Ένα πρωινό στο κονάκι του κυρίου Γιώργου Αρνάρη

 Κάθε πρωί βγαίνω και περπατώ για περίπου μία με μιάμιση ώρα. Είναι μια συνήθεια που με γεμίζει δύναμη, μου καθαρίζει το μυαλό και πολλές φορές μου χαρίζει και μικρές, ανεξίτηλες εμπειρίες. Μια τέτοια έζησα και σήμερα.

Καθώς περπατούσα στον δρόμο του Καπνίση, με φώναξε με χαμόγελο ο κύριος Γιώργος Αρνάρης, στο κονάκι του — ή όπως ο ίδιος το αποκαλεί, στο ησυχαστήριό του — στην Οδό Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτη. Έτσι την έχει ονομάσει τιμητικά, από τον Άγιο που ασκήτεψε στον Ιορδάνη ποταμό, στον οποίο τρέφει ιδιαίτερη ευλάβεια, όπως μου έχει εκμυστηρευτεί στο παρελθόν.

Πέρασα την πόρτα του κονάκιου, και μέσα σε αυτή τη γαλήνη, με υποδέχτηκαν το λιβάνι και η αγάπη για την παράδοση. Ο κύριος Γιώργος, αφού έκανε το καθημερινό του λιβάνισμα, έφτιαξε καφέ και ξεκινήσαμε μια από εκείνες τις κουβέντες που σου μένουν.

Μιλήσαμε για την ιστορία. Για τους προγόνους του — τον Αρνάρη που πολέμησε στο πλευρό του Αγγελή Γοβιού και του Νικολάου Κριεζώτη και πήρε το προσωνύμιο “Μαυρέας”, αλλά και για τον Μιχαήλ Αρνάρη, που πολέμησε στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Σταθήκαμε και στην ιστορία του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Ψαχνών, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του κυρίου Νίκου Καλογιάννη.

Η κουβέντα μας άνοιξε κι άλλο, φέρνοντας στο φως παλιές μορφές της τοπικής αυτοδιοίκησης — τον αείμνηστο Κατσαρό, τον αείμνηστο Δούδαλη, τον αείμνηστο Σπυρόπουλο — και τα έργα και τις προτάσεις τους για την ανάπτυξη των Ψαχνών.

Άκουγα και μάθαινα. Πολλά απ’ όσα μου είπε δεν τα γνώριζα. Κι ένιωσα πως μια πόρτα άνοιξε· μια πόρτα που οδηγεί σε ιστορίες, πρόσωπα και γεγονότα που έχτισαν την ταυτότητα αυτού του τόπου, του δικού μας τόπου.

Ανανέωσα το ραντεβού μας. Γιατί ξέρω πως έχει ακόμη πολλά να μου διηγηθεί. Και εγώ θέλω να ακούσω, να μάθω, να κρατήσω ζωντανές αυτές τις μνήμες.

Σε ευχαριστώ, κύριε Γιώργο, από καρδιάς.