THE LAUNDRY JUNCTION OF TIME & THE UNDER BELLY OF HUMAN EXISTENCE Dr. Jernail S Anand

 

THE LAUNDRY JUNCTION OF TIME & THE

UNDER BELLY OF HUMAN EXISTENCE

Dr. Jernail S Anand

Where three rivers meet, we call it Triveni. Time, too,

is a river which keeps flowing interrupted. Past, present

and future are human constructs which help us

understand it better. These three rivers of time meet at a

juncture called present which acts as a laundry junction

where the waters after the wash, are released into the

lake of the past.

We celebrate life when people are born and also the

moment of marriage when they can create more life,

and finally, the time when they part away from the

stream. I was looking at a recently watered field from

which water had evaporated, leaving the earth dry.

Where is the water that has evaporated? It is in the air

because air sucks the water from the earth and deposits

it somewhere else. Life too is taken away from a person

here, and supplied at some other unknown place. The

forces which are overseeing these operations are not

only precise and perfect, but also, ever present, though

always invisible.

As soon as we hit the earth, the first thing that we do is

to forget that we are here on an errand. He who sends us

here is always watching our progress. When we go

wrong, he pulls the strings and brings us to woe.

Is suffering an equalizer and a synthesizer?

When we suffer for our wrong actions, how can we

presume that there is no Big Brother always watching

us? It is a very uncomfortable thought to realize that we

are under a CCTV camera, and all our movements are

being recorded. Even when we are at our worst in our

loneliness.

The only thing that off sets this adverse situation, and

nearly balances it is the fact that men are given to

believe that they have wits and they can use them no

end. As a consequence, they make calculations, buy

properties, sell shares, and when they make millions,

celebrate ‘their’ success. When they lose, they curse

gods. Here lies their ‘error’ [remember: to err is human]

If all the losses can be ascribed to the invisible forces,

why not the success?

The Underbelly of Existence

Men nurture huge reserves of hubris. Individuality is for

which we wage wars. Freedom is another ornament for

which young men have laid down their lives. Our only

problem is, we understand these things in the context of

our physical life and the political conditions. The fact

is, we are much more than that. We have to understand

man in his ‘viraat rupa’. We try to see him in his

‘aviraat avtara’. We try to create him into a person who

looks after his family, creates wealth, raises

skyscrapers, and finally like Zymandias, is reduced to

dust. We never look into that stuff in man which is

indestructible, of which Lord Krishna talked to Arjuna.

We forget that when we die, it is not more than drying

of up water from a field which stays in the air.

Similarly, we too are in the air, and can be deposited

back in some other place.

Man’s ‘Viraat Rupa’

What is the ‘viraat rupa’ [cosmic identity] of man? He

is simultaneously connected with the entire past that

stands behind him and provides him a background, like

a series of mountains. In that backdrop, he is here to

perform certain deeds which are already scripted for

him. Here we err. We err in thinking that we are

independent, we have nothing to do with the past, we

have nothing to do with the future. We are present, we

have a free will, and we can do what we like. This is the

error mankind is prone to commit, and which we people

often make, and then, it is a saga of suffering all

through.

Malovian Overreach

The genesis of the error lies in the knowledge which

helped to make man proud of his bearing, and think of

himself as an independent entity, a demi-god who can

run parallel to god’s creation. What is happening today,

it is annoying to gods, because, man has distanced

himself from nature, and is headed on a self-destructive

march into the heart of the mystery trying to undo its

mystical mechanism. In trying to prove himself equal to

God in creative prowess, he has actually shrunk into a

small entity, who can be upset if there is no electricity

to charge his mobile and laptop. He is a laptop genii, or

bottled ‘Jinn’ of Aladdin. The marvels of man’s

creative power mock at reality from the ramparts of

fantasy. Man is fast receding into that fantasy, that

virtuality, and while he thinks he has garnered heaps of

knowledge, he has failed to realize what his past holds

out as a lesson of life. Ravana still remains an epitome

of knowledge in its greatest perversion. The Kalyuga

has failed to see a man of his stature in whom we could

see wisdom gone on furlough. We have yet to see a

man like Duryodhana, whose ‘wisdom’ leaves on a

pilgrimage of non-sense from where, there is no return.

