Μέρα μνήμης η σημερινή για όσους έχουν ζήσει οι ίδιοι την προσφυγιά ή κάποιο μέλος της οικογένειάς τους. Πρόσφυγες από Μικρά Ασία και πρόσφυγες από τον Πόντο. Και αμέσως μου έρχεται στο νου ο πατέρας των θείων μου από την Αρτάκη,ο Αγγελής. όταν ήμουν μικρός και πήγαινα σπίτι του και κάνοντας το ναργιλέ του μας διηγείτο μαζί με τα ξαδέρφια μου ιστορίες της ένδοξης Ελλάδος στην Μικρά Ασία και ειδικότερα ιστορίες της παλιάς Αρτάκης. Ήμουν όμως τόσο μικρός που δεν θυμάμαι λεπτομέρειες απ' όσα μας έλεγε, αλλά κατά περίεργο τρόπο έχουν μείνει πράγματα χαραγμένα μέσα μου, τα οποία όμως δεν μπορώ να τα παραθέσω με λόγια. Όταν ακούω τραγούδια από την Μικρά Ασία και τον Πόντο πραγματικά με πιάνει μια ανατριχίλα, που απλώνεται σε όλο μου το σώμα.
Αχ όταν ήλθαν αυτοί οι άνθρωποι στην μητέρα πατρίδα, ήταν τόσο ξένοι που τουρκόσπορους τους ανέβαζαν, τουρκόσπορους τους κατέβαζαν. Τα χρόνια πέρασαν, αλλά αυτοί ακόμη και σήμερα αντιμετωπίζονται από κάποιους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αυτοί που κατάφεραν από το τίποτα να δημιουργήσουν πανέμορφες περιοχές, όπως η Αρτακη, το Μακρυμάλλη, το Προκόπι και πολλές ακόμη τόσο στην Εύβοια όσο και σε όλη την Ελλάδα. Θυμάμαι, σε ότι αφορά τους Αρτακηνούς, έλεγαν κάποτε οι Ψαχνιώτες ότι τους έδωσαν το χειρότερο μέρος, αλλά αυτοί από το χειρότερο δημιούργησαν κόσμημα. Έφεραν πολιτισμό, έφεραν Αγίους, έφεραν κουλτούρα. Αλλά κάποιοι από εμάς ακόμη τους θεωρούμε τουρκόσπορους.
Συγγνώμη που το λέω αλλά αν δεν υπήρχαν αυτοί, αν δεν υπήρχε ο ελληνισμός των παραλίων της Μικράς Ασίας, δεν θα ήμασταν τόσο μπροστά. Για αυτό την παρούσα ανάρτηση την αφιερώνω σε όλους τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Αθάνατοι όλοι!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου