Για τα Τέμπη, για τη Μνήμη, για τη Συνείδηση – Η δική μου θέση

 

Δεν ήθελα να γράψω. Δεν ήθελα να σχολιάσω. Δεν ήθελα να μπω στη δίνη του πόνου και της οργής που ξύπνησε ξανά η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή γύρω από την τραγωδία των Τεμπών. Όμως κάποια πράγματα δεν σιωπούνται. Κάποια γεγονότα μας ξεπερνούν και απαιτούν να πάρουμε θέση. Όχι για να "φανούμε", αλλά για να μην ξεχάσουμε.

Από την πρώτη στιγμή που συνέβη αυτό το τραγικό δυστύχημα, ή μάλλον έγκλημα, θεωρώ –και το λέω με καθαρή συνείδηση– πως ο τότε αρμόδιος Υπουργός, Κώστας Καραμανλής, όφειλε να είχε παραιτηθεί όχι μόνο από τη θέση του υπουργού, αλλά και από βουλευτής. Να ανοίξει ο δρόμος για τη Δικαιοσύνη να κάνει απρόσκοπτα το έργο της. Να μη σκιαχτεί ο λαός ούτε από σκοπιμότητες, ούτε από "χειρισμούς". Να κοιτάξουν όλοι οι υπεύθυνοι τον ελληνικό λαό στα μάτια. Γιατί μιλάμε για 57 ψυχές. Για παιδιά. Για το μέλλον αυτής της χώρας.

Δεν γράφω με κομματικές παρωπίδες. Όπως μιλάω για τα Τέμπη, μιλάω και για το Μάτι. Μιλάω και για τη Marfin. Μιλάω για κάθε τραγωδία που πέρασε και προσπάθησαν να την σκεπάσουν με στάχτες και υποσχέσεις. Από μικρός θυμάμαι: το Πέταλο του Μαλιακού, τα Τέμπη ξανά και ξανά. Όλο το ίδιο έργο με άλλους πρωταγωνιστές, αλλά με την ίδια κατάληξη: θάνατος, οδύνη, και σιωπή.

Και κάτι ακόμη. Αν –και το τονίζω αν– ισχύουν οι απειλές προς συγγενείς θυμάτων, προς μητέρες που έχασαν το παιδί τους, τότε αυτό δεν λέγεται απλά ντροπή. Αυτό λέγεται ύβρις. Και όσοι ξέρουν από αρχαία τραγωδία, γνωρίζουν τι ακολουθεί: Ύβρις, Νέμεσις, Τίσις, Δίκη. Και ίσως –αν είμαστε ακόμη άνθρωποι– κάποτε έρθει και η Λύτρωση.

Δεν γράφω από οργή, μα από θλίψη. Θλίψη για μια χώρα που μοιάζει να μην έχει μάθει τίποτα. Θλίψη για μια κοινωνία που της ζητούν να ξεχάσει τόσο γρήγορα. Μα να ξέρετε: όσο υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται, που πονάνε, που δεν "χαϊδεύουν αυτιά", τίποτα δεν θα ξεχαστεί.

Κλείνω παραθέτοντας το βίντεο της Ραλλίας Χρηστίδου και την τοποθέτησή της στη Βουλή. Με εκφράζει, με συγκινεί και με ενώνει με όλους εκείνους που θέλουν επιτέλους να φωνάξουν: Φτάνει πια.