**21η Απριλίου 1967: Μια μέρα που δεν ξεχνιέται – Μια υπενθύμιση για το σήμερα**

Η 21η Απριλίου 1967 δεν είναι μια απλή ημερομηνία. Είναι μια τομή στην ιστορική πορεία της Ελλάδας, μια στιγμή όπου η Δημοκρατία τέθηκε στο περιθώριο από μια ομάδα στρατιωτικών που επέβαλε ένα καθεστώς δικτατορίας. Για επτά χρόνια, ο δημόσιος διάλογος φιμώθηκε, οι πολιτικές ελευθερίες ακυρώθηκαν, και χιλιάδες Έλληνες βίωσαν την καταστολή, την εξορία και τον φόβο.

Η Χούντα των Συνταγματαρχών καταδικάστηκε ιστορικά, όχι μόνο για τον αυταρχισμό της, αλλά και για το καταστροφικό της τέλος — την κυπριακή τραγωδία του 1974. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και σήμερα, κάποιοι προβάλλουν τα "θετικά" που αποδίδονται στη χούντα: την υποτιθέμενη πάταξη της διαφθοράς, την επίτευξη κοινωνικής "τάξης", την εκτέλεση έργων υποδομής. Αυτά, όμως, οφείλουμε να τα κρίνουμε με βάση το γενικότερο πλαίσιο: ποια είναι η αξία της ασφάλειας, όταν πληρώνεται με την ελευθερία; Τι νόημα έχει η "τάξη", αν δεν μπορείς να εκφράσεις τη διαφωνία σου;

Και ερχόμαστε στο σήμερα.

Στην εποχή των fake news, της γενικευμένης απαξίωσης των θεσμών, της πολιτικής απογοήτευσης και του κοινωνικού διχασμού, αναδύεται ξανά ο πειρασμός του "απλού λόγου": «χρειάζεται κάποιος να βάλει τάξη», «οι δημοκρατίες δεν δουλεύουν», «όλοι είναι διεφθαρμένοι». Είναι ακριβώς τέτοια ρητορική που, ιστορικά, άνοιξε τον δρόμο σε καθεστώτα ανελευθερίας.

Η Δημοκρατία δεν είναι τέλεια. Είναι θορυβώδης, αργή, με αντιφάσεις και λάθη. Όμως είναι το μόνο πολίτευμα που επιτρέπει τη διόρθωση, την αυτοκριτική, την εξέλιξη. Η ελευθερία του λόγου, η δικαιοσύνη, τα δικαιώματα του πολίτη δεν είναι προνόμια — είναι θεμέλια.

Η 21η Απριλίου είναι μια ευκαιρία να κοιτάξουμε κατάματα την Ιστορία. Όχι με νοσταλγία, ούτε με μονομέρεια. Αλλά με υπευθυνότητα, γιατί η Ιστορία, όταν δεν τη θυμόμαστε, τείνει να επαναλαμβάνεται — κι όχι πάντα σαν φάρσα.

Ας μην ξεχνάμε ότι η πιο αθόρυβη μορφή αυταρχισμού ξεκινά εκεί όπου σταματά η συμμετοχή, η εγρήγορση, η φωνή μας.