Ένα ποίημα για τον σχολικό εκφοβισμό.

 

Στου προαυλίου τη γωνιά,  

κάποιος κάθεται σκυφτά.  

Τα μάτια του βαριά, θλιμμένα,  

Τα λόγια μέσα του σβησμένα.  

Τον σπρώχνουν, τον γελούν,  

τον πειράζουν, τον χτυπούν.  

Μα δεν ξέρουν, δεν κοιτάνε,  

τα σωθικά του πώς πονάνε.  

Κάθε λέξη, μια πληγή,  

κάθε γέλιο, μια ντροπή.  

Μα αν σηκώσει το κεφάλι,  

θα τους δείξει πως δεν χάνει.  

Μη σωπαίνεις, μη δειλιάζεις,  

την αλήθεια μην τρομάζεις!  

Βρες φωνή και να φωνάς:  

δεν είσαι μόνος μην ξεχνάς! 

Όποιος βλάπτει, όποιος κρίνει,  

Του θύτη έχει την ευθύνη.  

Μα την αγάπη, αν την δώσει,  

την καρδιά θα του γλιτώσει.