Μήπως ήρθε η ώρα να ξαναθυμηθούμε ποιοι είμαστε; Άρθρο του Γιώργου Πρατζίκου

 Μήπως πρέπει να σκύψουμε ξανά πάνω από τα λόγια και τα έργα των προπατόρων μας; Όχι από εθνικιστική περηφάνια, αλλά από μια βαθειά υπαρξιακή ανάγκη να βρούμε τον εαυτό μας. Να ενωθούμε ξανά με εκείνο το νήμα που ξεκινούσε από τον Δημόκριτο και τον Πυθαγόρα και έφτανε ως τον ουρανό – όχι για να τον κατακτήσουμε, αλλά για να τον κατανοήσουμε.

Δεν είναι θέμα επίδειξης. Είναι ζήτημα αυτογνωσίας. Γιατί όταν ο Ιπποκράτης μιλούσε για αποστείρωση πριν από μια επέμβαση, όταν ο Ήρων έστηνε αυτόματες μηχανές, όταν ο Αρίσταρχος τοποθετούσε τον ήλιο στο κέντρο του σύμπαντος αιώνες πριν από τον Κοπέρνικο – όλα αυτά δεν τα έκαναν για να μείνουν στην ιστορία. Τα έκαναν γιατί υπηρετούσαν την Αλήθεια.

Κι εμείς σήμερα; Σε τι απομακρυνθήκαμε; Πόσο επιφανειακά ζούμε; Πόσες φορές αντικαθιστούμε το βάθος με την ταχύτητα και την ουσία με την εικόνα;

Όχι, δεν μας αρμόζει αυτό που βιώνουμε. Δεν μας τιμά η λήθη, ούτε η παραίτηση. Δεν μπορεί να θεωρείται πρόοδος η αποκοπή μας από τις ρίζες που μας κράτησαν ζωντανούς αιώνες τώρα.

Αν δεν μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι από αυτούς – ας γίνουμε τουλάχιστον αντάξιοί τους. Όχι αντιγράφοντας το παρελθόν, αλλά συνεχίζοντας τον δρόμο που εκείνοι άνοιξαν, με τα μέσα του σήμερα και το πνεύμα του τότε. Όσο κρατάμε ζωντανή αυτή τη μνήμη, δεν είμαστε μόνο απόγονοι – είμαστε συνεχιστές. Και αυτό είναι το αληθινό μας χρέος.

Γιατί το παρελθόν μας δεν είναι απλώς ένδοξο. Είναι πυξίδα.

---

Ας κάνουμε, λοιπόν, την αρχή.
Ας γνωρίσουμε ξανά την Ιστορία μας όχι ως παραμύθι, αλλά ως ζωντανή παρακαταθήκη.
Ας μιλήσουμε στα παιδιά μας για τον Δημόκριτο, τον Αρίσταρχο, τον Ιπποκράτη, όχι σαν αγάλματα, αλλά σαν φλόγες.
Ας αναρωτηθούμε όχι “τι χάσαμε”, αλλά “τι μπορούμε να ξαναβρούμε”.
Και ας γίνουμε επιτέλους αυτό που μας αξίζει: Έλληνες όχι μόνο στο όνομα, αλλά και στην ουσία.