυγούστου, όπου η "Θάλεια" έπνιξε ότι βρήκε στο πέρασμα της στα Ψαχνά, στα Πολιτικά, στην Καστέλλα και σε άλλα τοπικά διαμερίσματα του Δήμου Διρφύων-Μεσσαπίων με τραγικό απολογισμό πέντε νεκρούς, τρεις στα Πολιτικά μεταξύ των οποίων και ένα βρέφος, και ένα ζευγάρι σε τοπική κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας Διρφύων. 

Ο εφιάλτης και ο τρόμος ήταν ζωγραφισμένος στα πρόσωπα όλων των ανθρώπων που έζησαν αυτό το πρωτόγνωρο φαινόμενο στην περιοχή. Κάθε σπίτι και μια ιστορία και ένα δράμα. Και τα χείλη όλων ψελλιζαν ένα μεγάλο Γιατί;

Από τη μια θέλω να ξεχάσω, γιατί ο τρόμος ήταν μεγάλος, αλλά από την άλλη θέλω να θυμάμαι για να μην ξανά συμβούν τέτοια γεγονότα, αλλά και γιατί μου έδωσε μαθήματα ζωής. 

Αυτή η κακοκαιρία μου έμαθε πολλά. Μου έμαθε τι σημαίνει αγάπη, τι σημαίνει αλληλεγγύη, τι σημαίνει ανθρωπιά αλλά και το τι σημαίνει ατομισμός, τι σημαίνει συμφέρον, τι σημαίνει κουτόχορτο και άλλα πολλά.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω πρωτίστως όλους τους αφανείς ήρωες που βοήθησαν συνανθρώπους μας να σωθούν στο παρά πέντε, που βοήθησαν να μαζέψουν τα κομμάτια τους ένα προς ένα και να ξελασπώσουν τα σπιτικά τους και να διασώσουν ότι διασώζεται. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Βάσω, την Βάσω, την Τάνια, την Κούλα, τον Σπύρο, το Νίκο, τον Παναγιώτη, τον Βασίλη, τον Δήμο, την Αναστασία, τη Νίκη, τη Νίκη, τη Μελίνα, την Αντιγόνη, την Χριστίνα, τη Φαίδρα, τη Μαρία, την Αλέκα, την Ελευθερία, την Ματίνα, την Κατερίνα, την Αγγελική, την Ελένη, τη Μαρία, την Σοφία, τον Δαυιδ, τον Θαναση, τον Γιώργο, την Παγωνα, την Κατερινα, την Σταυρουλα, την Βαγγελίτσα, Μιχάλης, Ανδρέας, Γιάννης την Ελένη, την Θωμούλα, την Πόπη, την Πόπη, τον Παναγιώτη, τον Χρήστο, την Δήμητρα την Αλέκα, τους Προσκόπους, το Χαμόγελο του Παιδιού, τον Ερυθρό Σταυρό, τους Εθελοντές Δασοπυροσβεστες, που ήταν από την πρώτη στιγμή εκεί, τις ομάδες Αλληλεγγύης και όλους όσους βοήθησαν όλες αυτές τις ημέρες για να ορθοποδήσει και πάλι ο κόσμος του Δήμου μας. Δεν χρειάζεται να πω επώνυμα γιατί ο καθένας από το δικό του μετερίζι έβαλε το δικό του λιθαράκι ώστε να απαλύνει τον πόνο των συνανθρώπων μας και δεν χρειάζεται ουδεμία διαφήμιση. Όλοι μια γροθιά έγιναν και έκαναν τα αδύνατα-δυνατά ώστε να σώσουμε όλοι μαζί οτιδήποτε σώζεται. .

Ευχαριστώ όλους τους αιρετούς που δούλεψαν και δουλεύουν όλες αυτές τις ημέρες για την αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Ευχαριστώ ξεχωριστά τον αντιδήμαρχο Μαντουδίου-Λίμνης-Αγίας Άννας Αργύρη Λιάσκο, που έκανε δεύτερο σπίτι του τον τόπο μας και πραγματικά έχει δώσει τον εαυτό του σε ότι χρειάζεται για να ορθοποδήσουμε.

Ευχαριστώ τον εθελοντή Ανδρέα Αμπελιώτη, που ήλθε από την Αθήνα και πραγματικά μας δίδαξε όλες αυτές τις ημέρες τι σημαίνει εθελοντισμός και έχει γίνει ένας από εμάς. Αυτό είναι το μεγαλείο ψυχής.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω πάρα πολύ κόσμο που έμαθαν όλες αυτές τις ημέρες τι σημαίνει άνθρωπος. Ή καλύτερα τι σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Και αυτοί είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που έπαθαν, καταστράφηκαν, αλλά έμειναν ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω και όσους μου έμαθαν τι πρέπει να αποφεύγω στη ζωή μου. Μου έμαθαν ότι πρέπει να σταματήσω να τρώω κουτόχορτο και να αποφεύγω να κοιτάζω μόνο το συμφέρον μου και το τομάρι μου. Και επίσης και όσους "έλαμψαν" με την απουσία τους.

 Βέβαια πριν κλείσω θα ήθελα να πω ότι με λυπεί πάρα πολύ η γραφειοκρατία της πολιτείας όπου ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν μέχρι και σήμερα πολύ κόσμο.