23 Ιουλίου 1823 – Ημέρα μνήμης για τη Μεγάλη Σφαγή στο Πλατανόδασος Μαντουδίου

Πέρασαν 202 χρόνια από την τραγική εκείνη μέρα, την 23η Ιουλίου 1823, όταν οι ορδές των Οθωμανών εισέβαλαν στην κοιλάδα του Κηρέα, σπέρνοντας φωτιά, αίμα και αφανισμό.



Περίπου 2.000 ψυχές χάθηκαν μέσα σε λίγες ώρες στο πλατανόδασος Μαντουδίου – Προκοπίου. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά… έγιναν θύματα μιας από τις πιο φρικτές σφαγές της Επανάστασης του ’21 στην Εύβοια.
Τοπικά προϊόντα Μαντουδίου



Ο οθωμανικός στρατός, εισερχόμενος από το Δερβένι, αντιμετωπίζει γενναία αντίσταση από τον καπετάν Λιάκο και τους συμπολεμιστές του. Η άνιση μάχη λήγει με την ηρωική του πτώση και ο εχθρός προελαύνει καίγοντας τα Αχμέταγα, για να φτάσει στο Μαντούδι, όπου λίγοι οπλοφόροι προσπαθούν να αντισταθούν. Εκεί, ξεσπά μία από τις πιο άγριες επιθέσεις: σπίτια και εκκλησίες πυρπολούνται, ενώ οι κάτοικοι σφαγιάζονται χωρίς έλεος.

Η καταστροφή επεκτείνεται και στα γύρω χωριά. Στο πλατανόδασος, όσοι προσπαθούν να σωθούν κατευθύνονται προς την Αρχαία Κήρινθο και το Ιερό βουνό, όμως το ιππικό των Οθωμανών, υπό τον Περκόφτσαλη, τους καταδιώκει και τους εξοντώνει. Οι ιππείς, οπλισμένοι με δίκοπα τσεκούρια – τους περίφημους «πελέκεις» – σπέρνουν τον όλεθρο. Από τότε, το τοπωνύμιο πήρε το όνομα «Πελέκι», σε αιώνια μνήμη της σφαγής.



Στο Μαντούδι επέζησαν μόλις 17 οικογένειες.

Μέσα σ΄αυτόν τον απόλυτο όλεθρο, μια πράξη ανθρωπιάς διασώθηκε: η Οθωμανή Ρακιγέ Χανούμ, τελευταία ιδιοκτήτρια του κτήματος Μαντουδίου έως το 1830, άνοιξε τις πόρτες της “Μεγάλης Οικίας” (Κονάκι) και προστάτεψε έγκυες γυναίκες και μικρά παιδιά. Με θάρρος, απαγόρευσε την είσοδο των στρατιωτών της Αυτοκρατορίας στο σπίτι της. Το οίκημα έγινε άσυλο, καταφύγιο, ανθρώπινη ασπίδα ενάντια στη θηριωδία.

Ο τόπος δεν ξέχασε. Ούτε τα πλατάνια που έκρυψαν κορμιά, ούτε τα κρανία και τα οστά που ήρθαν στο φως δεκαετίες αργότερα, όταν επεκτάθηκε το γήπεδο του χωριού. Με σεβασμό και συγκίνηση, οι πρόγονοί μας τα συνέλεξαν και τα εναπόθεσαν στο Οστεοφυλάκειο του Κοιμητηρίου τη 10ετία του 1960.

ΠΗΓΗ