Με τον Άγιο Παΐσιο στην καρδιά…

 

Με αφορμή την εορτή του Αγίου Παϊσίου, η μνήμη μου γύρισε πίσω, το 2016, που είχα την ευλογία να επισκεφθώ το Άγιον Όρος. Μαζί με μια παρέα φίλων και προσκυνητών, πήραμε τον δρόμο για την Παναγούδα – το κελί όπου ασκήθηκε ο Άγιος Παΐσιος. Η διαδρομή δεν ήταν εύκολη. Ο δρόμος μου φαινόταν ατέλειωτος και δύσβατος. Οι συνοδοιπόροι μου με άκουγαν διαρκώς να λέω: «Δεν μπορώ, θα σταματήσω, συνεχίστε εσείς, θα σας βρω στην επιστροφή» και άλλα τέτοια παρόμοια. Κι όμως, με τη χάρη του Θεού, έφτασα. Προσκύνησα με δέος και συγκίνηση στο κελάκι του Αγίου και είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον μοναχό που το φροντίζει με ταπεινότητα και αγάπη.

Αφού περάσαμε και από το κελί του πατρός Γαβριήλ, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Μα το παράξενο ήταν ότι ένιωθα πια ανάλαφρος. Λες και κάτι είχε αλλάξει μέσα μου. Ο τόπος αυτός μου φαινόταν τόσο γνώριμος, παρότι δεν τον είχα επισκεφθεί ξανά ποτέ. Τον είχα δει μονάχα στο διαδίκτυο, όμως η αίσθηση ήταν σαν να επέστρεφα σε έναν οικείο και αγαπημένο χώρο.

Τον Μάιο του 2024, είχα και πάλι μια ξεχωριστή ευλογία: επισκέφθηκα την Ιερά Μονή του Αγίου Παϊσίου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, μαζί με μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου Καστέλλας «Αγγελής Γοβιός». Η εμπειρία ήταν μοναδική· μόλις περάσεις την πύλη της Μονής, η ψυχή σου αγαλλιάζει. Ο χώρος αυτός αποπνέει γαλήνη, πίστη και εσωτερική παρηγοριά. Είναι από εκείνα τα μέρη που δεν επισκέπτεσαι απλώς – τα νιώθεις.

Ο Άγιος Παΐσιος δεν είναι απλώς ένας άγιος του καιρού μας. Είναι πατέρας, φίλος, προστάτης, συνοδοιπόρος. Τον θεωρώ προσωπικά έναν από τους πιο αγαπημένους μου Αγίους. Ας έχουμε όλοι τις πρεσβείες του στη ζωή μας και ας μας καθοδηγεί, με την ταπεινότητά του και την προσευχή του, στους δικούς μας καθημερινούς ανηφορικούς δρόμους.