Υπάρχουν κάποια μέρη που λειτουργούν, τουλάχιστον για εμένα, σαν μαγνήτες. Δεν ξέρω αν είναι αυτό που λένε έρωτας με την πρώτη ματιά ή κάποια ενέργεια που εκπέμπουν, αλλά νοιώθω να με ελκύουν και να με καλούν να επιστρέφω με την πρώτη ευκαιρία. Αυτό σίγουρα συμβαίνει με τη Δίρφυ και το Dirfys Trail. Πριν 3 χρόνια πήγα για πρώτη φορά στον αγώνα μην έχοντας η αλήθεια μεγάλες προσδοκίες, ή καλύτερα μη ξέροντας τι θα περιμένω αφού όσα ήξερα μέχρι τότε για τη Δίρφυ ήταν ελάχιστα, κυρίως πως είναι ο ανεμοθώρακας της Αττικής και την προστατεύει από τους ανέμους που στέλνει το Αιγαίο.
NAAK
Αυτό που δεν ήξερα σίγουρα είναι η ομορφιά του τόπου, του βουνού και το πως παρότι σχετικά μακριά από τη θάλασσα, σου θυμίζει πως ουσιαστικά τρέχεις σε ένα νησί. Το βουνό στέκει αγέρωχο εκεί στην άκρη, κάπως περίεργα, σαν να παρακολουθεί όλους εμάς και να προστατεύει την όμορφη κοινότητα της Στενής που έντονα θυμίζει τον ορεινό χαρακτήρα της περιοχής.
Από τότε πηγαίνω όσο πιο συχνά μπορώ, άλλωστε είναι μόνο μιάμιση ώρα από την πολύβουη Αθήνα…τι είναι άλλωστε μιάμιση ώρα οδήγησης για έναν Αθηναίο;
Στον αγώνα συμμετέχω κάθε χρόνο αλλά και πολλές φορές απλά για να στήσω τη σκηνή μου εκεί με τα παιδιά και καλούς φίλους, να νοιώσω σε λίγες μόνο ώρες πως αποτελώ κι εγώ κομμάτι αυτού του βουνού!
Για τον αγώνα τι να πω; Τρέλα, πάνω από 1200 συμμετέχοντες φέτος πλημμύρισαν τη Στενή και τα μονοπάτια με τις πολύχρωμες φορεσιές τους σε όλες τις διαδρομές.
Δική μου αγαπημένη είναι η διαδρομή των 15K τα οποία δεν περνούν από το φοβερό Ξηροβούνι, αλλά καταφέρνουν και σου δίνουν μια πολύ καλή γεύση του βουνού σε περίπου 2 ώρες και συνάμα και αρκετό χρόνο να απολαύσεις τις πλούσιες λιχουδιές του τόπου.
Για τους πιο «πεινασμένους» υπάρχουν και τα 30Κ που είναι και το πλήρες μενού, αφού περικυκλώνει το Ξηροβούνι και καταλήγει στη Στενή μέσα από το downhill μονοπάτι που περνάει και η μεσαία διαδρομή των 15Κ.
Αν δεν το ζήσεις είναι κάπως δύσκολο να περιγράψεις πως μέσα σε μισή ημέρα καταφέρνεις να γεμίζεις με τόσες εικόνες και να επιστρέφεις με ένα μεγάλο χαμόγελο στο σπίτι λίγες ώρες πριν το ξεκίνημα μιας νέας εβδομάδας στους ρυθμούς της πόλης.
Τρομερά vibes από το σχολείο πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας που πας για τα νούμερα, ο κόσμος πολύς, οι φίλοι επίσης. Ο καιρός όπως έπρεπε, χειμωνιάτικος αν και οι προβλέψεις ήταν ειδικά για φέτος μάλλον υπερβολικές, καλύτερα όμως που δεν επαληθεύτηκαν.
Και με όλα τα συναπαντήματα ο χρόνος περνάει γρήγορα, εκκίνηση και ένα πολύχρωμο ποτάμι ξεχύνεται στον κατηφορικό δρόμο προς τον κεντρικό επαρχιακό που διασχίζει τη Στενή. Πολύ πολύ γρήγορα η διαδρομή μας ανεβάζει στην έξοδο του χωριού και την είσοδο του πανέμορφου μονοπατιού που σε περίπου μία ώρα πολύ απολαυστικής και ήπιας ανάβασης μας βγάζει σε ένα από τα highlights της διαδρομής πλάι στο καταφύγιο της Δίρφυς στα 1.123 μέτρα υψόμετρο στη θέση Ράχη. Δεν προλαβαίνουμε όμως να την απολαύσουμε καθώς στρίβουμε απότομα δεξιά στην μικρή πονηρή ανηφόρα προς την κεραία του καταφυγίου και με θέα τον Ευβοϊκό αλλά και το Αιγαίο με το Ξηροβούνι να δεσπόζει ανάμεσά τους. Μια γρήγορη ανάσα θα την πάρεις εκεί αν δε σε πάρει ο αέρας βέβαια και θα προλάβεις και να «αποθηκεύσεις» και τη φοβερή θέα που σου προσφέρεται από το σημείο αυτό τόσο όσο να την αποζητήσεις και να ξανάρθεις….γιατί θα ξανάρθεις, το μόνο σίγουρο.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Adventure
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου