The Children book_the Egyptian poet Ahmed Farooq Baidoon

The Child Cherubim:

I am the undersigned hereby, the earthly human child—behold;

Does it serve me right to be the begotten so-called?! 

Hearken, the plowshares plucking my seeds, 

I wonder, ain't you mankind aware of my little needs?! 

Nothing might heal this world of roaming crows, 

Nothing can prospect throughout my eyebrows, 

Those perpetual whirls of the war tycoon, 

Belligerently inflict a curse of my ephemeral cacophony as soon, 

I swear in the name of whom my soul rest:

The child is the father of man—call it a jest! 

There is no spacious room for promising buds to sprout, 

We have to recline in our celestial abode— cherubim, with no doubt, 

Down to those legislations that numb their voices and deafen their ears, 

Ain't we made of stone hearts that know no fears, 

We are the offspring of today and the filament bonfire of tomorrow;

Could you believe that hoax? Hard to describe thine sorrow, 

Verily, we deserve to populate this planet under the sun, 

A rare symbol of giving without asking, we are the one, 

Let-alone that kind of limbo we dwell, 

Ain't we are created to be subjugated, I can't tell! 

The Lord granted the globe with our bliss and glee, 

Now, we feel doomed as nothing, a flea, 

We are those Psalms, muses and angelic chants, 

We cannot withhold that human fettering rants, 

We are mongers of peace, love, playhood and serenity, 

Inside environs of snobbery and obscenity, 

Our plea for a world free from darkness loom, 

Will there be a day when aromatic roses bloom?! 

Our candles got dimmed with a helpless wi

ck, 

Is it high time for humanity to save before the louder tick?!!!

**Το παιδί Χερουβείμ:**  

Εγώ, ο υπογεγραμμένος εδώ, το ανθρώπινο παιδί της γης—ιδού,  

Μου αρμόζει, άραγε, να είμαι ο λεγόμενος μονογενής;  

Ακούστε, τα άροτρα που αρπάζουν τους σπόρους μου,  

Αναρωτιέμαι, μήπως η ανθρωπότητα αγνοεί τις μικρές μου ανάγκες;  

Τίποτα δεν μπορεί να γιατρέψει αυτόν τον κόσμο των περιπλανώμενων κορακιών,  

Τίποτα δεν μπορεί να αναδυθεί μέσα από τα φρύδια μου,  

Αυτές οι ατέρμονες δίνες του πολεμικού μεγιστάνα,  

Εχθρικά επιβάλλουν την κατάρα της φευγαλέας μου κακοφωνίας σύντομα.  

Ορκίζομαι στο όνομα εκείνου που αναπαύεται η ψυχή μου:  

Το παιδί είναι ο πατέρας του ανθρώπου—πείτε το αστείο!  

Δεν υπάρχει ευρύχωρη αίθουσα για υποσχόμενους βλαστούς να ξεπροβάλλουν,  

Πρέπει να αναπαυθούμε στην ουράνια κατοικία μας—χερουβείμ, χωρίς αμφιβολία.  

Κάτω από τους νόμους που μουδιάζουν τις φωνές τους και κωφεύουν τα αυτιά τους,  

Μήπως έχουμε φτιαχτεί από πέτρινες καρδιές που δεν γνωρίζουν φόβους,  

Είμαστε οι απόγονοι του σήμερα και η φλόγα της αυριανής φωτιάς,  

Μπορείτε να πιστέψετε αυτήν την απάτη; Δύσκολο να περιγραφεί η θλίψη σας.  

Αληθινά, αξίζουμε να κατοικήσουμε αυτόν τον πλανήτη κάτω από τον ήλιο,  

Ένα σπάνιο σύμβολο προσφοράς χωρίς να ζητάμε, είμαστε οι μοναδικοί.  

Άφησε μόνο αυτό το είδος του ενδιάμεσου που κατοικούμε,  

Δημιουργηθήκαμε για να υποταχθούμε, δεν μπορώ να πω!  

Ο Κύριος χάρισε στον κόσμο την ευλογία και τη χαρά μας,  

Τώρα, αισθανόμαστε καταδικασμένοι ως τίποτα, ένας ψύλλος.  

Είμαστε οι Ψαλμοί, οι μούσες και οι αγγελικές μελωδίες,  

Δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε τις ανθρώπινες κακόβουλες ομιλίες,  

Είμαστε φορείς ειρήνης, αγάπης, παιδικότητας και γαλήνης,  

Μέσα σε περιβάλλοντα αλαζονείας και χυδαιότητας.  

Η έκκλησή μας για έναν κόσμο χωρίς σκοτάδι επείγει,  

Θα υπάρξει μια μέρα που θα ανθίσουν αρωματικά τριαντάφυλλα;  

Τα κεριά μας έχουν σβήσει με ένα ανήμπορο φυτίλι,  

Ήρθε η ώρα για την ανθρωπότητα να σωθεί πριν το δυνατότερο τικ;