AI cannot replace the Gita, nor can it de-arm Arjuna.

Man is under grave threat because he has chosen to

isolate himself from the benign powers of nature and

aligned himself with the toxic universe of the laptop. AI

has the potential to make man far greater than himself.

But the more his size increases, the more he dwindles in

his humanity as well as his divinity.

In spite of the past offering a variety of intense wisdom,

and the future holding out great promise, man’s present

is locked in a futile search for himself. In fact, he has

opened too many windows on his physical existence,

that keep him confused and confined to his physical

existence. The wisdom that he used to get from

proximity to nature has been replaced with knowledge-

based perceptions of reality. Passion for success and

pursuit of pleasure have divested the divine aura that

stuck to a human being. We are now ordinary persons, a

subhuman race, even below the animals and vegetation,

who talks of stars but has lost touch with the ground.

Dr. Jernail Singh Anand, [the Seneca, Charter of Morava, Franz Kafka,

Maxim Gorky and Signs Peace awards Laureate, with an opus of 180

books, whose name adorns the Poets’ Rock in Serbia] is a towering

literary figure whose work embodies a rare fusion of creativity, intellect,

and moral vision.

**Η ΣΤΑΘΜΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ Η ΚΑΤΩΤΕΡΗ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ**

Δρ. Jernail S. Anand

Όπου συναντώνται τρεις ποταμοί, το ονομάζουμε Τριβένι. Ο χρόνος, επίσης, είναι ένας ποταμός που ρέει αδιάκοπα. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα που μας βοηθούν να το κατανοήσουμε καλύτερα. Αυτοί οι τρεις ποταμοί του χρόνου συναντώνται σε ένα σημείο που ονομάζεται παρόν και λειτουργεί ως σταθμός πλυσίματος, όπου τα νερά, μετά το πλύσιμο, εκκρίνονται στη λίμνη του παρελθόντος.

Γιορτάζουμε τη ζωή όταν οι άνθρωποι γεννιούνται και επίσης τη στιγμή του γάμου, όταν μπορούν να δημιουργήσουν νέα ζωή, και τέλος, τη στιγμή που απομακρύνονται από το ρεύμα. Κοίταζα πρόσφατα ένα πεδίο που είχε ποτιστεί και από το οποίο το νερό είχε εξατμιστεί, αφήνοντας τη γη στεγνή. Πού είναι το νερό που εξατμίστηκε; Είναι στον αέρα, επειδή ο αέρας τραβά το νερό από τη γη και το εναποθέτει κάπου αλλού. Έτσι, η ζωή παίρνεται από ένα άτομο εδώ και προσφέρεται σε κάποιο άλλο άγνωστο μέρος. Οι δυνάμεις που επιβλέπουν αυτές τις διαδικασίες είναι όχι μόνο ακριβείς και τέλειες, αλλά και πάντοτε παρούσες, αν και πάντα αόρατες.

Μόλις φτάνουμε στη γη, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να ξεχνάμε ότι είμαστε εδώ για έναν σκοπό. Αυτός που μας στέλνει εδώ παρακολουθεί πάντα την πορεία μας. Όταν κάνουμε λάθος, τραβά τα νήματα και μας φέρνει σε δυστυχία. 

Είναι η δυστυχία εξισωτής και συνθέτης;

Όταν υποφέρουμε για τις λανθασμένες μας πράξεις, πώς μπορούμε να υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει κάποιος Μεγάλος Αδελφός που μας παρακολουθεί; Είναι μια πολύ άβολη σκέψη να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε κάτω από μια κάμερα CCTV, και όλες οι κινήσεις μας καταγράφονται. Ακόμα και όταν βρισκόμαστε στη χειρότερη στιγμή μας στην απομόνωσή μας.

Το μόνο πράγμα που εξισώνει αυτή την αντίξοη κατάσταση και σχεδόν την ισορροπεί είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι έχουν μυαλό και μπορούν να το χρησιμοποιούν ασταμάτητα. Ως αποτέλεσμα, κάνουν υπολογισμούς, αγοράζουν ακίνητα, πωλούν μετοχές, και όταν κερδίζουν εκατομμύρια, γιορτάζουν την «επιτυχία τους». Όταν χάνουν, καταριούνται τους θεούς. Εδώ βρίσκεται το «σφάλμα» τους [θυμηθείτε: το να κάνεις λάθη είναι ανθρώπινο]. 

Εάν όλες οι απώλειες μπορούν να αποδοθούν στις αόρατες δυνάμεις, γιατί όχι και η επιτυχία;

**Η ΚΑΤΩΤΕΡΗ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ**

Οι άνθρωποι καλλιεργούν τεράστιες ποσότητες αλαζονείας. Η ατομικότητα είναι για την οποία διεξάγουμε πολέμους. Η ελευθερία είναι άλλο ένα στολίδι για το οποίο νέοι άνθρωποι έχουν θυσιάσει τις ζωές τους. Το μόνο πρόβλημά μας είναι ότι κατανοούμε αυτά τα πράγματα στο πλαίσιο της φυσικής μας ζωής και των πολιτικών συνθηκών. Η αλήθεια είναι ότι είμαστε πολύ περισσότερο από αυτό. Πρέπει να κατανοήσουμε τον άνθρωπο στην «βιράτ ρουπά» του. Προσπαθούμε να τον δούμε στην «αβιράτ αβτάρα» του. Προσπαθούμε να τον δημιουργήσουμε σε ένα άτομο που φροντίζει την οικογένειά του, δημιουργεί πλούτο, υψώνει ουρανοξύστες και τέλος, σαν τον Ζυμάντια, μειώνεται σε σκόνη. Δεν κοιτάμε εκείνα τα πράγματα στον άνθρωπο που είναι αδιάσπαστα, από τα οποία ο Κύριος Κρίσνα μίλησε στον Αρτζούνα.

Ξεχνάμε ότι όταν πεθαίνουμε, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το στέγνωμα του νερού από ένα χωράφι, που παραμένει στον αέρα. Παρομοίως, και εμείς είμαστε στον αέρα και μπορούμε να εναποτεθούμε σε κάποιο άλλο μέρος.

**Η «ΒΙΡΑΤ ΡΟΥΠΑ» ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ**

Τι είναι η «βιράτ ρουπά» [κοσμική ταυτότητα] του ανθρώπου; Είναι ταυτόχρονα συνδεδεμένος με όλο το παρελθόν που στέκεται πίσω του και του παρέχει το υπόβαθρο, σαν μια σειρά βουνών. Στο υπόβαθρο αυτό, είναι εδώ για να εκτελέσει ορισμένα έργα που ήδη έχουν γραφτεί για αυτόν. Εδώ κάνουμε λάθος. Κάνουμε το λάθος να νομίζουμε ότι είμαστε ανεξάρτητοι, ότι δεν έχουμε καμία σχέση με το παρελθόν, δεν έχουμε καμία σχέση με το μέλλον. Είμαστε το παρόν, έχουμε ελεύθερη βούληση και μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Αυτό είναι το λάθος που είναι επιρρεπής να κάνει η ανθρωπότητα και το οποίο συχνά κάνουμε, και τότε, ακολουθεί μια ιστορία δυστυχίας καθ’ όλη τη διάρκεια.

**Η ΜΑΛΟΒΙΑΝΗ ΥΠΕΡΒΟΛΗ**

Η γένεση του λάθους βρίσκεται στη γνώση που βοήθησε να κάνει τον άνθρωπο υπερήφανο για την ύπαρξή του και να νομίζει ότι είναι μια ανεξάρτητη οντότητα, ένας ημίθεος που μπορεί να τρέξει παράλληλα με τη δημιουργία του Θεού. Αυτό που συμβαίνει σήμερα, ενοχλεί τους θεούς, επειδή ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από τη φύση και πορεύεται σε μια αυτοκαταστροφική πορεία στο κέντρο του μυστηρίου προσπαθώντας να αναιρέσει τον μυστικιστικό του μηχανισμό. Προσπαθώντας να αποδείξει τον εαυτό του ίσο με τον Θεό στη δημιουργική του ικανότητα, έχει στην πραγματικότητα συρρικνωθεί σε μια μικρή οντότητα, που μπορεί να ταραχτεί αν δεν υπάρχει ρεύμα για να φορτίσει το κινητό του και το λάπτοπ του. Είναι ένας «τζίνι» του λάπτοπ ή ο εμφιαλωμένος «τζίνι» του Αλαντίν. Τα θαύματα της ανθρώπινης δημιουργικής δύναμης κοροϊδεύουν την πραγματικότητα από τα τείχη της φαντασίας. Ο άνθρωπος υποχωρεί γρήγορα σε αυτή τη φαντασία, αυτή τη ψηφιακή πραγματικότητα, και ενώ νομίζει ότι έχει συλλέξει σωρούς γνώσης, δεν έχει συνειδητοποιήσει τι του προσφέρει το παρελθόν ως μάθημα ζωής. Ο Ράβανα παραμένει το πρότυπο της γνώσης στην πιο μεγάλη της παραμόρφωση. Η Καλύγια δεν έχει δει έναν άνθρωπο του μεγέθους του, στον οποίο θα μπορούσαμε να δούμε τη σοφία σε αναστολή. Δεν έχουμε ακόμη δει έναν άνθρωπο σαν τον Δουριόντανα, του οποίου η «σοφία» φεύγει για ένα προσκύνημα ανοησίας από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να αντικαταστήσει την Γκίτα, ούτε να αφαιρέσει τα όπλα από τον Αρτζούνα.

Ο άνθρωπος είναι υπό σοβαρή απειλή επειδή έχει επιλέξει να απομονωθεί από τις ευγενείς δυνάμεις της φύσης και να συμμαχήσει με το τοξικό σύμπαν του λάπτοπ. Η τεχνητή νοημοσύνη έχει τη δυνατότητα να κάνει τον άνθρωπο πολύ μεγαλύτερο από τον ίδιο. Αλλά όσο αυξάνεται το μέγεθός του, τόσο περισσότερο συρρικνώνεται στην ανθρωπότητά του καθώς και στη θεότητά του.

Παρά το γεγονός ότι το παρελθόν προσφέρει ποικιλία από έντονη σοφία και το μέλλον προσφέρει μεγάλη υπόσχεση, το παρόν του ανθρώπου είναι κλειδωμένο σε μια μάταιη αναζήτηση του εαυτού του. Στην πραγματικότητα, έχει ανοίξει πάρα πολλά παράθυρα στη φυσική του ύπαρξη, που τον κρατούν μπερδεμένο και περιορισμένο στην φυσική του ύπαρξη. Η σοφία που αντλούσε από τη γειτνίαση με τη φύση έχει αντικατασταθεί με γνώσεις που βασίζονται στις αντιλήψεις της πραγματικότητας. Το πάθος για επιτυχία και η αναζήτηση της ευχαρίστησης έχουν αφαιρέσει την θεία αύρα που έδινε στον άνθρωπο. Τώρα είμαστε απλοί άνθρωποι, μια υποανθρώπινη φυλή, ακόμα και κάτω από τα ζώα και τη βλάστηση, που μιλάει για αστέρια αλλά έχει χάσει την επαφή με τη γη.

Δρ. Jernail Singh Anand, [ο Seneca, Charter of Morava, Franz Kafka, Maxim Gorky και Signs Peace βραβευμένος, με έργο 180 βιβλίων, του οποίου το όνομα κοσμεί τον Βράχο των Ποιητών στη Σερβία] είναι μια επιβλητική λογοτεχνική μορφή του οποίου το έργο ενσωματώνει μια σπάνια σύνθεση δημιουργικότητας, διανόησης και ηθικής όρασης.