Τελικά κάνοντας αναδρομή στο παρελθόν, αν και πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν βγαίνει σε καλό, έχω να πω ότι βρίσκεις πολύ όμορφα πράγματα, σκέψεις, αναρτήσεις, που έχεις ξεχάσει λόγω της καθημερινότητας.
Σε αυτό το ταξίδι βρήκα ένα ποίημα που είχε γράψει ο συμπολίτης μας Ταξιάρχης Δανέλλης το 2019 για το ΣΕΔΔΔ Ψαχνών, λίγες ημέρες μετά την μεγάλη φωτιά, που είχε ξεσπάσει στην περιοχή.
Για τα παιδιά του Σ.Ε.Δ.Δ.Δ.
Μέσ' στο σκοτάδι βλέπουνε αυτοί τη φλόγα πρώτοι.
Καιρό δεν χάνουν, τρέχουν, με εφόδιο τη νιότη.
Και σαν υψώνεται η φωτιά, οι γλώσσες του διαβόλου,
σφίγγουν τα χέρια δυνατά χωρίς να σκιάζουν διόλου.
Στο 'να κρατούν τη μάνικα, στο άλλο την ελπίδα
μέσ' απ' τις στάχτες, τον καπνό, σαν ζωντανή ασπίδα.
Μα είναι η καταστροφή για τη ζωή μεγάλη
κι αυτή ξεκίνησε ξαργού, της φύσης μας σπατάλη.
"Εσύ βρε μάνα πού να βρεις για τα παιδιά παιχνίδια
που τώρα μείνανε γι' αυτά μονάχ' αποκαΐδια;
Κι αν κάηκε το τριαντάφυλλο, με τον αέρα
η τριανταφυλλιά βαστά που φύτεψες, πατέρα!"
Φωνάξαν και χαιρέτησαν με χέρια μαυρισμένα:
"Στο περιβόλι των Ψαχνών όλα να 'ν' ανθισμένα!"
Τέτοιοι άνθρωποι χρειάζονται Ταξιαρχη σαν εσένα και σαν τους Δασοπυροσβέστες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου