Μια συγκινητική ιστορία: Ο σκύλος που συνόδευε την Ιερά Εικόνα της Παναγίας από την Ι.Μ. Μακρυμάλλη στα Ψαχνά.

 Υπάρχουν στιγμές που η ζωή καταφέρνει να μας συγκινήσει εκεί που δεν το περιμένουμε. Να μας θυμίσει πως η πίστη, η αγάπη και η αφοσίωση δεν είναι μόνο ανθρώπινα χαρίσματα. Μπορεί να τα κουβαλά και ένας σκύλος, όπως ο «Άρης» από τη Μακρυμάλλη.

Ο Άρης δεν ήταν ένας τυχαίος σκύλος. Επί τέσσερα χρόνια, παραμονή της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως, την ώρα που χτυπούσαν οι καμπάνες της Ιεράς Μονής Μακρυμάλλης και οι πιστοί ξεκινούσαν τη λιτανεία με την Ιερά Εικόνα της Παναγίας προς την πόλη των Ψαχνών, εκείνος... έτρεχε μαζί τους. Χωρίς να τον έχει φωνάξει κανείς, χωρίς να του έχει πει κάποιος τι συμβαίνει. Ο Άρης απλώς γνωρίζει. Και συμμετέχει.

Με τρόπο λιτό, αλλά γεμάτο νόημα, συνόδευε την Εικόνα, στεκόταν πλάι στους πιστούς, σαν να αντιλαμβανόταν την ιερότητα της στιγμής. Και την επόμενη μέρα, όταν η Εικόνα επέστρεφε στο μοναστήρι, ο Άρης έκανε πάλι το ίδιο. Περπατούσε μαζί της, μέχρι το τέλος. Ύστερα, γυρνούσε μόνος του στο σπίτι του, ήσυχα, σαν να είχε ολοκληρώσει την αποστολή του.

Πριν κάποια χρόνια, οι άνθρωποι που τον είχαν, τον αναζήτησαν όταν είδαν πως είχε φύγει μόνος του. Πήραν το αυτοκίνητο να τον βρουν. Τον είδαν στον δρόμο. Τον φώναξαν να ανέβει. Εκείνος, ακούγοντας μόνο την καρδιά του, συνέχισε να ακολουθεί την Ιερά Εικόνα, όπως κάνει πάντα. Δεν ήθελε να σταματήσει.

Και όταν όλα τέλειωσαν, γύρισε πίσω, ήσυχα και ήρεμα, στο σπιτικό του. Με το βλέμμα εκείνο που μόνο οι σκύλοι ξέρουν να έχουν – γεμάτο νόημα, γεμάτο αγάπη.

Ο Άρης, μέσα από τη σιωπηλή του πράξη, μας θυμίζει κάτι βαθύ και αληθινό: ότι η πίστη δεν έχει λόγια – έχει πράξεις. Ότι ακόμη και η φύση, με τον δικό της τρόπο, στέκεται με σεβασμό απέναντι στο Θείο. Ολόκληρη η πλάση υποκλίνεται στη Μητέρα του Θεανθρώπου.

Ο Άρης δεν ήταν απλώς ένας σκύλος. Ήταν μια υπενθύμιση. Ότι το ιερό μπορεί να το αναγνωρίσει και ένα πλάσμα χωρίς λογική. Γιατί ίσως, τελικά, η καρδιά να ξέρει περισσότερα από το μυαλό.