Ποίημα του Γιώργου Πρατζίκου: Μια Προσευχή ενός παιδιού από την Παλαιστίνη

 Η κατάσταση που επικρατεί στην Παλαιστίνη, και ο άδικος χαμός παιδιών έχει επηρεάσει όλο τον κόσμο και οι αντιδράσεις είναι πολλές. Εγώ με την σειρά μου, που όπως ξέρετε την ευαισθησία μου για τα παιδιά, έφτιαξα ένα ποίημα, μια προσευχή ενός παιδιού από την Παλαιστίνη. Διαβάστε το παρακάτω 

Μια προσευχή ενός Παιδιού 

Ήλθα σ’ αυτή τη γη, με φως στο μέτωπό μου,

με μια ελπίδα τρυφερή βαθιά στον θησαυρό μου.

Κι όμως με δέσανε σφιχτά σε μια σιωπή,

λες κι ήμουν μόνο ένα αρνί για τη σφαγή.

Ένα μπαλόνι είχα – και αυτό το πήρε η μπόρα,

παίζαμε πόλεμο αντί για μπάλα κάθε ώρα.

Η μάνα μου τραγούδαγε χωρίς φωνή,

κι εγώ μεγάλωνα χωρίς παιδική σκηνή.

Ήμουν παιδί, δεν ήμουν αριθμός,

ούτε μια σκιά στον πόλεμο οχθρός.

Μια καρδιά που ήθελε να ζει,

στην Παλαιστίνη, σε μια μικρή αυλή.

Ήμουν παιδί, γεμάτο φως και προσευχή –

δεν ήμουν λάθος στη γραμμή.

[

Ο ήλιος κάηκε, και η μέρα βγήκε πικρή,

στο βλέμμα φίλου μου κοιμάται μια πληγή.

Δεν είδα άνοιξη, δεν γνώρισα χαρά,

μα έμαθα τι θα πει σιωπή μες στα χαλάσματα.

Ήμουν παιδί, δεν ήμουν αριθμός,

ούτε μια σκιά στον πόλεμο οχθρός.

Μια καρδιά που ήθελε να ζει,

στην Παλαιστίνη, σε μια μικρή αυλή.

Ήμουν παιδί, γεμάτο φως και προσευχή –

δεν ήμουν λάθος στη γραμμή.

Κι αν η ζωή μου έσβησε νωρίς,

ας γίνει φλόγα να φωτίζει τις ψυχές.

Να μην ξεχάσουν οι μεγάλοι τη ντροπή –

πως σκότωσαν το αύριο μες στη σιγή.

Ήμουν παιδί…

μια σπίθα σε καιρό χαλασμού.

Κρατήστε με στου κόσμου τη στροφή –

σαν προσευχή…