Ένα ταξίδι στην αιωνιότητα . Του Γεωργίου Πρατζίκου

 

Άνοιξη. Η εποχή που τα λουλούδια ανθίζουν, ολόκληρη η πλάση χορεύει και τραγουδά και ομορφαίνει τα πάντα γύρω μας ωσάν πανηγύρι του παραδείσου. Αυτή την περίοδο διάλεξες να φύγεις για το μακρινό ταξίδι. Εκεί που σώμα δεν υπάρχει, ο πόνος της σάρκας έχει σβήσει, εκεί που η αιωνιότητα δεν έχει μέρες, ώρες και δευτερόλεπτα. Εκεί που δεν πατώνει κανένας αλλά ζουν σαν αερικά. Εκεί που η χαρά είναι μόνιμη και η μουσική των αγγέλων αντηχεί στα αυτιά όλων των ψυχών. 

Εκεί θα παίζεις και εσύ με το αρμόνιο σου ήχους του Θεού απαλούς, σιγανούς, διάφανους, εαρινούς. Και εμείς εδώ κάτω να σε μνημονεύουμε με ανθρώπινες ψαλμωδίες, κόλλυβα και ενθυμήσεις του παρελθόντος. 

Ίσως να ακούς ίσως και όχι. Αλλά το μόνο που γνωρίζω είναι ότι η χαρά είναι αστείρευτη και δεν στερεύει ποτέ. Μια χαρά γεμάτη χάρη και ευλογία. Αυτή που θα έπρεπε να αναμένει να ζήσει ο καθένας από εμάς.

Ενα κείμενο για τον ξάδερφό μου Παναγιώτη Πριόνα, που έφυγε πριν από τέσσερα χρόνια από τη ζωή.